Tυμπάκι: Απο την ισοπέδωση ως την ανοικοδόμηση
Κατα τη διάρκεια της παραμονής των Άγγλων στην Κρήτη κατα τον Παγκόσμιο Πόλεμο, είχαν δημιουργήσει νοτίως του Τυμπακίου μικρό πρόχειρο αεροδρόμιο.Όταν οι Γερμανοί κατέλαβαν την Κρήτη αποφάσισαν να κάνουν ένα μεγαλύτερο στο ίδιο μέρος που είχαν κάνει οι Άγγλοι το πρόχειρο. Διατάχθηκε τότε από την ανωτέρα διοίκηση των Γερμανών η εκκένωση του τυμπακίου γιατί ήταν κοντά στο χώρο του αεροδρομίου και γιατί ειχαν ανάγκη από πέτρες.
-Λέγεται ότι οι τότε εργολάβοι διέταξαν την κατεδάφιση γιατί είχαν ανάγκη από πέτρες-.
Τον Φεβρουάριο του 1942 διέταξαν την εκκένωση που έπρεπε να γίνει εντός 15 ημερών. Τις μέρες αυτές έβρεχε καταρρακτωδώς. Οι Τυμπακιανοί με πόνο ψυχής εγκατέλειψαν τον τόπο που γεννήθηκαν και έζησαν τόσα χρόνια πάιρνοντας μαζί τους ότι μπορούσαν από τα υπάρχοντά τους, μεταφέροντάς τα μετα γαϊδουράκια τους. Εγκαταστάθηκαν στα γύρω χωριά Κλίμα, Λαγολιό,Γρηγοριά, Καλοχωραφίτη, Μαγαρικα΄ρι, Σκούρβουλα, Πιτσίδια, Σίβα, Πετροκεφάλι,Καμηλάρι, Αη Γιάννη, Πόμπια, Βώρους και Φανερωμένη. Χάρη στη φιλοξενία των κατοίκων των χωριών αυτών εγκατέστησαν τις οικογένειες τους σε πρόχειρα σπίτια, υπό συνθήκες τραγικές.
-Πρίν την εκκένωση του Τυμπακίου οι κάτοικοι καιιερείςμεταφέρουν όλοι μαζί την εικόνα του Αγίου Τίτου στην Παναγία Καλυβιανή. Απο αυτά τα χωριά που εγκαταστάθηκαν πήγαιναν και καλλιεργούσαν ορισμένα κτήματά τους στην περιοσχή του Τυμπακίου, όπου επιτρεπόταν από τους Γερμανούς και όπου δεν είχαν τοποθετηθεί νάρκες. Με ξκ'αθε τρόπο προσπάθησαν να επιζήσουν, χάρη στο κουράγιο, την εργατικότητα τους και την αγάπη των κατοίκων, που τους δέχτηκαν ως πρόσφυγες-.
Οι Γερμανοί κατεδάφισαν όλα τα σπίτια και άφησαν μόνο λόιγα που τα χρησιμοποιούσαν αυτοί και οι εργολάβοι της κατασκευής του αεροδρομίου ως γραφεία κι αποθήκες.Τις πέτρες τις μετέφεραν στο χώρο του αεροδρομίου και τις έκαμαν σκύρα. Μάζευαν απ' όλα τα χωριά της Μεσαράς, από Ηράκλειο και χωριά του Ρεθύμνου εργάτες (αγκαρεία) και έπαιρναν ακόμα και τους Τυμπακιανούς που πολλοί απ' αυτούς εργαζόμενοι εκεί κατεδάφισαν οι ίδιοι τα σπίτια τους.
Ήταν συγκινητικές οι στιγμές, όταν οι πρόσφυγες συναντιόντουσαν στα χωράφια ή σε καμιά συγκέντρωση Τυμπακιανών.Αναπτύχθηκε περισσότερη αγάπη και σεβασμός σε όλους. Στα χωριά που έζησαν, ανέπτυξαν πρωτοβουλίες και μεγάλη εργατικότητα, που διακρίνει πάντα τους Τυμπακιανούς και συνέβαλαν έτσι στην καλυτέρευση της ζωής των ομοχωρίων τους.
Μετά τη απελευθέρωση οι ξενιτεμένοι πρόσφυγες γύρισαν πίσω στο αγαπημένο τους χωριό. Έψαξαν και βρήκαν τα θεμέλια των παλαιών τους σπιτιών και εκεί με πρόχειρα υλικά έχτισανμια μικρή κάλυβα και στέγασαν τις οικογένειές τους. Ήταν, αν μπορεί να πεί κανείς τη λέξη, ευχαριστημένοι, γιατί βρίσκονταν στο χωριό τους. Χωρίς καμία βοήθεια από κανέναν προσπάθησαν να ξαναβρούν την παλιά τους ζωή με συντροφιά την ανέχεια και πολλές φπορέ την πείνα. Καλλιέργησαν τη γη που τους απέμεινε και με πείσμα, σταδιακά, άρχισαν να καλυτερεύουν τη ζωή τους. Η αστοργία του τραυματισμένου αποτην κατοχή κράτοςήταν πρωτοφανής. Καμία βοήθεια από κανέναν.Τα μόνα που τους χορηγούσαν ήτανλίγα ξύλα και από εράνους διαφόρων ξένων κρατών ε'ιδη ρουχισμού. Το σχέδιο MARSHALL το σκόρπισαν στους βιομηχάνους. Καμιά στοργή , καμιά συμπαράσταση, καμιά βοοήθεια, κανένας καλός λόγος από κανέναν. Μόνοι τους έπρεπε να βρούν τον τρόπο να ζήσουν και όλες οι ελπίδες τους ότι μετα την απελευθέρωση θα βρούν συμπαράσταση και συμπόνια διαψεύστηκαν. Αυτά συμβαίνουν στην Ελλάδα απο παλαιά,
Σιγά-σιγά όμως, ο καλός θεός και ο προστάτης των Τυμπακιανών Άγιος Τίτος θέλησε να τους βοηθήσει και παρουσιάσε τα πρώιμα κηπευτικά. Έτσι άρχισε, χρόνο με το χρόνο, η καλυτέρευση της ζωής τους καιο η αναβάθμιση του βιοτικού τους επιπέδου γενικότερα.
Κι ενώ η ευημερία συνεχίζεται, ποτέ δεν ξεχνούν οι Τυμπακιανοί τον ξερριζωμό τους , την ξενιτιά, τη φτώχεια, την απελπισία και τις απαλλοτριώσεις δεκάδων στρεμμάτων- ευφορης, ευλογημένης- γης για την κατασκευή του πολεμικού αετροδρομίου. Οι τότε απελπισμένοι Τυμπακιανοί δε μπορούσαν να προβλέψουν τη σημερινή πρόοδο του τόπου, που ενώ άλλα χωριά ερημώνονται και οι νέοι αναζητούν την τύχη τους αλλού, στο Τυμπάκι συμβαίνει τυο αντίθετο. Αυξάνεται ο πληθυσμός απο οικογένειες των γύρω χωριών και απ' όλη την Ελλάδα, που εγκαθίστανται μόνιμα σ' αυτό και ασχολούνται με τις καλλιέργειες κηπευτικών. Και το χωριό τους το παλιό, απο ερείπια έγινε κωμόλπολις. Ποιιός το περίμενε ότι στο Τυμπάκι κάποια στιγμή θα υπάρξει το ανώτερο βιώτικό επίπεδο κατα οικογένεια, σ' όλη την Ελλάδα;
Απόσπασμα απο το βιβλίο του Αλκιβιάδη Σταυριανάκη " Τυμπάκι - Αναμνήσεις από μια δύσκολη εποχή"
Δείτε επίσης
-
Δεν υπάρχουν καταχωρήσεις
Σχετικά άρθρα
