Σε ένα βράδυ έγινε must: Η ταινιάρα του Netflix που βλέπουν ξανά όλοι δεν χάνεται απόψε (Vid)

Τι μπορείς να περιμένεις από ένα μπασκετικό στόρι εξιλέωσης και ανόδου προς την κορυφή; Όλα τα αμερικανικά κλισέ που έχουμε συναντήσει σε αντίστοιχες ταινίες στο παρελθόν. Όμως το Hustle έχει και κάτι που ξεφεύγει από τα κλισέ, γι΄αυτό και αποθεώθηκε όταν κυκλοφόρησε.

Ο Άνταμ Σάντλερ έχει κάνει σίγουρα πολλές καλύτερες ταινίες από το Hustle. Είναι μια ταινία που η συμμετοχή τόσων παικτών του μπάσκετ, του ΝΒΑ, αφαιρεί πολύ από την ερμηνευτική ισχύ της ταινίας, αφού πρακτικά, με εξαίρεση κάποιες εκλάμψεις του νέου μεταγραφικού αποκτήματος του Παναθηναϊκού, του παικταρά, Χουάντσο Ερνανγκόμεζ, όλοι οι υπόλοιποι είναι πέρα ως πέρα αυτό που λέμε… αγγούρια.

Εδώ η Queen Latifah έχει έναν τόσο άχαρο και άγαρμπο ρόλο που μοιάζει λες και είναι περαστική.

Το Hustle φαίνεται να έχει στηθεί όλο στα μέτρα του Άνταμ Σάντλερ που θέλει να παραδώσει το δικό του Rocky στον κόσμο. Ή, καλύτερα, το δικό του Creed.

Αν δεν ήταν μια ταινία που κυκλοφόρησε στο Netflix, τότε το Hustle θα είχε ένα αρκετά σημαντικό legacy. Δε θα γινόταν πάνω από το 65-70% του Rocky, αλλά κι αυτό θα ήταν αρκετό για τα δεδομένα της σημερινής εποχής και το πόσο εύκολα πάμε από τη μια ταινία στην άλλη, από τη μια σειρά στην άλλη.

Στο The Hustle ο Σάντλερ υποδύεται τον Στάνλεϊ Σούγκερμαν, έναν σκάουτερ των Philadelphia 76ers που περιμένει να του δοθεί η ευκαιρία να γίνει μέλος του προπονητικού σταφ. Κι όταν το καταφέρνει, ο πρόεδρος της ομάδας πεθαίνει και ο γιος του που αναλαμβάνει, στέλνει τον Στάνλεϊ και πάλι στο αεροπλάνο για να γυρίσει τον κόσμο και να βρει αυτό που λείπει από την ομάδα για να βγει πρωταθλήτρια.

Η μοίρα τον στέλνει σε ένα γηπεδάκι στη Μαγιόρκα, εκεί όπου ο Μπο Κρουζ είναι μια τοπική ατραξιόν. Ο Στάνλεϊ βλέπει potential και τον παίρνει τη Φιλαδέλφεια για να τον προπονήσει και να δείξει στον κόσμο του NBA ότι μπορεί ο ίδιος μπασκετικά να απέτυχε ως παίκτης, αλλά έχει τον τρόπο να χτίσει έναν ηγέτη.

Το μεγαλύτερο εμπόδιο για κάθε παίκτη είναι το μυαλό του. Πόσο αυτό επηρεάζεται από τον αντίπαλο και από τις αστοχίες που θα προκύψουν. Και ο Μπο είναι εύκολος στόχος. Σε αυτή τη διαδρομή της εκπαίδευσης και της εκμάθησης στην αποτυχία, στην αστοχία, ο Μπο θα βγει ένας άλλος παίκτης, ένας άλλος άνθρωπος, και θα καταφέρει να πιάσει αυτό το potential.

Μόνο που η ταινία δεν είναι για τον Μπο. Δεν είναι ο Στάνλεϊ ένας εν εξελίξει sidekick που δίνει σε έναν τύπο με σκοτεινό background την ευκαιρία να λάμψει.

Αυτό που μετατρέπει το Hustle από κάτι νερόβραστο σε κάτι με έντονη γεύση, είναι οι τελευταίες σκηνές. Εκεί όπου ο Μπο δεν έχει καταλήξει να είναι παίκτης στην ομάδα των 76ers, όπου ο Στάνλεϊ είναι βοηθός προπονητή.

Οι δρόμοι τους έχουν χωρίσει, είναι πια αντίπαλοι και παίζουν και οι δύο για την καριέρα τους. Έτσι, μια σχέση πατέρα-γιου, μια σχέση φίλων, ολοκληρώνεται και παίρνουν και οι δύο το πιο πολύτιμο μάθημα ζωής.

Όλα έχουν ένα τέλος. Και τελειώνουν για να παραδώσουν τη θέση τους σε κάτι άλλο. Θα στενοχωρηθείς για το τέλος, αλλά θα πας παρακάτω. Και θα φροντίσεις να πάρεις μαζί σου ως αποσκευές όλα τα όμορφα που έζησες, ευχόμενος στον άλλον να παραμείνει στο κυνήγι της δικής του ευτυχίας, ελπίζοντας πως μπορείτε και οι δύο να την κατακτήσετε.

Εκεί που για τα 85 από τα 118 λεπτά του Hustle πιστεύεις ότι το στόρι είναι για τον Μπο και τη δική του ανάδυση, είναι για τον Στάνλεϊ και την επιβράβευση του για τον ιδρώτα του, τα ταξίδια, τον κόπο και τα λεφτά του. Μπαίνει στο γήπεδο και γυρίζει για να συνειδητοποιήσει πού βρίσκεται. Βλέπει τη γυναίκα του και νιώθει ότι είναι πια η δική του στιγμή.

Κάποια στιγμή ο Στάνλεϊ λέει ότι οι 50άρηδες δεν έχουν όνειρα. Να όμως που το όνειρο του παίρνει σάρκα και οστά. Γιατί κάθε ηλικία έχει τα όνειρα τους. Διαμορφώνονται ανάλογα με τις σωματικές αντοχές, αλλά δεν πεθαίνει η ανάγκη για κατάκτηση.

Αυτό είναι το στοιχείο, η ουσία του Hustle. Χωρίς αυτό, όλα τα υπόλοιπα στοιχεία αφήγησης και σεναρίου, δεν αρκούν για να δικαιολογήσουν όλο το hype της ταινίας. Είναι φλατ δίχως αυτό το χαρακτηριστικό. Το τέλος, η επιβράβευση του Στάνλεϊ, είναι το αλατοπίπερο. Ο παραλληλισμός εδώ με την καριέρα του Άνταμ Σάντλερ είναι ξεκάθαρος. Η ταινία έγινε ξανά trend στην Ελλάδα μετά τη μεταγραφή του Ερνανγκόμεζ στο «τριφύλλι» κι αν δεν την έχεις δει, είναι μια καλή ευκαιρία απόψε να διορθώσεις το λάθος σου!

 

Δείτε επίσης

Δεν υπάρχουν καταχωρήσεις