Δήμος Τυμπακίου Ξανά!!!

09 December, 2024 ΑΡΘΡΑΓΝΩΜΕΣ

…υπάρχουν πολλοί και σοβαροί λόγοι που φωνάζουν δυνατά!!!

Λόγοι που αφορούν και συνδέονται άμεσα με την ιστορία, το παρόν και το μέλλον του τόπου μας. Και ποιοι είναι αυτοί? Η ιστορικότητα και η μαρτυρικότατα του Δήμου, η γεωγραφία και η γεωμορφολογία της περιοχής, η υψηλή παραγωγικότητα και η οικονομία, ο πληθυσμός, οι προοπτικές ανάπτυξης, κλπ.

Στο πλαίσιο των μεταρρυθμίσεων που προέκυψαν από τη Σύμβαση της Χαλέπας του 1878, ήταν και το δικαίωμα της αυτοδιοίκησης, με την οργάνωση των δήμων και την εκλογή των δημοτικών αρχόντων. Έτσι το 1879, σε εφαρμογή του Πρώτου Δημοτικού Νόμου της Κρήτης, ιδρύθηκε η Επαρχία Πυργιωτίσσης και ο Δήμος Τυμπακίου, “έχων έδρα το ομώνυμο χωρίον και περιλαμβάνων τα χωρία Τυμπάκι και… …15 ακόμη χωριά”. Η διοικητική αυτή δομή διατηρήθηκε και μετά την Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα και μέχρι την ενσωμάτωση της στον ενιαίο αυτοδιοικητικό χάρτη της χώρας.

Η Γεωγραφία και η γεωμορφολογία της σχεδιασθείσας από το 1879 επαρχίας Πυργιωτίσσης, με πρωτεύουσα και έδρα δήμου το Τυμπάκι, μαζί με τα βόρεια, ανατολικά και νότια αυτού 15 ορεινά και ημιορεινά χωριά, σχηματίζουν ένα φυσικό τόξο με κέντρο το Τυμπάκι και ορίζοντα στραμμένο προς το παραλιακό μέτωπο και τον κόλπο της Μεσσαράς. Η όλη περιφέρεια της επαρχίας Πυργιωτίσσης (πρώην Καποδιστριακός δήμος Τυμπακίου) συνδυάζει πεδινές, ορεινές, ημιορεινές και παραθαλάσσιες περιοχές με ανάλογες επαγγελματικές και οικονομικές δραστηριότητες (γεωργία, κτηνοτροφία, αλιεία, τουρισμός, βιοτεχνία, μεταποίηση, εμπόριο, κλπ), δραστηριότητες με πολύ μεγάλες προοπτικές για περεταίρω ισόρροπη ανάπτυξη.

Το 1994 σύμφωνα με το υπ’ αριθμό 246 Προεδρικό Διάταγμα αναγνωρίστηκε σε Δήμο η Κοινότητα Τυμπακίου, ενώ το 1997 σε εφαρμογή του νόμου 2539/97 περί Συγκρότησης Πρωτοβάθμιας Τοπικής Αυτοδιοίκησης, συγκροτήθηκε ο Καποδιστριακός Δήμος Τυμπακίου με έδρα το Τυμπάκι, ο οποίος περιελάμβανε τον ήδη υφιστάμενο Δήμο Τυμπακίου και τις 10 κοινότητες της επαρχίας Πυργιωτίσσης (11 Δημοτικά διαμερίσματα). Ο Καποδιστριακός Δήμος Τυμπακίου σύμφωνα με την απογραφή του 2001 είχε πάνω από 10.000 κατοίκους και έκταση 157.122 στρέμματα γης.

Για όλα τα δεινά και τις καταστροφές, τα οποία υπέφεραν οι κάτοικοι του Τυμπακίου και των χωριών της ευρύτερης περιοχής κατά τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής, η πολιτεία το 1997 σύμφωνα με το Προεδρικό Διάταγμα 99/2000 αναγνώρισε και συμπεριέλαβε το Τυμπάκι στο δίκτυο των Μαρτυρικών Πόλεων - Μαρτυρικών Χωριών. Ως μαρτυρικά χωριά, εκτός των άλλων, αναγνωρίστηκαν επίσης οι Καμάρες και το Μαγαρικάρι του πρώην Καποδιστριακού Δήμου Τυμπακίου.

Το 2010, στο πλαίσιο των μνημονιακών υποχρεώσεων της χώρας, σχεδιάστηκε, και στο χρόνο ρεκόρ των 3 μηνών ψηφίστηκε το Μάιο του ιδίου έτους, ο νόμος 3852/2010, γνωστός και ως “Νέα Αρχιτεκτονική της Αυτοδιοίκησης και της Αποκεντρωμένης Διοίκησης – Πρόγραμμα Καλλικράτης”.

Στο πλαίσιο εφαρμογής του προαναφερθέντος νόμου, η πλέον πρόχειρη, βεβιασμένη, λανθασμένη και ίσως κραυγαλέα, περίπτωση, αν όχι πανελλαδικά, σίγουρα όμως σε επίπεδο Κρήτης, αποτελεί η κατάργηση του Καποδιστριακού Δήμου Τυμπακίου και η υπαγωγή του στο Νέο Καλλικρατικό Δήμο Φαιστού, με έδρα τις Μοίρες, δημιουργώντας έτσι ένα αχανή για τα ελληνικά δεδομένα δήμο, με ότι αυτό μπορεί να συνεπάγεται.

Οι όλες διεργασίες έγιναν από το Υπουργείο Εσωτερικών χωρίς ποτέ η Πολιτεία να λάβει υπόψη της κανένα από τα κριτήρια Ιστορικότητας, Μαρτυρικότητας Παραγωγικότητας, Πολιτισμικότητας, κανένα από τα κριτήρια που αφορούν τον πληθυσμό, τη γεωγραφία και τη γεωμορφολογία της περιοχής, καθώς επίσης και κανένα από τα συγκριτικά πλεονεκτήματα, όπως το παραλιακό μέτωπο και οι προοπτικές ανάπτυξης αυτού, το αεροδρόμιο Τυμπακίου και οι προοπτικές αξιοποίησης αυτού, τις αρχαιότητες της περιοχής, χωρίς ποτέ να ληφθεί υπόψη η γνώμη των κατοίκων και οι δικαιολογημένες αντιδράσεις και διαμαρτυρίες αυτών, χωρίς να ληφθεί υπόψη η από 17 Ιαν 2010 ομόφωνη απόφαση – αίτημα του “Δικτύου Μαρτυρικών Πόλεων και Χωριών της Ελλάδος περιόδου 1941 – 1945”.

Ένα άλλο επίσης σοβαρότατο θέμα, το όποιο ουδέποτε αναφέρθηκε, αλλά αγνοήθηκε εντελώς, είναι η απώλεια με αναγκαστικές απαλλοτριώσεις από την Πολιτεία, τόσο των περίπου 4.000 στρεμμάτων αγροτικής γης και μάλιστα της πιο εύφορης και πεδινής, όσο και της παραλίας μήκους περίπου 3.000 μέτρων, για την κατασκευή και την επέκταση του αεροδρομίου, με αποτέλεσμα το Τυμπάκι να είναι σήμερα η μοναδική πόλη στην ελεύθερη πλέον Ελλάδα όπου μετά τον Β' παγκόσμιο πόλεμο βρέθηκε εγκλωβισμένη και περιορισμένη στο 60% περίπου του ζωτικού της χώρου, χωρίς μεταπολεμικά να έχει υπάρξει ούτε στο ελάχιστο κάποιο ανταποδοτικό όφελος από την πολιτεία.

Αναστορούμενοι την πρόσφατη ιστορία του τόπου μας και ειδικότερα την περίοδο της Γερμανικής κατοχής, η Γερμανική Διοίκηση Κατοχής εξέδωσε διαταγή για την εκκένωση του Τυμπακίου, διαταγή η οποία κοινοποιήθηκε στους κατοίκους, αρχές Φεβρουαρίου 1942 και η οποία όριζε, η εκκένωση να ολοκληρωθεί εντός 15 ημερών. Ακολούθησε η ολοσχερής καταστροφή και ισοπέδωση της πόλης μας. Με τα αδρανή υλικά και τις πέτρες που απεκόμισαν κατασκεύασαν το αεροδρόμιο, το οποίο αποτέλεσε την Αεροπορική Βάση για την υποστήριξη των επιχειρήσεων του εχθρού στη Βόρεια Αφρική. Πολλοί ήταν οι κάτοικοι του Τυμπακίου και της ευρύτερης περιοχής που δούλεψαν και έχασαν τη ζωή τους στα καταναγκαστικά έργα για την κατασκευή του αεροδρομίου και των οχυρωματικών έργων αυτού, καθώς επίσης δεκάδες ήταν εκείνοι που έχασαν την ζωή τους από τις νάρκες που είχαν τοποθετηθεί από τους κατακτητές κατά μήκος του παραλιακού μετώπου της πόλης μας.

Η εκκένωση του Τυμπακίου και η μετακόμιση των οικογενειών έγινε κάτω από εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες και ακραία καιρικά φαινόμενα. Πολλή βροχή, πλημυρισμένα ποτάμια, αέρας, πολύ κρύο και με τα όποια διαθέσιμα την εποχή εκείνη μέσα.

Με βάση τη γεωγραφία της περιοχής, οι κάτοικοι του Τυμπακίου αναζήτησαν στέγη στα γύρω και εγγύς του Τυμπακίου χωριά, όπου έτυχαν γενικά πολύ καλής υποδοχής και διευκολύνσεων από τους εκεί κατοίκους.

Μέσα στη λαίλαπα του πολέμου, ειδικότερα δε την περίοδο 1942 – 1944 και κατά τη διάρκεια της φιλοξενίας των προσφύγων εκ Τυμπακίου στα χωρία της γύρω περιοχής, οι κάτοικοι των χωριών αυτών ένιωσαν ακόμη βαρύτερη τη μπότα του κατακτητή και υπέφεραν μαζί με τους πρόσφυγες, ενώ ταυτόχρονα οι δύσκολες συνθήκες τους έφεραν ακόμη πιο κοντά και έτσι αναπτύχτηκε μια ενιαία κουλτούρα και σφυρηλατήθηκαν πολλοί ισχυροί συναισθηματικοί και όχι μόνο δεσμοί μεταξύ τους, δεσμοί οι οποίοι, όχι μόνο παραμένουν αναλλοίωτοι στο χρόνο αλλά αναπτύσσονται συνεχώς.

Οι κάτοικοι - πρόσφυγες του Τυμπακίου και σήμερα οι απόγονοι αυτών, αισθάνονται ιδιαίτερα ευγνώμονες απέναντι στους κατοίκους των γύρω χωριών για τη φιλοξενία που τους προσέφεραν και με κάθε ευκαιρία προσπαθούν να ανταποδώσουν τη στοργή, την αγάπη και τη φιλοξενία που εισέπραξαν.

Όσο αφορά στην παραγωγικότητα, ο πρωτογενής τομέας βρίσκεται ήδη σε πολύ υψηλά επίπεδα και αποτελεί τη βάση και τα εχέγγυα για την περεταίρω ανάπτυξη του Δευτερογενή και Τριτογενή Τομέα. Ευρέως γνωστή είναι επίσης η συμβολή του πρωτογενή τομέα της περιοχής στην παραγωγή πρώιμων κηπευτικών, ελαιολάδου, προϊόντων ζωικής προέλευσης, και γενικότερα δε στην ανάπτυξη της ελληνικής γεωργίας και κτηνοτροφίας. Εμφανής είναι επίσης η τάση στροφής στην καλλιέργεια βιολογικών προϊόντων και την τουριστική ανάπτυξη της ευρύτερης περιοχής του Τυμπακίου και των γύρω κοινοτήτων. Πρόκειται για ένα τομέα με συνεχείς ρυθμούς εκσυγχρονισμού και ανάπτυξης, ο οποίος συμβάλει ουσιαστικά στη στήριξη και ανάπτυξη της τοπικής και εθνικής οικονομίας.

Μετά την υπαγωγή του στον Δήμο Φαιστού, το Τυμπάκι έχει απαξιωθεί πλήρως, ενώ κινδυνεύει να λησμονηθεί η ιστορική μνήμη και η προσφορά του, προσβάλλοντας με τον τρόπο αυτό τη μνήμη όσων αγωνίστηκαν και έδωσαν την ζωή τους για την ελευθερία της πατρίδας, να λησμονηθεί το δράμα των ηρωικών κατοίκων του Τυμπακίου, οι οποίοι κατά την διάρκεια της Γερμανικής κατοχής εξαναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και να γίνουν πρόσφυγες στον ίδιο τους τον τόπο, εκείνων που δούλεψαν και έχασαν τη ζωή τους στα καταναγκαστικά έργα, καθώς και εκείνων που, όπως προαναφέρθηκε, έχασαν τη ζωή τους από τις νάρκες που είχαν τοποθετηθεί κατά μήκος του παραλιακού μετώπου.

Το Τυμπάκι, ως προϋφιστάμενη από το έτος 1879 έδρα του Δήμου Τυμπακίου, αν και αναγνωρίστηκε ως η ιστορική έδρα του Δήμου Φαιστού, εν τούτοις αυτό δεν παρέχει ούτε μία πρακτική αξία. Η έως σήμερα διαμορφωμένη κατάσταση έχει ως αποτέλεσμα τόσο οι κάτοικοι του Τυμπακίου, όσο και της ευρύτερης περιοχής γενικότερα, να υφίστανται καθημερινά τις αρνητικές συνέπειες μιας λανθασμένης πολιτικής επιλογής του παρελθόντος. Η μεταφορά δομών, υπηρεσιών και ανθρώπινου δυναμικού από τον τέως Δήμο Τυμπακίου στις Μοίρες, σε συνδυασμό με την ανεπαρκή οργάνωση, σχεδιασμό, προγραμματισμό και συντονισμό μεταξύ των διαφόρων υπηρεσιών, είχαν και έχουν ως αποτέλεσμα τη ραγδαία μείωση του βιοτικού επιπέδου των κατοίκων, καθιστώντας τη ζωή τους δύσκολη και προβληματική στον ίδιο τους τον τόπο. Το χειρότερο όμως απ' όλα είναι η έλλειψη οράματος, σχεδιασμού, προγραμματισμού και διαχείρισης της αναπτυξιακής προοπτικής της συγκεκριμένης περιοχής.

Σχετικά με τις προοπτικές ανάπτυξης, αν και είναι γνωστόν τοις πάσι ότι, όλοι οι μεγάλοι πολιτισμοί και πολιτείες αναπτύχτηκαν και δοξάστηκαν σε παράκτιες περιοχές, στην περίπτωση μας όμως μας ανάγκασαν να γυρίσουμε την πλάτη στη θάλασσα απαξιώνοντας τα πλεονεκτήματα που μας προσφέρει το τεράστιο παραλιακό μέτωπο και ο υπήνεμος κόλπος της Μεσσαράς. Η στρατηγική θέση στην οποία βρίσκεται το Τυμπάκι και η Πυργιώτισσα γενικότερα (δεσπόζει του παραλιακού μετώπου στο Νότιο Κρητικό – νοτιοανατολική λεκάνη της Μεσογείου), οι υφιστάμενες σύγχρονες, νατοϊκών προδιαγραφών υποδομές του αεροδρομίου, το αεροδρόμιο, οι αρχαιότητες της περιοχής, καθώς και το ενδεχόμενο της εξόρυξης υδρογονανθράκων νοτιοδυτικά της Κρήτης και το ενδεχόμενο κατασκευής του διεθνούς διαμετακομιστικού λιμένα, καθιστούν το Τυμπάκι και την ευρύτερη περιοχή κόμβο για την ανάπτυξη των θαλασσίων και εναερίων μεταφορών και πόλο τουριστικής και εμπορικής ανάπτυξης με ότι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για την ανάπτυξη της τοπικής και εθνικής οικονομίας.

Όλες οι κοινότητες της Πυργιώτισσας, με δεδομένη την εγγύτητα και την εύκολη προσβασιμότητα τους στο Τυμπάκι, αλλά και μεταξύ τους, ενεργοποιώντας τα συγκριτικά πλεονεκτήματα, το ανθρώπινο δυναμικό που διαθέτουν και λειτουργώντας συνεργατικά και συμπληρωματικά, θα μπορούσαν να αποτελέσουν ένα δήμο, πρότυπο για τα ελληνικά δεδομένα.

Συνοψίζοντας, για όλους αυτούς τους λόγους που προαναφέρθηκαν, καθώς και η ανάγκη για ουσιαστική τοπική αυτοδιοίκηση και όχι απλά διοίκηση, η ανάγκη για την επίλυση των προβλημάτων της καθημερινότητας, η ανάγκη για το σχεδιασμό και τη διαχείριση της αναπτυξιακής προοπτικής και του μέλλοντος του τόπου μας και γενικότερα η ανάγκη των κατοίκων της περιοχής να διαχειριστούν τα του τόπου τους, μας καλούν όλους να αγωνιστούμε και να στηρίξουμε το έργο της Επιτροπής Αγώνα για την Διεκδίκηση της Επανασύστασης - Επανίδρυσης του Δήμου Τυμπακίου.

Στον αγώνα αυτό καλούνται όλοι οι κάτοικοι να σταθούν στο πλευρό της Επιτροπής Αγώνα και να υπογράψουν το έντυπο συλλογής υπογραφών που βρίσκεται σε επίκαιρα σημεία της περιοχής (Φαρμακεία, Ελαιοτριβεία, σε πολλά καταστήματα, καφενεία, κλπ και από την Κυριακή 8 Δεκ 2024 στην Κεντρική Πλατεία Τυμπακίου)

Τελειώνοντας και επικείμενων των εορτών Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς

Εύχομαι

Ειρήνη στον κόσμο και Αγάπη στις καρδιές των ανθρώπων!!!

Καλά Χριστούγεννα και Χρόνια Ευτυχισμένα!!!

Γιάννης Μανιαδάκης

Αντιπτέραρχος ε.α.

Μέλος

Ομάδας Συλλογικής Πρωτοβουλίας –

Επιτροπής Αγώνα

για την Επανίδρυση

του Δήμου Τυμπακίου