Η πιο ηχηρή ομοφωνία: η σιωπή των 16 βουλευτών της Κρήτης
radiome.gr
Τέσσερις μέρες μετά τα όσα ντροπιαστικά συνέβησαν στα Βορίζια και η Κρήτη βράζει. Όχι μόνο από οργή, αλλά και από απογοήτευση. Γιατί;;; Γιατί οι πολιτικές της φωνές, αυτοί που εκλέχθηκαν να σταθούν μπροστά όταν πονά ο τόπος, είναι άφαντοι.
Ούτε ένας βουλευτής, ούτε μία καθαρή κουβέντα, ούτε μια στοιχειώδης τοποθέτηση για τα γεγονότα που αμαυρώνουν το νησί. Ούτε μια πρόταση στο αδιέξοδο που είμαστε. Μούγκα στη στρούγκα — λες και πήγαν όλοι παρέα ταξίδι στο φεγγάρι.
Τόση σιωπή δεν είναι απλή αδιαφορία. Είναι συνενοχή. Όταν για ασήμαντα ζητήματα βγαίνουν ανακοινώσεις και φωτογραφίες με χαμόγελα και κορδέλες, αλλά τώρα που η Κρήτη βυθίζεται στη θλίψη και την αγανάκτηση δεν ακούγεται τίποτα, τότε το πρόβλημα είναι βαθύτερο. Ή δεν καταλαβαίνουν τι γίνεται, ή δεν θέλουν να καταλάβουν. Και τα δύο επικίνδυνα.
Τα όσα έγιναν στα Βορίζια μάτωσαν και ντρόπιασαν την ψυχή κάθε Κρητικού. Γιατί, κακά τα ψέματα, αυτή δεν είναι η Κρήτη μας. Δεν είναι το νησί της λεβεντιάς, της φιλοξενίας και της προκοπής που ξέρει ο κόσμος, αλλά μια στρεβλή εικόνα που βγαίνει προς τα έξω και μας αμαυρώνει όλους. Και αυτή την εικόνα, αν θέλουμε να την αλλάξουμε, πρέπει να το κάνουμε όλοι μαζί, με πράξεις κι όχι με λόγια.
Μόνο που, δυστυχώς, οι δικοί μας εκπρόσωποι φαίνεται να μην έχουν ούτε καν λόγια πια. Από τους 16 βουλευτές της Κρήτης — σιωπή. Καμία τοποθέτηση, καμία πρωτοβουλία, καμία ευαισθησία. Λες και δεν είδαν, δεν άκουσαν, δεν κατάλαβαν τι συμβαίνει στον τόπο τους. Ίσως να έχουν άλλες “ασχολίες” αυτές τις μέρες, πιο… πιεστικές. Κάτι για δικογραφίες, ΟΠΕΚΕΠΕ και λοιπά “γραφειοκρατικά”.
Μα όταν το νησί σου λοιδορείται, όταν η Κρήτη παρουσιάζεται ως άντρο βίας και ανομίας, δεν χωρά η σιωπή. Θέλει φωνή, θέλει δράση, θέλει ξεκάθαρη στάση. Γιατί όσο μένουμε άφωνοι, τόσο αφήνουμε τους λίγους να μιλούν για όλους μας, να σπιλώνουν με τον θόρυβό τους την τιμή και το ήθος του τόπου.
Η Κρήτη δεν είναι ούτε των όπλων ούτε των μπράβων. Είναι των ανθρώπων που δουλεύουν, δημιουργούν, παλεύουν κάθε μέρα για το μεροκάματο και την αξιοπρέπεια. Αγωνίζονται για να μεγαλώσουν και να σπουδάσουν τα παιδιά τους. Είναι η Κρήτη της προκοπής. Και αυτοί οι άνθρωποι νιώθουν σήμερα προδομένοι. Γιατί βλέπουν το νησί να σπιλώνεται από λίγους, αλλά να σιωπούν οι πολλοί — κι ανάμεσά τους αυτοί που πληρώνονται για να το υπερασπιστούν.
Οι βουλευτές της Κρήτης οφείλουν να καταλάβουν πως η σιωπή τους δεν είναι “πολιτική στάση”, είναι στάση ντροπής. Όταν το σπίτι σου καίγεται, δεν κάνεις πως δεν βλέπεις τον καπνό. Μιλάς, παίρνεις θέση, απαιτείς λύσεις.
Αλλιώς, καλύτερα να αφήσουν τις καρέκλες τους σε όσους έχουν ακόμα φωνή, ψυχή και το θάρρος να πουν τα πράγματα με το όνομά τους. Γιατί οι Κρητικοί έχουν μάθει να μιλούν με έργα — κι αν χρειαστεί, θα ξαναπάρουν στα χέρια τους και την τιμή και την εικόνα της Κρήτης, όπως το έκαναν πάντα.
Δείτε επίσης
-
Δεν υπάρχουν καταχωρήσεις
Σχετικά άρθρα
radiome.gr
