Τοπικά νέα

Η τέχνη του θερισμού

mesaralive.gr 16 July, 2019 ΤΟΠΙΚΑ ΝΕΑΑΓΡΟΤΙΚΑΑΡΘΡΑ

Πήρα τη μάνα μου μια μέρα πρωί - πρωί, να πάμε να θερίσει ένα κομμάτι από το σιτάρι φίλου μου για τις ανάγκες κάποιου λαογραφικού θέματος, και ήθελα κιόλας να τη ξαναδώ να θερίζει μετά από 20 περίπου χρόνια!

Η λαχτάρα της ήταν τόσο μεγάλη που θα την πήγαινα στο θέρος, που αν και 86 ετών εκείνη, αντί να την πιάσει ο ήλιος, ή να πάθει κόπωση, αντίθετα ένοιωσε κοπελιά!

Ίσως και να ήταν το καλύτερο δώρο που της είχα κάνει εκείνη τη χρονιά!
Δεν πρόλαβα να την πάω στο χωράφι με το σπαρτό σιτάρι, και με ζήλο αρπά το μεγάλο δραπάνι, και μπορούσε σε μια ώρα να ρίξει κάτω μόνη της όλο το σπαρμένο!
Όση ώρα θέριζε η κα Πελαγία Χουστουλάκη, παρατηρούσα τα χέρια της, και θυμόμουν παλιά, τι συμβουλές μας έδινε σε εμάς τα παιδιά της, δίνοντάς μας τα μικρότερα δραπανάκια για να βοηθάμε εγώ και η αδερφή μου.
-Να κρατάτε μεστά - μεστά το δραπάνι και γερά με τη δεξά σας χέρα.
Να έχετε το δραπάνι σας σε απόσταση από τον μ-πόδα και το γόνατό σας, και ποτέ να μην το πλησιάζετε κοντά στα πόδι σας.
Να αγκαλιαζετε απο ψηλά το σπαρμένο με το αριστερό σας χέρι και με το δραπανι να παίζετε μια δραπανι χαμηλά δέκα πόντους πάνω από το χώμα να μη χτυπήσετε, αλλά να μη σας ξεπατώνεται, γιατί τα πετραδάκια θα περάσουν στον καρπό.
Να μην αλλάζετε δραπάνια μεταξύ σας γιατί το ίδιο το συνηθίζει η χέρα σας, και να διαλέγετε ελαφριά δραπάνια καλά ακονισμένα.
Όταν γεμίσει η αριστερή φούχτα σας με ένα μάτσο σπαρμένο, να τα αφήνετε χάμω δίπλα σας. Όσο προχωράτε, τις φαφουλιές σταριού του χεριού σας να τις αφήνετε στην ίδια, μέχρι να γίνει μια μεγάλη αγκαλιά. Τις αγκαλιές αυτές θα τις δίνετε μετά μία - μία στον πατέρα σας να τις τοποθετεί επάνω στο δεματικό για να κάνει το χειρόβολο (δεμάτι). Έξη δεμάτια θα μένουν σε κάθε μέρος δίπλα - δίπλα και αυτά θα είναι ένα φορτίο που μπορεί να μεταφέρει ένα ζώο.
Να έχουμε πάνω από ένα μέτρο και πάνω απόσταση μεταξύ μας, και να μην πλησιάζουμε κοντά εκεί που θερίζει ο άλλος, γιατί μπορεί το δρεπάνι του να μας χτυπήσει.
Να μην κάνουμε "κοιλιές" ή "τρύπες" στο θέρισμα ο κάθε ένας, αλλά να θερίζουμε πηγαίνοντας όλοι ομοιόμορφα στην ίδια ευθεία.
Παράλληλα μας έλεγε να φοράμε καπέλο ή ένα μαντήλι στο κεφάλι να μη μας πιάνει ο ήλιος, και να πίνουμε πολλά νερά από το κρυγιαστάμνι.
Μας έλεγε να φτύνουμε ποτέ πότε λίγο σάλιο στην παλάμη του δεξιού χεριού, για να κολλάει το χερούλι του δραπανιού στο χέρι, και να μην γλυστράει και να μας φεύγει.
Επίσης μας έδινε ρητή εντολή, να μην αφήνουμε καμία κεφαλή σιταριού κάτω!
Να τις μαζεύουμε όλες, και να της τις δίνουμε να τις βάζει στην μ-ποδιά της, γιατί λέει ήπεψε ο Θεός το πράμα, και είναι αμαρτία να το αφήνουμε! Μας έλεγε και το άλλο:
Όποιος από όλους μας θα θερίζει πια γρήγορα, εκείνος σας θα βρει τη πουλιτσά! Εννοούσε τη φωλιά του τρουλήτη (κορυδαλλού)!
Να μη θερίζουμε ποτέ από την ανηφόρα προς τη κατηφόρα, αλλά αντίθετα να προχωράμε στην ανηφόρα.
Να μην λαλούμε (θερίζουμε) το σπαρτό όπως να ΄ναι, αλλά να κόβουμε ένα όργο (τμήμα σιταριού), και να θερίζουμε το όργο αυτό, μετά πάλι άλλο όργο κοκ.

Πριν καν αρχίσουμε πάντως στις 6 το πρωί να θερίζουμε και εγώ 8 χρονώ κοπέλι, έλεγα:
-Μάνα μου μάνα μου, και πώς κοντώ θα θερίσουμε ετόσονα χωράφι 8 στρέμματα!
Και η απάντηση της μάνας:
-Ετσά το θαρρείς εσύ, αλλά να κατέχεις παιδί μου στη ζωή σου, πως πάντα τα μάθια φοβούνται τη δουλειά αλλά χέρια όχι!
Πράγματι, και οι τέσσερις μας μέχρι αργά το είχαμε θερίσει όλο!
Όσο έβλεπα το σπαρμένο θερισμένο αργά και ένοιωθα ελεύθερος να φύγω και να απαλλαγώ επιτέλους από αυτή τη τυραννία , δεν πίστευα στα μάτια μου! Όμως σκεφτόμουν το πόσο δίκιο είχε τελικά η μάνα μου!

Κείμενο – φώτο: Γεώργιος Χουστουλάκης