Εύγε Αλέξη!

Του Κώστα Στούπα 24 May, 2016 ΓΝΩΜΕΣ

Συχνά τις μεγαλύτερες ανατροπές και αλλαγές στην ιστορία τις έχουν πετύχει οι πολιτικές δυνάμεις που τις αντιστρατεύονταν.

Τη γενίκευση του πολέμου στο Βιετνάμ δεν την έκαναν κάποιοι φιλομιλιταριστές ρεπουμπλικάνοι, αλλά ο δημοκρατικός Λίντον Τζόνσον που πολιτευόταν για μια πιο ήπια στάση.

Την επέλαση του ελληνικού στρατού μέχρι το Σαγγάριο και το Αφιον- Καραχισάρ την πραγματοποίησε η κυβέρνηση Γούναρη που είχε εκλεγεί με σύνθημα το τέλος της μικρασιατικής εκστρατείας.

Τη μεταρρύθμιση της Ατζέντας 2010 στη Γερμανία που αφορούσε τη συγκράτηση των μισθών και την ελαστικοποίηση των εργασιακών συνθηκών δεν την εφάρμοσαν ούτε οι χριστιανοδημοκράτες ούτε το κόμμα των φιλελευθέρων, αλλά οι σοσιαλδημοκράτες με καγκελάριο τον Γκέρχαρντ Σρέντερ.

Τούτο συμβαίνει ενδεχομένως γιατί οι αντίπαλοι δομικών αλλαγών που έχουν ωριμάσει συναντούν μικρότερη αντίσταση αν αλλάξουν ρότα και προσπαθήσουν να τις εφαρμόσουν. Αιφνιδιάζουν εκ των έσω τις δυνάμεις που αντιστέκονται σ’ αυτές.

Κατά μια ανάλογη έννοια, η δημιουργία του Υπερταμείου των αποκρατικοποιήσεων και αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας μπορεί να έχει αποικιακά χαρακτηριστικά, αλλά είναι ικανή να ξεθεμελιώσει για πάντα την υποδομή του κρατικοδίαιτου πελατειακού ελληνικού οικονομικού μοντέλου της μεταπολίτευσης αλλά και των δεκαετιών που ακολούθησαν την επανάσταση του ’21.

Μετά την επανάσταση του ’21 οι κυβερνήσεις διαχειρίζονταν τις περίφημες εθνικές γαίες με ενέχυρο τις οποίες δανείζονταν, διαφθείρονταν, σύναπταν πελατειακές σχέσεις και χρεοκοπούσαν.

Μετά τον πόλεμο βασικές μεγάλες επιχειρήσεις της χώρας ήταν κρατικές. Η εκάστοτε κυβέρνηση αποφάσιζε ποιος αποτυχημένος πολιτευτής θα διοικεί τη ΔΕΗ, τον ΟΤΕ, τις αστικές συγκοινωνίες, την ΕΥΔΑΠ, την ΕΑΒ κλπ. Οι κυβερνήσεις αποφάσιζαν ποιοι θα εργάζονται σε αυτές και με ποιους όρους.

Βασικός ιμάντας μεταβίβασης σύνθεσης των πελατειακών σχέσεων μεταξύ των κυβερνήσεων και ικανής μερίδας των εκλογέων ήταν η εμπλοκή του κράτους στην οικονομική δραστηριότητα, βασικός πυλώνας της οποίας ήταν ο ασφυκτικός έλεγχος των ΔΕΚΟ.

Με το πέρασμα όλης της κρατικής περιουσίας στο αποκαλούμενο "Υπερταμείο" που επέβαλαν οι δανειστές και ψήφισε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, η επιρροή των κυβερνήσεων στις ΔΕΚΟ και άλλες δημόσιες επιχειρήσεις μειώνεται δραστικά.

Το εποπτικό συμβούλιο του νέου Υπερταμείου θα είναι πενταμελές και τον πρόεδρο και ένα μέλος θα τον διορίζουν οι Ευρωπαίοι. Οι άλλοι τρεις θα ορίζονται από την ελληνική πλευρά αλλά με πρόσωπα που είναι αποδεκτά και από την άλλη πλευρά. Το σημαντικότερο είναι πως οι αποφάσεις θα λαμβάνονται με πλειοψηφία τεσσάρων πέμπτων, που όλες οι αποκρατικοποιήσεις, αλλαγές διοικήσεων ή άλλες αλλαγές στη λειτουργία θα πρέπει να έχουν την έγκριση των δανειστών.

Η αρμοδιότητα του Εποπτικού Συμβουλίου είναι να ορίζει τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου που θα υλοποιεί τις αποφάσεις, ενώ ο τρίτος πυλώνας είναι το ελληνικό δημόσιο. Είναι προφανές ότι το Διοικητικό Συμβούλιο που είναι ο βασικός παράγοντας της διαχείρισης θα έχει σύνθεση που πρέπει να είναι αποδεκτή από το εποπτικό Συμβούλιο. Αν δεν παρεκκλίνει από τα κριτήρια του εποπτικού Συμβουλίου θα αντικαθίσταται όπως συμβαίνει σε συνηθισμένες μορφές εταιρικής διακυβέρνησης.

Βέβαια είναι υποτιμητικό ή ακόμη και προσβλητικό για μια χώρα να υπόκειται επιτροπεία σε τέτοιο βαθμό. Πόσο μάλλον όταν η διάρκεια ορίζεται από το συμβολικό αριθμό των 99 ετών που θυμίζει τις αποικιακές συμφωνίες περασμένων αιώνων.

Υποτιμητικός και προσβλητικός για σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα ήταν και ο τρόπος που νέμονταν τη δημόσια περιουσία για δεκαετίες η πράσινη και γαλάζια κομματοκρατία. Το ελληνικό πολιτικό σύστημα όμως για δεκαετίες χώριζε τους Έλληνες σε δυο κατηγορίες, στους δικούς μας πελάτες που φροντίζουμε και τους απέναντι.

Ούτε η τρόικα της χρεοκοπίας του 1893 υπό τον Εδουάρδο Λω δεν είχε αποκτήσει τη διαχείριση ολόκληρης της περιουσίας του κράτους. Είχαν αποκτήσει το δικαίωμα εκμετάλλευσης της Διώρυγας της Κορίνθου και κάποιων μονοπωλίων όπως του αλατιού, των σπίρτων κλπ. Τέτοιας έκτασης εκχώρησης κυριαρχίας έχουμε να δούμε από την εποχή του Όθωνα και της Αμαλίας.

Η απομάκρυνση όλης της δημόσιας περιουσίας από τα νύχια της παρασιτικής κομματοκρατίας και συνδικαλιστοκρατίας του δημοσίου ενδέχεται να δημιουργήσει ριζικές ανατροπές στο πολιτικό σκηνικό της χώρας.

Με την απογύμνωση των κυβερνήσεων από τη διαχείριση των πελατειακών δεσμών με τους διευθυντές και τους εργαζόμενους στις ΔΕΚΟ και τις δημόσιες επιχειρήσεις όπως οι αστικές συγκοινωνίες κλπ. μειώνεται δραστικά η εξάρτηση δεκάδων χιλιάδων εργαζομένων από τις κυβερνητικές αποφάσεις.

Κόβεται ένας βασικός ομφάλιος λώρος συνδιαλλαγής μεταξύ πολιτικού προσωπικού και ψηφοφόρων.

Όταν καταλάβουν οι βουλευτές, οι υπουργοί και το λοιπό πολιτικό προσωπικό ποιες συνέπειες θα έχει αυτό που έχουν ψηφίσει, θα σοκαριστούν, κυρίως γιατί θα αναγκαστούν να αναθεωρήσουν τον τρόπο που πολιτεύονται.

Η δημιουργία του υπερταμείου από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να έχει περισσότερα πλεονεκτήματα από μειονεκτήματα σε σχέση με την ανάγκη μεταρρύθμισης του πελατειακού πολιτικού σκηνικού της χώρας που αποτελεί και ένα από τα βασικά "καρκινώματα" της πολιτικής και οικονομικής της υπανάπτυξης.

Καμία άλλη κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να αποδεχτεί μια τέτοια συμφωνία οι μακροπρόθεσμες συνέπειες της οποίας ενδέχεται να αποδειχτούν καθοριστικές.

Για ήσσονος σημασίας αποφάσεις κατά την ψήφιση των προηγούμενων μνημονίων φλεγόταν το Σύνταγμα. Προχθές οι διαμαρτυρόμενοι δεν ξεπέρασαν τις μερικές εκατοντάδες συνηθισμένων "επαγγελματιών" του είδους.

Η κυβέρνηση Τσίπρα θα δυσκολευτεί τους επόμενους μήνες όταν βρεθεί εμπρός στα αδιέξοδα της φορομπηχτικής της πολιτικής. Ακόμη και αν φύγει από την κυβέρνηση θα έχει μείνει ο δραστικός περιορισμός της κομματοκρατίας στην οικονομία μέσω των επιχειρήσεων του δημοσίου ακόμη και αν αυτές δεν ιδιωτικοποιηθούν.

Εύγε Αλέξη...

Πηγή: capital.gr