Γνώμες

Το Βερολίνο θέλει να ρίξει τον Τσίπρα για να βάλει τον Μητσοτάκη

Στέλιος Κούλογλου 16 December, 2016 ΓΝΩΜΕΣ

Το Βερολίνο θέλει να ρίξει τον Τσίπρα για να βάλει τον Μητσοτάκη

Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών προσπαθεί να χτυπήσει με ένα σμπάρο δύο τρυγόνια.

Για τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ των Βρυξελλών, οι τρικλοποδιές Σόιμπλε, πριν φτάσουν τα πράγματα στο σημερινό αδιέξοδο, είναι φανερό ότι έχουν ένα στόχο: να ανατρέψουν τη κυβέρνηση και να την αντικαταστήσουν με μία που θα έχει κορμό τη ΝΔ.

Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών προσπαθεί να χτυπήσει με ένα σμπάρο δύο τρυγόνια.

Μετά τον Ολάντ, που φεύγει όσο πιο άδοξα γίνεται αφού δέχτηκε να του βάλει το Βερολίνο τα δύο πόδια σε ένα παπούτσι, και τον Ρέντσι, επίσης θύμα της λιτότητας, θέλει να τελειώνει με οτιδήποτε αριστερό έχει παραμείνει σε κυβερνητικό επίπεδο στην Ευρώπη. Η ασταθής κυβέρνηση της Πορτογαλίας θα είναι το προσεχές θύμα. Γι αυτό άλλωστε και ο Μοσκοβισί, άλλοτε περισσότερο προσεκτικός παρά σοσιαλιστής, έχει ξεσπαθώσει υπέρ της ελληνικής κυβέρνησης. Το ίδιο και ο Πιτέλα, επικεφαλής των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών στο Ευρωκοινοβούλιο. Καταλαβαίνουν και το συμβολικό διακύβευμα της μάχης.

Το δεύτερο τρυγόνι έχει να κάνει με το όραμα (δεν το λες κι ακριβώς έτσι) του Σόιμπλε για την Ελλάδα. Ο Γερμανός υπουργός δεν έχει κρύψει ποτέ ότι δεν καταλαβαίνει γιατί οι Έλληνες πρέπει να έχουν υψηλότερες συντάξεις από τους Σλοβάκους ή τους Βουλγάρους. Ευαγγελιζόμενο μειώσεις των φόρων από πουθενά, το πρόγραμμα Μητσοτάκη είναι μια έμμεση αλλά σαφής εξαγγελία μείωσης των συντάξεων, στα πλαίσια μιας νεοφιλελεύθερης εκστρατείας, που ηχεί σαν μελωδία στο Βερολίνο. (Τώρα γιατί στη Βουλγαρία με χαμηλότατους φόρους για τις επιχειρήσεις και μισθούς πείνας δεν υπάρχουν επενδύσεις και ανάπτυξη, είναι άλλου παπά ευαγγέλιο).

Ο κ. Μητσοτάκης άλλωστε ανήκει στην ίδια οικογένεια με αυτήν των Σόιμπλε-Μέρκελ και για αυτό ο Αλέξης Τσίπρας θα πρέπει να κρατάει μικρό καλάθι στη αναμενόμενη συνάντηση μαζί της. Από τη στιγμή που στο Βερολίνο είδαν την ΝΔ να προηγείται στις δημοσκοπήσεις, θεώρησαν ότι μπορεί να χτυπήσουν τα 2 τρυγόνια με μια τουφεκιά.

Οι πιο λογικοί άνθρωποι θα υποστήριζαν ότι κανείς δεν θέλει μια νέα κρίση στην ευρωζώνη, μετά το δημοψήφισμα στην Ιταλία και ενόψει των εκλογών στην Ολλανδία και την Γαλλία, με την ατζέντα να διαμορφώνεται και στις δύο χώρες από την ακροδεξιά. Ξεχνούν όμως ότι το σχέδιο Σόιμπλε προβλέπει ακριβώς την δημιουργία μιας άλλης ευρωζώνης, χωρίς τους ενοχλητικούς Νότιους να ζητούν κάθε τόσο ανάπτυξη. Αν η Γαλλία θα τους ακολουθήσει ή θα ενταχθεί στο νέο σκληρό ευρώ, θα εξαρτηθεί και από τα αποτελέσματα των προεδρικών εκλογών. Σε κάθε περίπτωση, μια ελληνική κρίση μπορεί να λειτουργήσει σαν καταλύτης στις αλχημείες του φον Σόιμπλε.

Ύστερα είναι και η ύβρις της εξουσίας που επηρεάζει τις αποφάσεις. Ούτε η Κομισιόν, ούτε η κακοφωνία στα Συμβούλια Κορυφής 27 προέδρων και πρωθυπουργών αποφασίζουν. Το Εurogroup είναι το όργανο που καθορίζει τις τύχες των λαών της Ευρώπης. Και εκεί το Βερολίνο κάνει ότι θέλει. Αν φύγει ο Τσακαλώτος και σε λίγο ο Γάλλος υπουργός Οικονομικών, η κυριαρχία Σόιμπλε θα είναι συντριπτική.

Απέναντι στη στρατηγική στραγγαλισμού, η κυβέρνηση δεν είχε, ούτε έχει πολλές επιλογές. Κάθε πλήρης εφαρμογή των συμφωνηθέντων, κάθε συμμόρφωση με τις υποδείξεις και τους κάθε λογής κόφτες, οδηγεί εδώ και μήνες στη διατύπωση νέων απαιτήσεων από το Eurogroup και τους δανειστές. Θα επρόκειτο, έχει ήδη γραφτεί, περί πολιτικής αυτοκτονίας.

Άλλωστε η κατάσταση που διαμορφώνεται στο κόσμο μετά την εκλογή Τραμπ και στην Ευρώπη, με την άνοδο της ακροδεξιάς και την καταθλιπτική υπεροχή του Βερολίνου, δε αφήνει σοβαρά περιθώρια μεταρρυθμίσεων και δράσης σε κυβερνήσεις της αριστεράς. Όταν δέχεσαι επίθεση από υπέρτερες δυνάμεις πρέπει να φροντίσεις να μη καταστραφείς, να διατηρήσεις τη θέση σου στο πολιτικό σκηνικό και όσες περισσότερες δυνάμεις μπορείς. Η καλύτερη επίθεση είναι σήμερα η -εκλογική- άμυνα.