Έχουν κι αν έχουν γραφεί άρθρα, έχουν ξεκινήσει δειλά δειλά και κάποιες εκστρατείες ενημέρωσης, ωστόσο η πλαστικούρα παραμένει πλαστικούρα.
Και βρίσκεται παντού. Σε δρόμους, πεζοδρόμια, σοκάκια, σπίτια, βουνά, πεδιάδες, θάλασσες, αλλά και στομάχια. Ψαριών, θηλαστικών αλλά και ανθρώπων.
Στην Ελλάδα ειδικά έχουμε πολύ σοβαρό πρόβλημα, καθώς το 95% των απορριμμάτων είναι πλαστικά, πάνω από το 50% αυτών καταλήγουν στο στομάχι ψαριών, χελωνών και φαλαινών και την ίδια στιγμή οι μεγάλες εταιρείες επενδύουν επικοινωνιακά στη χρήση πλαστικού ως την πιο «βολική» λύση, επενδύοντας αμέτρητα χρήματα σε διαφημίσεις.
Τα ποσοστά αυτά είναι δυσθεώρητα, ειδικά για τη χώρα μας που για δεκαετίες οι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν κυρίως το μέταλλο, τον πηλό ή το ξύλο για όλα τα είδη πρώτης ανάγκης, όπως κουζινικά σκεύη, δοχεία μεταφοράς, χρηστικά προϊόντα.
Ειδικά μετά τη Μεταπολίτευση η αλλαγή του καταναλωτικού μοντέλου απομάκρυνε τους καταναλωτές από κάθε τι από τα παραπάνω, δίνοντας έμφαση σε ευτελή υλικά που χρησιμοποιούνται για λίγο (αν όχι για μία φορά), κοστίζουν λίγο και τα βρίσκεις παντού.
Ωστόσο το κόστος ουσιαστικά πολλαπλασιάζεται, καθώς απαιτείται ξανά και ξανά η αγορά τού εν λόγω προϊόντος. Αν και το μεγαλύτερο κόστος είναι για το περιβάλλον, αλλά και για την ίδια την ανθρώπινη ζωή.
Επιστήμονες υπολόγισαν ότι μόνο τα τελευταία 65 χρόνια έχουν παραχθεί περίπου 8,3 δισεκατομμύρια τόνοι πλαστικού. Και ενώ όλα αυτά καταλήγουν κατά βάση στο στομάχι θαλάσσιων ζώων αλλά και πτηνών, νέες έρευνες αποκαλύπτουν πως τα μικροπλαστικά των ωκεανών (μικροσκοπικά υπολείμματα από διάφορα πλαστικά προϊόντα με διάμετρο από 5 χιλιοστά έως 100 νανόμετρα, που φυσικά δεν πιάνει το ανθρώπινο μάτι) εισέρχονται στην τροφική αλυσίδα και τελικά στον οργανισμό μας.
Και μια και το καλοκαίρι έχει μπει για τα καλά, ας ξεκινήσουμε από τα προσφιλή μας μύδια που σχεδόν όλοι επιλέγουμε ως έδεσμα σε παραλιακές ταβέρνες: μια μερίδα μύδια, μιλώντας για τη χώρα μας, περιέχει περί τα 90 μικροπλαστικά!
Αν μάλιστα κάποιος είναι λάτρης του είδους, μπορεί να καταναλώσει έως και 11.000 μικροπλαστικά ετησίως!
Παρόμοιες μελέτες (π.χ. στο βρετανικό The Conversation) έχουν υπάρξει και για τα ψάρια, καθώς τα μικροπλαστικά (που μην μπερδευόμαστε: είναι ακριβώς όπως τα πλαστικά, απλά σε μικρότερο μέγεθος) φτάνουν ώς το ήπαρ των ψαριών και από εκεί διαχέονται και στα υπόλοιπα μέρη του. Δεν αρκεί λοιπόν ένα καλό καθάρισμα ή η απομάκρυνση των εντοσθίων.
Μικροπλαστικά εντοπίστηκαν και σε κονσέρβες ψαριών, σε θαλασσινό αλάτι (ένα κιλό αλάτι μπορεί να περιέχει πάνω από 600 μικροπλαστικά), στα κοτόπουλα, στο μέλι, στο εμφιαλωμένο νερό (τα μικροπλαστικά προέρχονται από τις πηγές αλλά και από τη διαδικασία συσκευασίας) ακόμα και στην μπίρα!
Ακόμα όμως και από όλα αυτά να μην καταπίνουμε πλαστικό, αρκεί η οικιακή σκόνη για να μας κάνει να προβληματιστούμε: σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη, σε ετήσια δόση μπορεί να καταναλώνουμε περίπου 70.000 μικροπλαστικά μόνο από τη σκόνη που καταλήγει στο δείπνο μας (υπολογίζοντας μόλις ένα από τα καθημερινά γεύματα).
Από τη μελέτη έως την αντιστροφή των αποτελεσμάτων της υπάρχει απόσταση. Ωστόσο υπάρχουν εναλλακτικές και μάλιστα διόλου κοστοβόρες. Αρκεί να θέλουμε να τις δούμε...
Πηγή: efsyn.gr
Συντάκτης: Νόρα Ράλλη
