Τοπικά νέα

H εκκένωση του Τυμπακίου το Φλεβάρη του ΄42 και τα δεινά για την περιοχή και τους κατοίκους

mesaralive.gr 10 February, 2018 ΤΟΠΙΚΑ ΝΕΑΑΡΘΡΑ

H εκκένωση του Τυμπακίου το Φλεβάρη του ΄42 και τα δεινά για την περιοχή και τους κατοίκους

Με αφορμή τον ορισμό της δεύτερης Κυριακής του Φεβρουαρίου κάθε έτους ως ημέρας Μνήμης για το Μαρτυρικό Τυμπάκι και τις διήμερες εκδηλώσεις αυτό το Σαββατοκύριακο 10 και 11 Φεβρουαρίου 2018, αναζητήσαμε την σχετική απόφαση του ΔΣ Φαιστού καθώς και την εισήγηση στο Δημοτικό Συμβούλιο.

Μια εισήγηση που έγινε από την Γενική Γραμματέα του Δήμου Φαιστού κ. Μαρία Σοφουλάκη και η οποία αναφέρεται σε σημαντικά στοιχεία εκείνης της εποχής, με καθοριστικής σημασίας την εκκένωση του Τυμπακίου και τα δεινά που ακολούθησαν για την περιοχή και τους κατοίκους της.

Από το πρακτικό της απόφασης του ΔΣ:

Πρόκειται για το πρακτικό της αριθμ. 31/19-12-2017 τακτικής συνεδρίασης του Δημοτικού Συμβουλίου όπου συζητήθηκε 11ο το θέμα «Θέσπιση ημερομηνίας πραγματοποίησης ετήσιας εκδήλωσης για την διατήρηση της ιστορικής συλλογικής μνήμης των γεγονότων της περιόδου της Γερμανικής Κατοχής (1941-1944) στην Δημοτική Κοινότητα Τυμπακίου».

Αριθμ. Απόφασης: 255/2017:

Η Γενική Γραμματέας του Δήμου κ. Μαρία Σοφουλάκη, με βάση την παρ. 2 « σ.δ.» Αρθρ. 38 του Ν. 3801/2009 (ΦΕΚ 163 τ. Α'/04.09.2009) εισηγήθηκε το θέμα και είπε:

Το Συμβούλιο της Δημ. Κοιν. Τυμπακίου με βάση τις αρμοδιότητες του (Άρθρο 83 παρ. 2ι του Ν. 3852/2010) μπορεί να γνωμοδοτεί και διατυπώνει προτάσεις για την «Διοργάνωση Πολιτιστικών εκδηλώσεων και γενικότερα την ανάπτυξη της περιοχής της Δημ. Κοινότητας σε πολιτιστικά, πνευματικά, κοινωνικά θέματα»

Στα πλαίσια αυτά έλαβε

την με Αρ. 19/2015 Απόφαση (Αρ. Πρακτικού 09/24.08.2015), με την οποία αποφάσισε ομόφωνα και « Προτείνει στο Δήμο Φαιστού να προβεί δια μέσου των αρμοδίων υπηρεσιών στην θέσπιση ημερομηνίας διεξαγωγής

εκδήλωσης μνήμης στο Τυμπάκι, για την διατήρηση της ιστορικής συλλογικής μνήμης των γεγονότων της περιόδου της Γερμανικής Κατοχής (1941 -1945) την 2η Κυριακή του μήνα Φεβρουαρίου κάθε έτους »

Το ανωτέρω θέμα εισάγεται νομότυπα στο Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Φαιστού για συζήτηση και λήψη απόφασης σύμφωνα με το Άρθρο 65 παρ. 1 και 2 του Ν. 3852/2010.

Δεν είναι ευρύτερα γνωστό και κυρίως στους νεώτερους, ότι το Τυμπάκι χαρακτηρίστηκε ως Μαρτυρική Πόλη στο Άρθρο μόνο, του Π.Δ. 99/2000 -Φ.Ε.Κ. 97τ. Α716.03.2000, ενώ με το ίδιο Διάταγμα χαρακτηρίστηκαν ως Μαρτυρικά χωριά οι Καμάρες και το Μαγαρικάρι του (τέως) Δήμου Τυμπακίου όπως και τα Βορίζια του (τέως) Δήμου Ζαρού.

Σύμφωνα με τις διατάξεις του Ν. 2503/1997 άρθρο 18 παρ. 5 χαρακτηρίζονται ως «Μαρτυρικές Πόλεις» και «Μαρτυρικά Χωριά» αυτά που έχουν υποστεί μεγάλες καταστροφές σε ανθρώπινες ζωές και σε υλικές ζημιές κατά την Αντίσταση εναντίον των Δυνάμεων Κατοχής 1941-1944»

Ενώ σε άλλη πηγή αναφέρεται ότι «...σύμφωνα με τους διεθνείς κανόνες για να χαρακτηριστεί ένα μαρτυρικό χωριό ή μια πόλη ολοκαύτωμα πρέπει να έχει απολέσει το 10% του πληθυσμού της, είτε να έχει εκθεμελιωθεί εξ' ολοκλήρου από την δράση των στρατευμάτων κατοχής»

Το Τυμπάκι χαρακτηρίστηκε ως Μαρτυρική Πόλη διότι εκθεμελιώθηκε και ισοπεδώθηκε σε ποσοστό σχεδόν 100%, ενώ οι κάτοικοι του εκδιώχθηκαν

σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα από τις εστίες τους με απαγόρευση εισόδου στο χωριό τους, πέραν των άλλων δεινών που υπέστησαν κατά την διάρκεια αλλά και μετά το τέλος του πολέμου.

Τα γεγονότα της εποχής αυτής στο Τυμπάκι τα βίωσαν ως αυτόπτες μάρτυρες και θύματα οι γονείς και παππούδες μας, ενώ σε εμάς τους νεώτερους κατοίκους του Τυμπακίου μεταφέρθηκαν με τόσο ζωντανές και επανειλημμένες διηγήσεις που εντυπώθηκαν στη μνήμη μας ως εικόνες - φωτογραφίες μιας εποχής που δε ζήσαμε. Εικόνες πολέμου αποτρόπαιες, με υλικές καταστροφές, με βίαιη και ταχύτατη μετακίνηση του πληθυσμού και των απαραίτητων ενός νοικοκυριού, με αγγαρείες και βομβαρδισμούς, με φόβους και φτώχεια και μετά το τέλος του πολέμου η επιστροφή στο ισοπεδωμένο Τυμπάκι, ο αγώνας για την στέγαση και την ζωή αλλά και το πένθος για τα θύματα των ναρκοπεδίων .

Μόλις την τελευταία 20ετία γράφτηκαν διάφορα βιβλία πού αποτυπώνουν εν μέρει ότι συνέβη στο Τυμπάκι και την ευρύτερη περιοχή του, το διάστημα 1941-1944. Η επίσημη όμως Νεώτερη Τοπική Ιστορία δεν έχει καταγραφεί ακόμα και φυσικά δεν διδάσκεται στα σχολεία μας. Πεποίθηση μας είναι ότι τα γεγονότα της εποχής αυτής δεν πρέπει να τα σκεπάσει η λήθη. Η γνώση της Τοπικής μαζί με την Εθνική Ιστορία, σε περιόδους κρίσιμες (όπως αυτές που διανύουμε) είναι ζήτημα κοινωνικής, πολιτικής και εθνικής επιβίωσης. Γιατί λαός χωρίς μνήμη αλλοτριώνεται και χάνεται.

Σήμερα 75 χρόνια μετά, που ελάχιστοι πλέον κάτοικοι του Τυμπακίου της περιόδου της Κατοχής είναι εν ζωή, μεταξύ αυτών και λίγα θύματα των ναρκοπεδίων, διαπιστώνεται ότι υφίσταται μεγάλη χρονική καθυστέρηση από πλευράς Τοπικής Αυτοδιοίκησης για την διοργάνωση εκδηλώσεων μνήμης και τιμής προκειμένου :

-Να αναδειχθεί η τοπική Ιστορία με τα γεγονότα της περιόδου 1941-1944 και ειδικότερα το γεγονός της εκκένωσης και ισοπέδωσης του Τυμπακίου αλλά και οι ουδέποτε αποζημιωθείσες υλικές καταστροφές λόγω της Γερμανικής Κατοχής.

-Να τιμώνται τα θύματα από τα ενεργά επί δεκαετία μετά τον πόλεμο ναρκοπέδια

-Να τιμώνται οι γονείς και παππούδες μας κάτοικοι του Τυμπακίου, που υπέστησαν πολλά δεινά, αλλά παρέμειναν όρθιοι, και πορεύτηκαν με αρχές και αξίες που τους επέτρεψαν όχι μόνο να ξανακτίσουν το Τυμπάκι αλλά και να ισχυροποιήσουν τους μεταξύ τους συγγενικούς και κοινωνικούς δεσμούς.

Λόγω της σπουδαιότητας του θέματος θα γίνει σύντομη αναφορά ιστορικών γεγονότων για την τεκμηρίωση της προτεινόμενης Ημερομηνίας όπως έχει αποφασισθεί στο Συμβούλιο της Δημ. Κοιν. Τυμπακίου.

Την σπουδαία γεωστρατηγική θέση της περιοχής Νότια του Τυμπακίου είχαν εντοπίσει οι κατακτητές και αντίστοιχα οι Βρετανοί τότε σύμμαχοι πριν από την μάχη της Κρήτης. Ο πόλεμος είχε μεταφερθεί στην Βόρεια Αφρική και στους σχεδιασμούς των Γερμανών ήταν να κατασκευάσουν ένα μεγάλο πολεμικό Αεροδρόμιο στην Νότια Κρήτη ως βάση ανεφοδιασμού των στρατευμάτων τους αλλά και ως πολεμική βάση ικανή να αποτρέψει την αποβίβαση Συμμαχικών Δυνάμεων.

Το Αεροδρόμιο άρχισε να κατασκευάζεται τον Σεπτέμβριο του 1941 αφού εκριζώθηκαν ελαιώνες, αμπέλια κ.τ.λ. σε χιλιάδες στρέμματα και παραμένει μέχρι σήμερα ως το έργο που σημάδεψε ανεξίτηλα το Τυμπάκι, αλλά και ευρύτερα το παραλιακό μέτωπο στον Κόλπο της Μεσαράς. Κατέλαβε τις πλέον εύφορες περιοχές του Τυμπακίου Νότια-Δυτικά-Ανατολικά, κατέστησε αδύνατη την φυσική επέκταση του οικισμού στις ίδιες κατευθύνσεις, ενώ διαίρεσε και κατέστησε μέχρι σήμερα απροσπέλαστο ένα σημαντικό τμήμα του παραλιακού μετώπου .

Τα πρώτα σχετικά Νομοθετικά διατάγματα περί αναγκαστικών απαλλοτριώσεων ήταν τα Ν.Δ.1515/1942-Φ.Ε.Κ.178Τ.ΑΊ5.07.1942 και Ν.Δ. 1968/1942 - Φ.Ε.Κ. 291 τ.Α714.11.1942 και εκδόθηκαν τον επόμενο χρόνο της έναρξης των εργασιών κατασκευής του Αεροδρομίου έχουν δε νομικό και ιστορικό ενδιαφέρον σχετικά με τις διαδικασίες κατάληψης των ακινήτων που ακολουθούσε η Ελληνική Κυβέρνηση εκτελώντας τις οδηγίες των Κατακτητών.

Το κατασκευαζόμενο αεροδρόμιο αλλά και τα οχυρωματικά έργα στην ευρύτερη περιοχή του, ήταν ένα τεράστιο τεχνικό έργο για τα δεδομένα της εποχής που απαιτούσε μεγάλες ποσότητες σκύρων αλλά και εργατικό δυναμικό. Τίποτα όμως δεν ήταν δυσχερές για την άρτια οργανωμένη διοικητικά και πολεμικά Γερμανία. Οι κατοικίες στο Τυμπάκι ήταν λιθόκτιστες και η κατεδάφιση τους θα πρόσφερε μετά από επεξεργασία τα αναγκαία αδρανή υλικά για την κατασκευή των βάσεων των διαδρόμων προς-απογείωσης του νέου αεροδρομίου .

Ήδη από τον Ιούνιο του έτους 1941 ο Στρατιωτικός Διοικητής Κρήτης είχε εκδώσει Ειδική Διαταγή για έναρξη υποχρεωτικής - καταναγκαστικής εργασίας, την λεγόμενη «αγγαρεία» προκειμένου οι κάτοικοι της Μεσαράς αλλά και του Νότιου -Κεντρικού τμήματος του Ν. Ρεθύμνης να προσέρχονται σε διατεταγμένη υπηρεσία και να παρέχουν βαριά χειρονακτική εργασία στο Αεροδρόμιο αλλά και στα λοιπά εργοτάξια

των κατακτητών. Σύμφωνα με γραπτές πηγές 3.500 Κρητικοί επί δύο (2) έτη εργάστηκαν στα Γερμανικά καταναγκαστικά έργα μεταξύ αυτών και οι κάτοικοι του Τυμπακίου .

Αρχές του Φεβρουαρίου του 1942 σύμφωνα με πολλές προφορικές μαρτυρίες και εν μέσω δυσμενών καιρικών συνθηκών - καταρρακτώδεις βροχές- οι Κάτοικοι του Τυμπακίου διατάχτηκαν εντός 15 ημερών να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους διότι επρόκειτο να κατεδαφιστούν σύμφωνα με τις διαταγές των κατακτητών. Αντίστοιχα από τα υφιστάμενα στρατιωτικά έγγραφα (διαταγές -αλληλογραφία κ.τ.λ.) στο Αρχείο της Γερμανικής Στρατιωτικής Διοίκησης Κρήτης- Γενικά Αρχεία Κράτους Χανίων, προκύπτει ότι η εκκένωση του Τυμπακίου έγινε με βάση την από 24.01.1942 Διαταγή του Στρατιωτικού Διοικητή Κρήτης που έφερε ως καταληκτική ημερομηνία εκκένωσης την 15.02.1942.

Η αναγκαστική απαλλοτρίωση για το Τυμπάκι κηρύχθηκε με Πράξη του Κατοχικού Υπουργικού Συμβουλίου που εκδόθηκε ένα χρόνο αργότερα και ήταν η με Αρ.26/25.01.1943-Φ.Ε.Κ.22τ.Α729.01.1943 «περί κηρύξεως αναγκαστικής απαλλοτριώσεως ακινήτων προς ίδρυσιν του Αεροδρομίου Τυμπακίου (Κρήτης)»

Στην Πράξη αρχικά γίνεται αναφορά στο υφιστάμενο θεσμικό πλαίσιο δηλ. στα Ν.Δ. 1515 και 1968/1942 και εν συνεχεία «κηρύσσει αναγκαστικούς απαλλοτριωτέα τα εις τον από 28.02.1942 κτηματολογικό πίνακα συνταχθέντα δια της υπ' αρ. 1524/10.02.1942 διαταγής του Νομάρχου Ηρακλείου αναγκαιούντα δια την υπό των Στρατιωτικών Αρχών Κατοχής ίδρυσιν του Αεροδρομίου Τυμπακίου.

Η απαλλοτρίωσις των ως άνω ακινήτων (κτισμάτων και οικοπέδων) φερομένων ως ανηκόντων εις διάφορους ιδιώτας, ενεργείται υπέρ του Ελληνικού Δημοσίου και δαπάναις αυτού (παγία προκαταβολή προμηθειών Αρχών Κατοχής) »

Η Πράξη αυτή συνοπτικά και ουσιαστικά αφορά στην εκκένωση του Τυμπακίου από τους Κατοίκους του, λόγω αναγκαστικής απαλλοτρίωσης, ήταν όμως άνευ αντικειμένου διότι όταν εκδόθηκε το Τυμπάκι είχε ήδη ισοπεδωθεί.

Σύμφωνα με την «Έκθεση της Κεντρικής Επιτροπής Διαπίστωσης Ωμοτήτων εν Κρήτη» της οποίας προϊστατο ο Ν. Καζαντζάκης και εκδόθηκε επί Δημαρχίας Καρέλλη στο Ηράκλειο το 1983, για την κατασκευή του Αεροδρομίου ξεριζώθηκαν

8.000 ελαιόδεντρα, ενώ από το Τυμπάκι κατεδαφίστηκαν 1312 οικίες και απέμειναν μόνο 74. Τις τελευταίες χρησιμοποιούσαν ως κατοικίες, κτίρια διοίκησης, νοσοκομείο κ.τ.λ. οι γερμανοί αλλά και εργολάβοι, μηχανικοί που εργάζονταν στα έργα της περιοχής.

Οι κάτοικοι του Τυμπακίου μετά την εκκένωση - καταστροφή του χωριού τους, κατέφυγαν στα γύρω χωριά των οποίων οι κάτοικοι τους συνέδραμαν με αλληλεγγύη, στο μέτρο του εφικτού και των δεδομένων της εποχής. Στεγάστηκαν σε αποθήκες, στάβλους, αχυρώνες μα και σε καλύβια που οι ίδιοι κατασκεύασαν και όμως ήταν πάντα ευγνώμονες για την στέγη που τους προσφέρθηκε.

Το Αεροδρόμιο Τυμπακίου κατά την περίοδο της Γερμανικής Κατοχής συνδέθηκε με καταναγκαστική εργασία υπό το μαστίγιο του κατακτητή, σφοδρούς βομβαρδισμούς από τους συμμάχους, εκρήξεις, φόβο αλλά και με σαμποτάζ, κατασκοπεία και Αντίσταση. Χαρακτηριστικό της σημασία του για τους κατακτητές ήταν, ότι ο ίδιος ο Έρβιν Ρόμελ ήρθε από την Αφρική τον Ιούνιο του 1942 προκειμένου να επιθεωρήσει το Αεροδρόμιο και να συντονίσει τον ανεφοδιασμό.

Εκτός του Αεροδρομίου, σε διάφορες περιοχές του Τυμπακίου οι Κατακτητές κατασκεύασαν οχυρωματικά έργα αλλά και υπόγειες αποθήκες πυρομαχικών τις επονομαζόμενες «Μπούγκες» που υφίστανται μέχρι και σήμερα. Ναρκοπέδια δημιουργήθηκαν επίσης σε διάφορες θέσεις αλλά κυρίως στο Παραλιακό Μέτωπο από την Παχειά Άμμο έως την Αγ. Γαλήνη, τοποθετώντας βόμβες ακόμα και μέσα στην θάλασσα, ενώ με υπόγειο σύστημα ανατινάξεων δημιούργησαν τεράστιους κρατήρες που γέμισαν με νερό προκειμένου να εμποδίσουν αποβατικές απόπειρες .

Οι Κάτοικοι του Τυμπακίου στο τέλος του 1944 με αρχές του 1945 (και με την απόσυρση των Γερμανών στα μεγάλα αστικά κέντρα λόγω του τέλους του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου) άρχισαν να επιστρέφουν στο χωριό τους και σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας και εξαθλίωσης οι περισσότεροι, έπρεπε να ξανακτίσουν τα σπίτια τους. Η κρατική μέριμνα οικονομική και διοικητική ήταν ανύπαρκτη.

Οι Γερμανοί φεύγοντας, εκτός από τις υλικές ζημιές και τις κατεστραμμένες πρώην καλλιεργήσιμες εκτάσεις που είχε καταλάβει το Αεροδρόμιο, άφησαν τον θάνατο να καραδοκεί καθημερινά στα ναρκοπέδια τα οποία εκκαθαρίστηκαν τότε από τον Ελληνικό Στρατό αλλά όχι πλήρως. Από το τέλος της Γερμανικής Κατοχής και μέχρι το 1951 είχαμε συνέχεια νέα θύματα λόγω των υφιστάμενων ναρκοθετήσεων. Σύμφωνα με κάποιες πηγές, τα θύματα Κάτοικοι του Τυμπακίου ήταν 23, ενώ κατά άλλες πηγές 26 μεταξύ αυτών και παιδιά και χωρίς να συμπεριλαμβάνονται οι

τραυματισθέντες. Είναι άγνωστος ο αριθμός των θυμάτων που ήταν κάτοικοι άλλων περιοχών (π.χ. Σφακιά) αλλά και μεταξύ των ναρκοσυλλεκτών που εργάστηκαν προκειμένου να εκκαθαρίσουν τα ναρκοπέδια .

Σήμερα είναι εν ζωή λίγα άτομα από τα θύματα που επέζησαν μετά τον τραυματισμό τους εκ των οποίων ένας με αναπηρία 100%.

Ήταν μια εποχή που σημάδεψε ανεξίτηλα όχι μόνο τις μαρτυρικές πόλεις και χωριά του Δήμου Φαιστού αλλά και ολόκληρη την Κρήτη.

Στα πλαίσια της σημερινής εισήγησης είναι αδύνατον να παρατεθούν περισσότερα ιστορικά στοιχεία .

Σε επίπεδο Τυμπακίου αναφορικά με το κεφάλαιο των αποζημιώσεων

παραμένει ως ζητούμενο η πλήρης διερεύνηση, όλων των απαλλοτριώσεων και ειδικότερα αυτή που αφορά την συστηματική και οργανωμένη κατεδάφιση του Τυμπακίου, οι λοιπές υλικές καταστροφές, ο αριθμός των θυμάτων, η χαμένη οικονομία, οι συνέπειες της δημιουργίας του Στρατιωτικού Αεροδρομίου Τυμπακίου, όπως και η αναγνώριση της μη χορήγησης μεταπολεμικά από την κεντρική Ελληνική Διοίκηση, οικονομοτεχνικής βοήθειας ή οποιουδήποτε αντισταθμιστικού οφέλους στην περιοχή.

Ο Δήμος Φαιστού ως διάδοχος Δήμος των πρώην Δήμων Ζαρού και Τυμπακίου συμμετέχει αυτοδίκαια στο Δίκτυο Μαρτυρικών πόλεων και χωριών της Ελλάδας .

Σήμερα η Τοπική Αυτοδιοίκηση οφείλει στους Δημότες και έχει χρέος στον Τόπο και την Ιστορία του, αφ' ενός να συνεργασθεί με τα Ιστορικά, Ερευνητικά Κέντρα, τα Πανεπιστημιακά Ιδρύματα και την Περιφέρεια Κρήτης προκειμένου να γίνει τεκμηριωμένη και πλήρης καταγραφή των γεγονότων της περιόδου 1941-1950 στα διοικητικά όρια του Δήμου Φαιστού (λόγω Μαρτυρικών και μη, Πόλεων και Χωριών ) και αφ' ετέρου να συμβάλλει με κάθε πρόσφορο τρόπο και ενέργεια στην διοργάνωση εκδηλώσεων, συνεδρίων, εκθέσεων για την διατήρηση και προβολή των ιστορικών γεγονότων της περιόδου της Κατοχής.

Αποτελεί μέγιστο και κρίσιμο θέμα να δώσουμε την ευκαιρία στους νέους μας, να ακούσουν, να μελετήσουν, να επισκεφθούν τοποθεσίες και χωριά για να μάθουν την τοπική τους Ιστορία. Να μάθουν για τον ναζισμό, και ποιος κατέλυσε κάθε έννοια διεθνούς δικαίου στην Ελλάδα την περίοδο της Κατοχής, να μάθουν και να μην ξεχάσουν για τις συλλήψεις, τις εκατοντάδες εκτελέσεις

ομήρων, τα καμένα και ισοπεδωμένα χωριά μας, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τους σωρούς των ερειπίων κ.τ.λ., κ.τ.λ.

Η αναγνώριση των εγκλημάτων πολέμου, της πλήρους καταστροφής και λεηλασίας της Ελλάδας από την Γερμανία, άρα και η αναγνώριση ότι υπάρχουν σημαντικότατες ανεξόφλητες οφειλές προς την Ελλάδα θα αποκαταστήσει τους κανόνες της ηθικής και της δικαιοσύνης, ενώ θα αποτελέσει εγγύηση περί της μη επανάληψης εγκληματικών πράξεων στο μέλλον.

Με βάση όλα τα ανωτέρω

Επειδή έχουμε χρέος, να διατηρήσουμε στο χρόνο τα γεγονότα της περιόδου της γερμανικής κατοχής στην περιφέρεια του Τυμπακίου, να τιμώνται τα θύματα των ναρκοπεδίων, αλλά και να μην λησμονηθούν οι κόποι και οι θυσίες των κατοίκων,

και δεδομένου ότι η εκκένωση του Τυμπακίου συντελέσθηκε τον μήνα Φεβρουάριο, λόγω της κατασκευής του πολεμικού Αεροδρομίου, ενώ επακολούθησαν πολλά δεινά με πρώτο την κατεδάφιση και εκθεμελίωση της πόλης,

Προτείνεται

Η αποδοχή της με Αρ. 19 /2015 (Πρακτικό 9/24.08.2015) Απόφασης του Συμβουλίου της Δημ. Κοιν. Τυμπακίου και η αποστολή Αιτήματος στο Υπουργείο Εσωτερικών για θέσπιση (με Π.Δ.) Δημόσιας Εορτής τοπικής σημασίας στην Δημοτική Κοινότητα Τυμπακίου, κατά την Δεύτερη Κυριακή του μήνα Φεβρουαρίου κάθε έτους, και ως ημέρα πραγματοποίησης εκδηλώσεων για την προβολή και διατήρηση της ιστορικής μνήμης των γεγονότων της περιόδου της Γερμανικής Κατοχής στην περιφέρεια του Τυμπακίου.

Το Δημοτικό Συμβούλιο μετά από διαλογική συζήτηση και αφού έλαβε υπόψη του την εισήγηση της Γενικής Γραμματέως,

Αποφασίζει ομόφωνα

Την αποδοχή της με Αρ. 19 /2015 (Πρακτικό 9/24.08.2015) Απόφασης του Συμβουλίου της Δημ. Κοιν. Τυμπακίου και την αποστολή Αιτήματος στο Υπουργείο Εσωτερικών για θέσπιση (με Π.Δ.) Δημόσιας Εορτής τοπικής σημασίας στην Δημοτική Κοινότητα Τυμττακίου, κατά την Δεύτερη Κυριακή του μήνα Φεβρουαρίου κάθε έτους, και ως ημέρα πραγματοποίησης εκδηλώσεων για την προβολή και διατήρηση της ιστορικής μνήμης των γεγονότων της περιόδου της Γερμανικής Κατοχής στην περιφέρεια του Τυμπακίου».

Σαββατοκύριακο με εκδηλώσεις μνήμης

Σήμερα Σάββατο και αύριο Κυριακή 10 και 11 Φεβρουαρίου 2018 στο Τυμπάκι , με συγκίνηση και σεβασμό ,οργανωμένα και επίσημα όπως αρμόζει , προσεγγίζονται για πρώτη φορά, τα ιστορικά θέματα που αφορούν σε γενικές γραμμές :

Στην βίαιη εκκένωση – εγκατάλειψη από τους κατοίκους του και την ισοπέδωση του Τυμπακίου , την διαβίωση του πληθυσμού , την καταναγκαστική εργασία κ.α.
Στα ακριβή στοιχεία των θυμάτων -κατοίκων του Τυμπακίου - που σκοτώθηκαν η τραυματίστηκαν βαρύτατα μεταπολεμικά και σε καιρό ειρήνης ,λόγω των ναρκοπεδίων ή του εγκαταλειμμένου πολεμικού υλικού , όπως και των εκτελεσθέντων κατά την περίοδο της Κατοχής
Στα στοιχεία των αναγκαστικών απαλλοτριώσεων της περιόδου (1942-1951) για την κατασκευή του Πολεμικού Αεροδρομίου Τυμπακίου αλλά και τις συνέπειες

Επίσης θα αποδοθεί η ελάχιστη τιμή , τελώντας μνημόσυνο για όλα τα θύματα της περιόδου της Γερμανικής Κατοχής , αλλά και για τους γονείς και παππούδες μας , που βίωσαν τα γεγονότα και με πολλά βάσανα και κόπους χωρίς να λυγίσουν , ξανάκτισαν το Τυμπάκι από την αρχή.

Την εκδήλωση θα τιμήσουν με την παρουσία τους οι πολιτικοί :

κ. Κώστας Φωτάκης Αναπλ. Υπουργός Παιδείας, Έρευνας και Καινοτομίας ως εκπρόσωπος της Ελληνικής Κυβέρνησης και
κ. Claudia Roth Αντιπρόεδρος της Ομοσπονδιακής Βουλής της Γερμανίας,

επικεφαλής υπηρεσιακού κλιμακίου ,η οποία θα πραγματοποιήσει ομιλία με θέμα «Η Μνήμη στο Μέλλον»

Ενώ κορυφαία συμμετοχή , ως κεντρικός ομιλητής αποτελεί η παρουσία του κ. Χρήστου Χατζηϊωσήφ, ομότιμου καθηγητή Νεώτερης Ιστορίας του Πανεπιστημίου Κρήτης.