ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΥΜΠΑΚΙΟΥ: Προσφυγικό – Μεταναστευτικό και η σχέση τους με τις τοπικές κοινωνίες

mesaralive.gr 19 November, 2016 ΓΝΩΜΕΣ

ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΥΜΠΑΚΙΟΥ: Προσφυγικό – Μεταναστευτικό και η σχέση τους με τις τοπικές κοινωνίες

Τα τελευταία χρόνια η Ελλάδα, και μαζί της ολόκληρη η Ευρώπη, βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή. Η γιγάντωση και η αντιμετώπιση του προσφυγικού - μεταναστευτικού ζητήματος έχει διχάσει, από τα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης μέχρι τις τοπικές κοινωνίες που έρχονται αντιμέτωπες καθημερινά με τις συνέπειες του.

Είναι όμως πράγματι το προσφυγικό και το μεταναστευτικό το ίδιο ζήτημα; Αρχικά, ο διαχωρισμός των δύο ζητημάτων είναι απαραίτητος, αν θέλουμε να βγάλουμε χρήσιμα συμπεράσματα και να προτείνουμε ρεαλιστικές λύσεις αντιμετώπισης και των δύο ζητημάτων, πάντα σε επίπεδο τοπικών κοινωνιών.

Είναι σαφές, ότι ενώ κάποιοι άνθρωποι έχουν εκτοπιστεί από τις εστίες τους, αναγκαστικά εξαιτίας του πολέμου που μαίνεται στις χώρες τους, κάποιοι άλλοι συνάνθρωποι μας, προκειμένου να ταξιδέψουν προς πιο εύπορες χώρες καθιστούν τους εαυτούς τους θύματα χειραγώγησης. Και αν κάτι είναι τραγικότερο του πολέμου και της ανθρωπιστικής κρίσης, που αυτός συνεπάγεται, είναι η εκμετάλλευση του ανθρώπινου δράματος προς εξυπηρέτηση διαφόρων εθνικών, πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων.

Επιπλέον των ανωτέρω ζητημάτων που μας απασχολούν, ένα ακόμη κρίσιμο θέμα, τις καταστροφικές συνέπειες του οποίου ζήσαμε τα χρόνια της μεταπολίτευσης αλλά κυρίως τα τελευταία χρόνια της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα, είναι η στροφή προς τον λαϊκισμό. Η χρήση του δυστυχώς βρίσκει πρόσφορο έδαφος όλο και συχνότερα σε πληθώρα ζητημάτων, και όπως είναι αναμενόμενο χρησιμοποιήθηκε και χρησιμοποιείται στη συζήτηση που έχει ανοίξει για το μεταναστευτικό και το προσφυγικό. Η χρήση λαϊκιστικών μέσων προσέγγισης των κοινωνικών θεμάτων σαν σκοπό έχει να απλουστεύσει, να παραπλανήσει και εντέλει να πολώσει τον κόσμο. Το φαινόμενο αυτό της πόλωσης των κοινωνικών ομάδων, σχετικά με το προσφυγικό και το μεταναστευτικό ζήτημα, το βλέπουμε να λαμβάνει χώρα ανά την επικράτεια και πάντα με τη πλήρη κάλυψη των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Αναρωτιέται λοιπόν κανείς, αν τελικά, σκοπός εξ αρχής ήταν ο αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης. Ο μόνος τρόπος να απομονωθεί και να αντιμετωπιστεί το καταστροφικό, για την κοινωνική συνοχή, φαινόμενο του λαϊκισμού είναι η νηφαλιότητα στο δημόσιο διάλογο, η έγκαιρη και έγκυρη ενημέρωση των τοπικών κοινωνιών από τους αρμόδιους φορείς και όχι από διαρροές κύκλων, καθώς επίσης και η εκπόνηση μιας εθνικής πολιτικής διαχείρισης των ανθρώπινων ροών προς την Ευρώπη, προσφυγικών και μεταναστευτικών, στα πλαίσια των Διεθνών Συμβάσεων Προστασίας των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Πρόσφατα με αφορμή τη συζήτηση για τη μετεγκατάσταση προσφύγων από τα προσωρινά κέντρα κράτησης τους, σε χώρους διαβίωσης σε διάφορα μέρη της Ελλάδος, ήρθε στο προσκήνιο και η πιθανότητα δημιουργίας χώρου φιλοξενίας και στην πόλη του Τυμπακίου. Όπως είναι φυσιολογικό, σε μια πόλη 6.000 κατοίκων, η οποία διαχρονικά φιλοξενεί μετανάστες (ουδείς γνωρίζει τον ακριβή αριθμό τους αυτή την στιγμή, πιθανόν περισσότερους από 2.000) από χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ, την κεντρική Ασία και την Αφρική, η οποιαδήποτε συζήτηση για τη φιλοξενία πρόσθετου αριθμού προσφύγων έφερε αντιδράσεις. Το ενδεχόμενο φιλοξενίας ενός μικρού αριθμού προσφύγων ήταν απλά η αφορμή που ώθησε τους κατοίκους του Τυμπακίου να ζητήσουν άμεσες και σαφείς λύσεις για ένα πρόβλημα που παραμένει άλυτο για πολλά χρόνια, με την αντιμετώπιση του οποίου ουδείς έχει ασχοληθεί από την πλευρά της πολιτείας. Η έλλειψη οργανωμένης μεταναστευτικής πολιτικής τα προηγούμενα χρόνια είχε σαν αποτέλεσμα την γκετοποίηση των μεταναστών, την ώθηση μερίδας αυτών στην εγκληματικότητα (πορνεία, ναρκωτικά, αψιμαχίες), άθλιες συνθήκες διαβίωσης με κίνδυνους για τη δημόσια υγεία αλλά και άνθηση της παραοικονομίας. Αν στα προηγούμενα προσθέσει κανείς την παντελή έλλειψη αστυνόμευσης της περιοχής, άμεσα ελλοχεύει ο κίνδυνος δημιουργίας συνθηκών για την ίδρυση και δράση παρακρατικών οργανώσεων, οι οποίες ευτυχώς δεν αποτέλεσαν ποτέ μέσο έκφρασης των κατοίκων της περιοχής.

Μέσα σε αυτή τη πραγματικότητα και εν μέσω διαφόρων φημολογιών, ελλείψει επίσημης ενημέρωσης σχετικά με τους σχεδιασμούς της πολιτείας, όσον αφορά την προώθηση προσφύγων στην περιοχή, βρέθηκε πρόσφορο έδαφος για την έκφραση λαϊκίστικων ανακοινώσεων και τη διενέργεια προβοκατόρικων πράξεων. Σαν αποτέλεσμα, η τοπική κοινωνία προς στιγμή διχάστηκε και ακραίες φωνές έκαναν την εμφάνιση τους. Ευτυχώς, και όπως ήταν αναμενόμενο, αυτές οι φωνές απομονώθηκαν, η λογική επικράτησε και όσο και αν κάποιοι βιάστηκαν να χαρακτηρίσουν μια ολόκληρη περιοχή και τους ανθρώπους της με βαρείς χαρακτηρισμούς, ο τοπικός κόσμος στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, δημοκρατικά εκφράστηκε μέσω των τοπικών φορέων και έκανε γνωστά τα προβλήματα που αντιμετωπίζει χρόνια τώρα. Οι Έλληνες έχουν υπάρξει και πρόσφυγες και μετανάστες και ειδικότερα το Τυμπάκι έχει ακόμα νωπές τις μνήμες της ισοπέδωσης από τους Ναζί και του ξενιτεμού των κατοίκων στα γύρω χωριά. Δεν πρέπει, συνεπώς, να δοθεί πρόσφορο έδαφος στα διαφόρου είδους επικοινωνιακά τεχνάσματα, να επισκιάσουν την ανεπάρκεια της πολιτείας να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τα εν λόγω ζητήματα.

Αντιθέτως, είναι επιτακτική η ανάγκη εφαρμογής του ισχύοντος μεταναστευτικού νόμου, έτσι ώστε ο ντόπιος πληθυσμός, οι μετανάστες που νόμιμα βρίσκονται στη χώρα αλλά και οι πρόσφυγες στους οποίους έχει χορηγηθεί άσυλο, να ζήσουν αρμονικά με την προοπτική ενός καλύτερου αύριο. Άλλωστε, δεν θα πρέπει να λησμονηθεί, η συνεισφορά των μεταναστών στην οικονομική ανάπτυξη του τόπου κατά τις προηγούμενες δεκαετίες, η οποία είναι καθολικά παραδεκτή και αναμφισβήτητη. Εργασία στο πρωτογενή τομέα υπάρχει, αλλά λίγοι είναι οι μετανάστες που εργάζονται νόμιμα στη περιοχή, κάτι που σαν αποτέλεσμα έχει και το κράτος να χάνει χρήματα από την αδήλωτη εργασία αλλά και οι αγρότες να μην μπορούν να παρουσιάσουν τα εργατικά τους έξοδα στην εφορία. Ζωτικής σημασίας επίσης κρίνεται το αίτημα των κατοίκων να ανοίξει ξανά και να στελεχωθεί επαρκώς ο αστυνομικός σταθμός Τυμπακίου για να επιστρέψει το αίσθημα ασφάλειας στον τόπο αλλά και για να μην υπάρχει χώρος για την εμφάνιση υποκατάστατων του νόμου.

Τη στιγμή που ολόκληρη η χώρα δοκιμάζεται από τις συνεχείς ανθρώπινες ροές, η Κρήτη πρέπει να αναλάβει το μερίδιο που της αντιστοιχεί, με την ταυτόχρονη αναλογική διανομή στους Δήμους της Κρήτης. Αυτό όμως απαιτεί σαν πρώτο βήμα δημόσιο διάλογο μεταξύ των τοπικών κοινωνιών και των θεσμών του κράτους. Σαν δεύτερο βήμα τον σχεδιασμό και την υλοποίηση από τους αρμόδιους φορείς με σκοπό τη διασφάλιση των απαραίτητων ανθρώπινων συνθηκών διαβίωσης αλλά και την ομαλή ένταξη των ανθρώπων αυτών στη τοπική κοινωνία. Τέλος το τρίτο και κρισιμότερο όλων βήμα είναι η συνεχής παρακολούθηση και αξιολόγηση του όλου εγχειρήματος για τυχόν βελτιώσεις αυτού, όπου τυχόν υστερεί αν θέλουμε πράγματι να δώσουμε λύσεις και όχι να δημιουργήσουμε νέα προβλήματα.

Και αν όλα τα παραπάνω θεωρούνται αυτονόητα σε ανεπτυγμένες χώρες, στη χώρα μας ακόμα και η διεκδίκηση τους δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Ενδεικτική είναι η αίσθηση που έχουν οι πολίτες ότι η έκφραση και μόνο αιτημάτων τέτοιου είδους είναι μη ρεαλιστική αντιμετώπιση του προβλήματος, γεγονός που υποδεικνύει την αδυναμία της πολιτείας να εμπνεύσει εμπιστοσύνη προς τους θεσμούς του κράτους λόγω ακριβώς της απουσίας της υπό οποιαδήποτε μορφή από την περιοχή.

Εν κατακλείδι, κοινωνικά ζητήματα, τα οποία διογκώνονται σε περιόδους οικονομικής και ανθρωπιστικής κρίσης, θα πρέπει να προσεγγίζονται με ρεαλισμό, ψυχραιμία, σύνεση στα πλαίσια μια ευνομούμενης πολιτείας και πάντα με γνώμονα τον άνθρωπο.

Εκ μέρους του Διοικητικού Συμβουλίου

Ο Αντιπρόεδρος

Μιχάλης Ορφανουδάκης

http://politiatimpakiou.gr/

https://www.facebook.com/politiatimpakiou/