Αφιερωμένο στον άνθρωπο με την Ολόχρυση Καρδιά!

Αντώνης Κουτεντάκης 12 September, 2016 ΑΡΘΡΑΓΝΩΜΕΣ

Αφιερωμένο στον άνθρωπο με την Ολόχρυση Καρδιά!

Ένα υπέροχο κείμενο… Κείμενο «διαμάντι» για τον Χρυσό Παραολυμπιονίκη… τον Χρυσό Άνθρωπο με την καρδιά Χρυσάφι, έγραψε ο σύντεκνος και αδερφικός του φίλος Αντώνης Κουτεντάκης… Ένα κείμενο αφιερωμένο στο Μανώλη Στεφανουδάκη που τα λέει όλα για το παλληκάρι με τη Χρυσή Καρδιά!!!!

«Μετὰ τὴν ἀναμενόμενη καὶ καθ’ ὅλα λογικὴ ὁμοβροντία συγχαρητηρίων δημοσιεύσεων γιὰ τὴν χθεσινὴ τεράστια ἐπιτυχία τοῦ Μανώλη Στεφανουδάκη στὸ Ῥίο, περίμενα λίγο μέχρι «νὰ κατακάτσει ὁ κουρνιαχτός, νὰ σηκωθεῖ ἡ ἀντάρα», ὥστε κὶ ἐγὼ ἀπὸ μέρους μου νὰ ἐκδηλώσω τὰ ἀντίστοιχα αἰσθήματα χαρᾶς καὶ ὑπερηφάνειας.
Μόνον σεβασμὸ καὶ ὑπερηφάνεια μπορῶ νὰ νιώθω γιὰ τὸ ἀγόρι τῆς κολλητῆς μου, Ερμιόνης Κυριακάκη ποὺ γνώρισα ἕνα χειμωνιάτικο βράδυ στὸ Θησεῖο στὴν Ἀθήνα. Ἐκεῖνον ποὺ πολὺ σύντομα ἔγινε ἀῤῥαβωνιαστικός της καὶ κατάφερε νὰ κερδίσει τὴν ἀγάπη καὶ ἐμπιστοσύνη ὅλων μας. Ἐκεῖνον ποὺ ἕνα ἀνοιξιάτικο ξημέρωμα εἶδε τὴ ζωή του νὰ ἀλλάζει ἄρδην, ποὺ πάλεψε μὲ τὸν θάνατο καὶ τὸν νίκησε, ποὺ ἀκόμη καὶ στὸ κρεβάτι τῶν πόνων ἦταν χαμογελαστός. Ἐκεῖνον ποὺ ἔνιωσε τὸ σῶμα του νὰ καθηλώνεται στὸ ἀμαξίδιο ἀλλὰ τὴν ψυχή του νὰ γιγαντώνεται, ἐφαρμόζοντας ἔτσι στὸ πρόσωπό του πλήρως τὴν κυριακὴ ῥήση ποὺ κάποτε ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἄκουσε «ἡ γὰρ δύναμίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται».
Μόνον σεβασμὸ καὶ ὑπερηφάνεια μπορῶ νὰ νιώθω γιὰ τὸν ἄνθρωπο ἐκεῖνο ποὺ ἡ κάθε του μέρα εἶναι ἕνας ἄθλος. Γιὰ τὸν ἄνθρωπο ἐκεῖνο ποὺ κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ προσάψει ἔστω καὶ τὴν παραμικρὴ μομφή. Ποὺ στὴν ζωή του ἔμαθε μόνον νὰ προσφέρει ἀνιδιοτελῶς στοὺς ἄλλους. Ποὺ ἡ καθήλωση ἡ δική του ἦταν ἡ αἰτία πολλοὶ ἄλλοι νὰ σταθοῦν στὰ πόδια τους λόγῳ τῆς δικῆς του ἀγάπης. Ἐκεῖνον ποὺ ἔμαθε νὰ ἀγωνίζεται, καὶ μάλιστα πολλὲς φορὲς «μόνος μόνῳ Θεῷ». Τὸν ἀθλητὴ ποὺ κατάφερε νὰ ξεπεράσει κάθε ἐμπόδιο φυσικὸ ἢ τεχνητό, ἀκούσιο ἢ ἐσκεμμένο, ποὺ ξέρει καλὰ τί σημαίνει αὐτὸ ποὺ στὸ τατουάζ του ἀναγράφεται "τὰ γὰρ ἀγαθὰ κόποις κτῶνται καὶ πόνοις κατορθοῦνται". Ἐκεῖνον ποὺ εὐγενῶς δέχεται τὰ συγχαρητήρια ὅλων, ἀκόμη καὶ αὐτῶν ποὺ μὲ κάθε εὐκαιρία καὶ ἀφορμὴ ἐπιχαίρουν.
Μόνον σεβασμὸ καὶ ὑπερηφάνεια μπορῶ νὰ νιώθω γιὰ τὸ σύντεκνο καὶ ἀδερφικό μου φίλο. Τὸν συγγενή, τὸν γιό, τὸν ἀδερφό, τὸν σύζυγο, τὸν πατέρα, τὸν Ἄνθρωπο, τὸ Μανώλη.
Μόνον σεβασμὸ καὶ ὑπερηφάνεια μπορῶ νὰ νιώθω γιὰ τὸν ἄνθρωπο ἐκεῖνο ποὺ τὸ στῆθος του εἶναι ὁλόχρυσο. Ὄχι ἐξ αἰτίας τῶν μεταλλίων ποὺ κρέμονται, τὰ ὁποῖα μάλιστα εἶναι τόσα ὥστε νὰ μὴ χωροῦν ὅλα, ἀλλὰ λόγῳ τῆς καρδιᾶς ποὺ βρίσκεται πίσω ἀπὸ τὰ μετάλλια, καὶ ἡ ὁποία εἶναι ὁλόχρυση…
Γι’ αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν καρδιὰ νιώθω ὑπερηφάνεια καὶ σεβασμό, μιὰ καρδιὰ ποὺ ἀξίζει πολὺ περισσότερα ἀπὸ ὅσα χρυσᾶ μετάλλια καὶ ἂν κατακτήσει…»