Γνώμες

Τα «όχι» στη συμφωνία και τα «ναι» στην κυβέρνηση

mesaralive.gr 21 July, 2015 ΓΝΩΜΕΣ

Τα «όχι» στη συμφωνία και τα «ναι» στην κυβέρνηση

Ο ΣΥΡΙΖΑ, ο κακός εαυτός του και η κοινωνία

«Στηρίζω την κυβέρνηση, στηρίζω τον πρωθυπουργό», δήλωσε ο Παν. Λαφαζάνης βγαίνοντας από την τελευταία συνεδρίαση της βουλής, κατά την οποία μόλις είχε καταψηφίσει ένα τόσο κρίσιμης σημασίας νομοσχέδιο, που η αρνητική ψήφος του θα μπορούσε να σημάνει άρση της δεδηλωμένης για την κυβέρνηση, επιφέροντας το αντίθετο αποτέλεσμα.

Δεν αρκεί να ερμηνεύσουμε τη δήλωση σαν τυπική λογική και πολιτική ανακολουθία.

Η στάση του αποτελεί επιβεβαίωση του ισχυρισμού ότι, ακόμη και όσοι θεωρούν απαράδεκτη υποχώρηση τη συμφωνία που υπογράφτηκε με τους δανειστές, εκτιμούν ότι στις δεδομένες εσωτερικές και διεθνείς συνθήκες η καλύτερη δυνατή επιλογή είναι αυτή η εκ πρώτης όψεως λογική και πολιτική ανακολουθία.

Κάθε άλλη επιλογή κυβερνητικού σχήματος τη δεδομένη στιγμή θα ήταν κατά πολύ χειρότερη λύση, ιδίως γι’ αυτούς που ήδη έχουν πληγεί και κινδυνεύουν να πληγούν περισσότερο από ένα ακόμα υφεσιακό πρόγραμμα.

Επειδή, μάλιστα, γνωρίζουμε ότι το Αριστερό Ρεύμα έχει στενή επαφή με πληθυσμούς αυτής της κατηγορίας σε διάφορες περιοχές της χώρας, δεν αποκλείεται η στάση αυτή του Παν. Λαφαζάνη να εκφράζει έμμεσα, αν και με στρεβλό τρόπο, την ισχυρή τάση που διαπιστώνεται σε πολύ κόσμο, τουλάχιστον εμπειρικά μέχρι στιγμής, να διαχειριστεί αυτή η κυβέρνηση, των ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ, και όχι άλλη την κατάσταση που διαμορφώθηκε από τις δικές τους πράξεις και παραλείψεις υπό τον ασφυκτικό εκβιασμό των δανειστών.

Ψήφος εμπιστοσύνης ή δυσπιστίας;

Με την ίδια συλλογιστική θα μπορούσε να ερμηνευτεί και η συνολική στάση της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, στη συνεδρίαση της οποίας και κατά την ψηφοφορία στη Βουλή επικράτησε με μεγάλη πλειοψηφία το «ναι» σε μια συμφωνία που, κατά τη δήλωσή του, δεν πιστεύει ούτε ο ίδιος ο πρωθυπουργός.

Με άλλα λόγια, το ερώτημα στο οποίο απάντησαν πρακτικά τα μέλη της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ (αλλά και της αντίστοιχης των ΑΝΕΛ) είτε ψήφισαν «ναι» είτε «όχι» στο συγκεκριμένο νομοσχέδιο, ήταν και το ερώτημα ποια κυβέρνηση θέλουν να συνεχίσει να ασκεί την κυβερνητική εξουσία και στις νέες συνθήκες.

Γι’ αυτό και δεν υπάρχει προφανής εξήγηση του γεγονότος ότι δεν υπήρξε τυπική ή συλλογική απόφαση της κοινοβουλευτικής ομάδας, κατά πλειοψηφία, για τη στάση που θα έπρεπε να κρατήσουν τα μέλη της κατά την ψηφοφορία επί του νομοσχεδίου, ανεξάρτητα αν αυτή θα την ακολουθούσαν πιστά όλα τα μέλη της.

Συλλογικές αποφάσεις και ενότητα

Φαίνεται πως ο πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήθελε να διακινδυνεύσει τη σύγκλιση αποφασιστικών συνεδριάσεων των κομματικών- κοινοβουλευτικών οργάνων πριν από την ψηφοφορία.

Η αποφυγή, όμως, της σύγκλησής τους και της επιδίωξης συλλογικών αποφάσεων εκ μέρους τους, εκτός του ότι δικαιολογεί πολιτικά και ηθικά τις ατομικές ή ομαδικές διαφοροποιήσεις, εξουδετερώνει και οποιαδήποτε δυνατότητα αλληλοεπηρεασμού και διαμόρφωσης ορθής συλλογικής άποψης για τόσο κρίσιμα ζητήματα.

Τα οποία έχουν άμεση σχέση με την τόσο αναγκαία διάσωση της ουσιαστικής ενότητας του ΣΥΡΙΖΑ, ιδίως σε δύσκολες συνθήκες που τη δοκιμάζουν.

Η ηγεσία τού ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης, και προσωπικά ο Αλ. Τσίπρας, έχουν διακεκριμένη ευθύνη όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο θα διαχειριστούν τη συγκεκριμένη κατάσταση.

Ο κόσμος τού ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και η κοινωνία ευρύτερα, θα μπορούσε ίσως να κατανοήσει ένα περιορισμένο ανασχηματισμό, που θα αίρει αντιφάσεις εν τοις πράγμασι σε υπουργεία με επικεφαλής στελέχη που δεν υπερψήφισαν τη συμφωνία.

Είναι βέβαιο, πάντως, ότι θα καταδικάσει κάθε απόπειρα να αλλοιωθεί αυτή η συνθήκη που ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας χαρακτήρισε «συριζική και προσωπική πολιτική κουλτούρα», η οποία αποκλείει τις προγραφές και το κυνήγι μαγισσών, τις διαγραφές και τους διχασμούς σε κατόχους της απόλυτης αλήθειας και αποσυνάγωγους ή αποδιοπομπαίους.

Αυτό που έχουμε κατακτήσει κυριολεκτικά με αίμα σ’ αυτή την αριστερά, είναι ότι η ορθή επιλογή έχει ρίζες τόσο στην συλλογιστική της πλειοψηφίας όσο και στις αντιρρήσεις – επιφυλάξεις της μειοψηφίας.

Και ότι η πολιτική «αλήθεια» δεν είναι μυστικό κάποιου ιερατείου, αλλά θέμα έκφρασης μετά λόγου γνώσεως της θέλησης της πλειοψηφίας-μειοψηφίας και ορθής αντιστοίχισης του κόμματος με τις διαθέσεις των λαϊκών τάξεων, της πλειοψηφίας των εργαζομένων. Όροι που δεν γίνεται να εξασφαλιστούν χωρίς την απαραίτητη λειτουργία όλων των συλλογικών οργάνων.

Από την κουλτούρα στη στρατηγική

Η πιστή τήρηση αυτής της κουλτούρας αποτρέπει και έναν ακόμη σημαντικότερο κίνδυνο που διατρέχουν και η κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ: να αναλάβουν όχι την εφαρμογή μιας αναγκαστικής επιλογής, που έγινε, κατά την ομολογία του πρωθυπουργού, υπό εκβιασμό, χωρίς την προϋπόθεση της ελεύθερης βούλησης, αλλά την υπεράσπιση με γραφειοκρατική αδράνεια και υπερβάλλοντα ζήλο μιας πολιτικής που δεν την πιστεύουν, και την οποία πολλοί θεωρούν πρακτικά ανεφάρμοστη λόγω της δημοσιονομικής σκληρότητάς της.

Ο κίνδυνος αυτός δεν είναι θεωρητικός.

Ήδη εμφανίζονται υποστηρικτές της κυβερνητικής επιλογής βασιλικότεροι του βασιλέως, που εκθειάζουν πλευρές της συμφωνίας μάλλον ανύπαρκτες, με προφανή στόχο να αντικρούσουν δικαιολογημένες κριτικές ή, ακόμα, και αδικαιολόγητες επιθέσεις.

Η επικράτηση μιας τέτοιας εύκολης και πρόχειρης γραμμής άμυνας θα μπορούσε να οδηγήσει σε αλλοίωση των χαρακτηριστικών της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς προσεγγίζει στη λογική της απολογητικής των μνημονίων.

Την οποία ακολουθούν ήδη ορισμένοι με το σαθρό επιχείρημα ότι πολλά από αυτά που μας επιβάλλονται, έπρεπε να τα είχαμε κάνει μόνοι μας.

Εκείνο που μπορεί, που είναι δυνατόν, να βγάλει από τον επικίνδυνο δρόμο της εκτροπής την κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι το ακριβώς αντίθετο: η οργανωμένη και αποτελεσματική άσκηση αντίρροπων δυνάμεων, με το κυβερνητικό έργο και μέσα στην κοινωνία, ώστε να αντισταθμιστούν οι αναμενόμενες απώλειες στα ασθενέστερα στρώματα και να ενισχυθούν με ταξική μεροληψία τα περιθώρια βελτίωσης της θέσης των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, αλλά και τα περιθώρια άσκησης και διεύρυνσης των δημοκρατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων.

Όχι μόνο κατά την περίοδο της «άμυνας», αλλά και στη φάση της πιθανής ανάκαμψης.

Για να βρεθούν σε καλύτερη κατάσταση τη στιγμή της εφαρμογής ενός νέου πολιτικού προγράμματος με την έγκριση της πλειοψηφίας των πολιτών.

Πράγμα απολύτως αναγκαίο στις νέες συνθήκες.

Πηγή: left.gr