Tα αρτιδια

 
Θυμούμαι στο δημοτικό, που 'μαστε κοπελάκια
μέρα Τριών Ιεραρχών, μας δίναν τ' αρτουλάκια!

Δύο τρείς μέρες πιο μπροστά, μια δραχμή εδίναν,
όσα παιδάκια σου σκολιού, περίσσευμα την είχαν.

Πως και πως περίμεναν, όλα τη μέρα εκείνη,
ως τη στιγμή που ο δάσκαλος, τ'αρτίδια να δίνει.

Κι όποιο παιδί δεν διέθετε, χρήματα για να δώσει,
όλα του δίναν μια μπουκιά, κι εκείνο να δαγκώσει!

Σπίτι τ'αρτουλι πήγαινε, μισό η δαγκωμένο
κι άλλα παιδιά με μια χαψιά, το' χανε φαγωμένο!

Τα αρτίδια μας τα έφερνε, φουρνάρης απ' τσι Μοίρες,
και μια χρονιά μας τα ‘φερε, και ήταν ...γεμάτα ψείρες!

Ο δάσκαλος τον μάλωσε, τ'αλεύρι να φροντίζει
και εκείνος υποσχέθηκε πως θα το κοσκινίζει!

Μα τη λαχτάρα τα παιδιά ποτέ δε θα ξεχάσουν
Στα χέρια τους ζεστά - ζεστά, τα αρτίδια να πιάσουν!

Είναι ένα έθιμο παλιό, που 'χαμε στον καιρό μας
Ξεχάστηκε όμως δυστυχώς επί των ημερών μας.

Μα τα σημερινά παιδιά μόνο πλευρό γυρνάνε
Όταν η καμπάνα τα καλεί, στην εκκλησιά να πάνε

Γεώργιος Χουστουλάκης  

 

 

Δείτε επίσης

Δεν υπάρχουν καταχωρήσεις