Μεσαρά: Όσο περνάνε τα χρόνια, χαράζουν τις μνήμες στις πλαγιές των βράχων!

Είναι όμορφο και εντυπωσιακό συνάμα να παρατηρείς τις ομορφιές του τόπου σου με σχολαστικότητα αλλά και με πολλή αγάπη. Τότε βλέπεις να εναλλάσσονται τα χρώματα στις πλαγιές των βράχων αλλά και στου ηλιοβασιλέματος  τις τελευταίες χρυσές ακτίνες, που παιχνιδίζουν με τα κύματα της πλανεύτρας θάλασσας.

Εικόνες – εικόνες –  εικόνες ομορφιά ατελείωτη χαραγμένη αιώνες τώρα σε τούτη τη γη, σε τούτο το χώμα, «σε τούτα τ’ ακρόδασα, φορτωμένα τη δροσιά της αυγής και την πυράδα του ήλιου, χρυσωμένα απ’ το φέγγος των άστρων, κρατήσαν το χρόνο μεσα στις ρίζες τους απ’ την οργή των χειμάρρων… όπως μας περιγράφει στον εξαιρετικό ποιητικό του λόγο ο δάσκαλος – λογοτέχνης κος Καργάκης Κωνσταντίνος στο βιβλίο του «Η Μνήμη των Βουνών».

Αργοπατώντας στα μονοπάτια του Νότου κι ανασκαλεύοντας τα ίχνη των μακρινών προγόνων για να βγάλεις στο φως τις ρίζες σου, ο καθείς, όπως μπορεί, βλέπει τις πέτρινες γούρνες των προβάτων αφημένες στην άκρη, στο ακρόφρυδο της πεζούλας του φράχτη δίπλα στο δρόμο…

 Λαξευμένες από τους ανεμόδαρτους καιρούς του Νότου, κι αν σκύψεις λίγο να δεις μέσα την όψη σου στο λίγο νερό που έχουν αφήσει τα πρόβατα, βλέπεις τον καθρέπτη της γης σου…

Αυτή η χαμηλή – άγρια βλάστηση, όση έχει απομείνει, μαρτυρεί σε όλους εμάς τα δάση τα βαθύσκιωτα των αιώνων που πέρασαν. Δεν άφησαν σκόνη και άγονο χώμα, αλλά κράτησαν μέσα τους της ζωής το όμορφο τραγούδι, στου βοσκού το φλάουτο μπερδεμένο σε νότες πρωτόγνωρες της μουσικής του σύμπαντος.

Εδώ ψηλαφίζοντας κι ανιχνεύοντας μια – μια τις πέτρες που πλακόστρωτο σχημάτισαν στις παρυφές των βράχων, των προγόνων τις φωνές ακούς αν τους φέρνεις εντός σου. Δεν πέρασαν χρόνια, ούτε αιώνες πέρασαν, μια χαψιά χρόνος πέρασε κι εσύ τον ανεμογύρισες στις γάγλες του μυαλού σου για να σμίξεις με τις ρίζες σου, άγνωστε διαβάτη και περιηγητή της ιστορίας του τόπου σου.

Τούτα τα φασκόμηλα, τ’ ασκινοπόδια, τα θυμάρια, οι ασπάλαθοι που κρυφοκοιτάζουν πίσω από το περιφρούρητο αγκαθωτό κάστρο τους, πόσες μνήμες κουβαλούν, στ’ αλήθεια!

Την ιστορία μας, τους καημούς μας και τους αιματηρούς αγώνες μας για τη λευτεριά.

Τις εικόνες κλείνω στ’ ακριβό αρμάρι της ψυχής μου, με του ποιητή τα λόγια:

“Σ’ αυτές τις πλαγιές των χρωμάτων, με τα φρασκιά, τις κυψέλες, στους μικρούς οικισμούς των παλιών μελισσόκηπων, πόσες και πόσες φορές η ζωή και ο θάνατος το χορό τους εστέσαν, των ανθόσπαρτων βράχων τα μύρα ματώνοντας”.

 

*Η Εύα Kαπελλάκη-Κοντού είναι εκπαιδευτικός και αρθρογράφος Lettere Classiche dell’ Universita’ degli studi di Napoli “Federico II”.

 

Δείτε επίσης

Δεν υπάρχουν καταχωρήσεις