Δε βολεί μονάχος του ν’ ανέβει ο ήλιος…
Εμείς ας είμαστε έτοιμοι στις επάλξεις ορθοί για να δούμε την πρώτη αχτίνα να φωτίζει το σκότος του κόσμου. Των άμυαλων καπεταναίων τον σαλεμένο νου με φέγγος να φωτίζει, την μια όψη του!
Κι εμείς, ας σπρώξουμε τον ήλιο να βγει και να φωτίσει τον κόσμο με άπλετο φως όπως ο ποιητής προφητεύει και παρακινεί! Ο ήλιος μάς χρειάζεται για να δώσει το πιο δυνατό φως του, ας τον σπρώξουμε λοιπόν μ όση δύναμη μας έχει απομείνει. Μ’ όση ψυχή μας έχει απομείνει απ’ του ιού τα σαρκοφάγα δόντια κι απ’ της πνευματικής ασχήμιας το αδηφάγο σαράκι.
Ας υψώσουμε το ανάστημα, ορθοί στις προσταγές του χρέους να σταθούμε και το σκοτάδι ν’ αφήσουμε πίσω να κατακερμαστεί στα τάρταρα της αβύσσου.
Οι καιροί άλλαξαν, οι μέρες λιγόστεψαν κι άλλο δεν χωράει ο νους γι αναβολή.
Ας σπρώξουμε τον ήλιο να βγει αρματωμένος με φως για να ζεστάνει τις ψυχές μας. Ο άνθρωπος μόνο ορθός λογάται, πολεμιστής κι ελευθερωτής, να κοιτάζει κατάματα του Φαέθωνα το λαμπρό άρμα και μαζί του να οργώνει την οικουμένη!
«Ομπρός, παιδιά και δε βολεί μονάχος του ν’ ανέβει ο ήλιος! Σπρώχτε με γόνα και με στήθος να τον βγάλουμε απ’ τη λάσπη…».
Εύα Καπελλάκη – Κοντού [Εκπαιδευτικός και αρθρογράφος Lettere Classiche dell’ Universita’ degli studi di Napoli “Federico II’].
