Τοπικά νέα

Μεσαρά: Κόβουν υπεραιωνόβιες ελιές για... καυσόξυλα

neakriti.gr 13 January, 2019 ΤΟΠΙΚΑ ΝΕΑΑΓΡΟΤΙΚΑΑΡΘΡΑ

Μεσαρά: Κόβουν υπεραιωνόβιες ελιές για... καυσόξυλα

Ελιές ακόμα και 500 χρόνων κόβουν στη Μεσαρά για να τις κάνουν καυσόξυλα, λόγω του γεγονότος ότι πλέον εδώ και πολλά χρόνια έχουν σταματήσει να παράγουν χοντρολιές.

Και μπορεί ο παραγωγός να έχει κάθε δικαίωμα να κόψει ένα δικό του ελαιόδεντρο, ή να αναθέσει σε “ξυλάδες” να το κάνουν, ωστόσο έντονος είναι ο προβληματισμός για την τεράστια καταστροφή που συντελείται, αφού αυτά τα δέντρα στάθηκαν όρθια επί αιώνες, για να καταλήξουν σήμερα... στα τζάκια και τις ξυλόσομπες...

Κάτοικοι χωριών της Μεσαράς έχουν αρχίσει να αναλαμβάνουν δράση. Όπως αποκαλύπτουν στην εφημερίδα “Νέα Κρήτη”, για να σταματήσει το θλιβερό αυτό φαινόμενο, θα πρέπει οι ελαιοπαραγωγοί να επιδοτούνται ώστε να έχουν τα κίνητρα προκειμένου να μην προχωρούν σε κοπές τόσο παλιών ελαιοδέντρων, «αφού πρόκειται για δέντρα εκατοντάδων χρόνων που τα κληρονομήσαμε από τους προγόνους μας και πρέπει να τα παραδώσουμε στους απογόνους μας»!

«Είναι δικαίωμα ενός ελαιοπαραγωγού να ξεπατώσει ή να κόψει από τη ρίζα του το δέντρο της χοντρολιάς που δεν του δίνει πλέον καρπό, για λόγους που εγώ πιστεύω ότι οφείλονται στις καιρικές συνθήκες, καθώς αυτές οι ελιές θέλουν πολύ κρύους και βροχερούς χειμώνες για να ξανακάνουν καρπό. Δεν μπορεί λοιπόν κανείς να τον εμποδίσει να το κόψει. Αν όμως υπήρχε μια επιδότηση για κάθε υπεραιωνόβιο δέντρο, τότε θα μπορούσε κάθε παραγωγός να κρατήσει αυτά τα δέντρα και να τα παραδώσει στα παιδιά του», λένε χαρακτηριστικά.

Και προσθέτουν πως «καλό θα ήταν η Περιφέρεια Κρήτης να έβρισκε έναν τρόπο μέσα από ευρωπαϊκά προγράμματα προκειμένου να σωθούν αυτά τα δέντρα. Εμείς στο χωριό αρχίσαμε και καταγράφουμε δέντρα που είναι άνω των 200 ετών. Και υπάρχει μια σκέψη να δραστηριοποιηθούμε μαζικά. Να υπάρχει ένας σύλλογος μέσα από τον οποίο να μπορέσουμε να διεκδικήσουμε μια τέτοια ενίσχυση για να προστατέψουμε τέτοια δέντρα. Πότε θα ξαναγίνουν, δηλαδή, δέντρα 500 ετών;».

Η αφορμή για να ξεκινήσουν τέτοιες αξιόλογες πρωτοβουλίες ήταν από το ξεπάτωμα δέντρου σε χωριό της Μεσαράς πριν από λίγο καιρό. Ένα δέντρο που, όπως μας λένε οι κάτοικοι, μόνο η περίμετρος του κορμού του ήταν τέτοια που δεν το αγκάλιαζαν τέσσερις-πέντε ή και έξι άνδρες μαζί!

Στο μεταξύ, συνεχίζονται να κόβονται τόσο ιστορικά δέντρα. Και αυτό συμβαίνει κυρίως στη Μεσαρά. Οι “ξυλάδες” προσπαθούν να βγάλουν μεροκάματο, χωρίς να υπάρχει κάποιος που θα τους πει να σταματήσουν να το κάνουν. Επίσης ο παραγωγός που βλέπει ότι δεν του παράγει πλέον η χοντρολιά είναι πολύ λογικό να αναζητάει άλλες λύσεις, για να αντικαταστήσει αυτό το δέντρο.

Όμως, υπάρχει προβληματισμός και γίνεται μια έρευνα προκειμένου να βρεθούν τρόποι για να βοηθηθεί ο κάθε παραγωγός και να γίνουν ενέργειες τέτοιες που να διασφαλίζουν τα συμφέροντα του παραγωγού, χωρίς αυτό να γίνεται εναντίον της φύσης.

Άλλωστε αυτά τα δέντρα θεωρούνται όχι “πεθαμένα”, αλλά “θύματα” της κλιματικής αλλαγής. Κι αυτό διότι υπάρχει η αίσθηση και η άποψη ότι η χοντρολιά, σε έναν βαρύ χειμώνα με πολύ χαμηλές θερμοκρασίες και υψηλά βροχομετρικά στοιχεία, μπορεί να ξαναμπεί στην παραγωγή. Εξάλλου, οι αγρότες της Μεσαράς έχουν εδώ και χρόνια σταματήσει να λιπαίνουν και να κλαδεύουν τα δέντρα αυτά και φυσικά να τις ψεκάζουν για τον δάκο ή για άλλες ασθένειες.

Παράλληλα, δεν παύει να μπορεί ο παραγωγός να κόβει τη χοντρολιά αλλά όχι από τη ρίζα, “κάνοντας” ξύλα από τη μια και αφήνοντας την ελιά από την άλλη να συνεχίσει να ζει χωρίς να της στερούν αυτό το δικαίωμα μετά από εκατοντάδες χρόνια...

«Έχουμε στο χωριό και περιπτώσεις ελαιοδέντρων πολύ-πολύ παλιών, που οι ιδιοκτήτες τους τα κλαδεύουν και τα διατηρούν χωρίς να τους παράγουν. Και ακούμε τους ιδιοκτήτες να λένε “εγώ θα τη διατηρήσω γιατί δεν είναι δικιά μου. Ανήκει στις μελλοντικές γενιές”, μας λένε αγρότες που επικοινώνησαν χθες με την εφημερίδα μας και μας ζήτησαν να προχωρήσουμε σε σχετικές δημοσιεύσεις πριν εξαφανιστούν τελείως από τη Μεσαρά δέντρα που έχουν επιβιώσει ακόμα και εκατοντάδες χρόνια, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την τεράστια ιστορική, πολιτιστική και περιβαλλοντική αξία τους.