Λίγα λόγια από ψυχής…για το Μανώλη Τερζάκη

Όταν θέλεις να πεις λόγια αγάπης σε ανθρώπους που άφησαν ανεξίτηλα το σημάδι τους στο πέρασμα τους από αυτό το αλωνάκι και ο χρόνος έχει προλάβει τις σκέψεις σου, τότε η θλίψη καθίζει στο θρόνο της!

Ο χαρισματικός άνθρωπος, συντοπίτης μας, Μανώλης Τερζάκης γνωστός ως «Τζαμπράκος» δεν είναι πια μαζί μας! Έφυγε απροσδόκητα στο αιώνιο ταξίδι στη γειτονιά των αγγέλων αέρινα, αθόρυβα σαν να φύσηξε ένα πρωινό αεράκι και τον πήρε αγκαλιά σε άγνωρους κόσμους.

Πάνε τώρα σαράντα ημέρες από εκείνο το πρωινό των εκπλήξεων!

Είμαι παρέα με τις αναμνήσεις μου κρατώντας στα χέρια μου το μόλις δημοσιευμένο περίτεχνο βιβλίο καρδιάς – λόγω της μικρής του διάστασης – που έγραψε ή μάλλον κατέγραψε ως θύμηση στους χρόνους που έρχονται στα δυο παιδιά του, το Κωστάκι όπως έλεγε τον γιο του και την όμορφη Λευκούλα του: «Λουλούδια, αγριολούλουδα έσπειρα και φυτρώσαν και σε καθάριο ουρανό εβγήκαν και ριζώσαν». Γράφει ο ίδιος στο μικρό αυτό πόνημα «Ποιητικές Σκέψεις».

Από μικρός λάτρευε την παράδοση και τις μαντινάδες, εκείνες της ψυχής που με αυθορμητισμό αργότερα στην εφηβεία του και την ενήλικη ζωή του, ανιστορούσε πλάι στους μεγάλους δασκάλους της κρητικής μουσικής το Σκορδαλό, Κλάδο, Μουντάκη. Οι γονείς του ο Κώστας και η Λευκοθέα, η αρχόντισσα του τόπου γόνος σπουδαίας γενιάς, ήταν υπερήφανοι σαν έβλεπαν τον μοναχογιό τους να μεγαλώνει και να αντρειώνεται πλάι στις αδελφές του Αθηνά, Σοφία και Οδύσσεια.

Τώρα, που ο χρόνος κλωθογύρισε τα όνειρά του κι εκείνος, γεμάτος πια από εμπειρίες, πιο σοφός και γαλήνιος, εναπόθεσε τις ποιητικές του σκέψεις ανεξίτηλα στο χαρτί σαν μήνυμα ψυχής αλλά και πνευματική διαθήκη για όλους εμάς που τον γνωρίσαμε από κοντά και για όλους όσοι θα τον γνωρίσουν από της ποίησης το κρυφό σημάδι.

« Δε χρειαζόμαστε τόσα πολλά για να μονιάσουμε, δε χρειαζόμαστε τόσα πολλά εμείς οι απλοί άνθρωποι, που οι συνθήκες μας μαράζωσαν, συρρίκνωσαν τη δημιουργική ενέργειά μας και το χαμόγελο έδωσε τη σκυτάλη στο μαρασμό και το παράπονο. Αρκεί να δεις την αυγή και να δοξάσεις το Δημιουργό και δυο λόγια ευγνωμοσύνης να του απευθύνεις:

Θεέ μου Μεγαλοδύναμε το φως καλημερίζω της ροδοπέταλης αυγής και Σε δοξολογίζω.».

Εύα Καπελλάκη – Κοντού [Εκπαιδευτικός και αρθρογράφος Lettere Classiche degli studi dell’ Universita’ di Napoli “Federico II”].

Δείτε επίσης

Δεν υπάρχουν καταχωρήσεις