Black Flame Rising: Ένα φιλικό που άλλαξε την Ιστορία
https://www.news247.gr/
Είναι άγνωστη, επικίνδυνη, συναρπαστική ποσότητα το παρελθόν. Από τη μία έχεις το παρελθόν που δε μπορεί να σε ορίζει κι όμως αυτό σε παγιδεύει– σε αναμνήσεις, σε περασμένες δόξες, ακόμα και σε καταστάσεις που έχουν ωραιοποιηθεί μες στο μυαλό στο πέρασμα του χρόνου ως κάτι το αγνό, το μαγευτικό.
Είναι παγίδα, και πρέπει να ξέρεις πώς να αποδράς. Εξάλλου ποιοι ζουν μέσα από τη νοσταλγία, παρά εκείνοι που δεν έχουν παρόν;
Άλλες φορές όμως, το παρελθόν μπορεί να μετατραπεί σε μια ύλη πανίσχυρη, δημιουργική ακόμα. Όταν μια κοινή αίσθηση μνήμης και ιστορίας μπορεί να ενώσει ανθρώπους και να δώσει δύναμη που δεν ήξεραν πως είχαν– σίγουρα όχι καθένας χωριστά, καθένας αποκομμένος από όσα τον έφεραν στο σήμερα.
Για τον ΟΦΗ υπήρξε μια τέτοια στιγμή, όπως αφηγείται το ανατριχιαστικό 4ο και προτελευταίο επεισόδιο της σειράς Black Flame Rising.
Όλη η σειρά παρουσιάζει μια συναρπαστική πάλη ανάμεσα σε αυτές τις δύο αντικρουόμενες δυνάμεις, και το πώς μέσα από το παρελθόν μπορεί να γεννηθεί κάτι νέο, αλλά μάλλον ποτέ αυτό δε γίνεται πιο εμφανές και εστιασμένο από ό,τι στη στιγμή του καθοριστικού εκείνου φιλικού αγώνα προς τιμήν του Ευγένιου Γκέραρντ.
Είναι φυσικά αναγκαίο να ξέρουμε τι έχει προηγηθεί εκείνου του φθινοπώρου του 2017– μια περίοδος σκληρή, γεμάτη δοκιμασίες, με ένα σύλλογο σε ελεύθερη πτώση, σε υπαρξιακή κρίση, σε αναζήτηση ταυτότητας και φυσικά χρημάτων. Όλα αυτά μαζί.
Έχουμε τη φιγούρα του Νίκου Μαχλά, ενός αληθινού θρύλου του συλλόγου, που ανέλαβε τα ηνία για να βρεθεί προ αδιεξόδου. Ακούμε τις ιστορίες, για τελευταίες μοναχικές μέρες, όταν εκείνος και 2-3 υπάλληλοι είχαν μείνει στο άδειο γήπεδο μετά την αποχώρηση της ομάδας από το πρωτάθλημα και το μοίρασμα κάποιων τελευταίων χρημάτων. Για το προσωπικό κεφάλαιο –χρηματικό, αλλά και όχι μόνο– που ξοδεύτηκε σε αυτή την πρώτη απόπειρα σωτηρίας της ομάδας από ανθρώπους που βγήκαν από τα σπλάχνα της.
Λέγεται συχνά, και είναι αλήθεια φυσικά, πως το ποδόσφαιρο είναι ένας επαγγελματικός χώρος όπου δεν χωράνε συναισθηματισμοί. Κάθε παίχτης θα πάει εκεί που προστάζει το συμφέρον και η τσέπη γιατί, φυσικά, είναι επαγγελματίες. Αλλά υπάρχει αυτό το επίμονο κομμάτι της πραγματικότητας που, αν δεν διαψεύδει αυτή τη σκέψη, αν μη τι άλλο την περιπλέκει. Γιατί δεν είναι ο επαγγελματισμός που κάνει τους βετεράνους να συστρατεύονται γύρω από μια ομάδα, είναι κάτι παραπάνω. Μια αίσθηση ταυτότητας, ανήκειν. Κοινού παρελθόντος και ελπιδοφόρου μέλλοντος.
Γι’αυτό κι οι πίκρες είναι μεγαλύτερες. Δεν πονάει μόνο η τσέπη, πονάει κι ο εγωισμός. Η ομάδα που διασύρεται, που παύει να υφίσταται, που ξεκινάει –ξανά– από την αρχή. Τα ρεκόρ προσέλευσης κόσμους σε παιχνίδια του ΟΦΗ στην τρίτη πια εθνική, δεν πρέπει πλέον να προκαλούν εντύπωση– είδαμε τι σημαίνει η ομάδα για τις ντόπιες κοινότητες. (Ιδιαίτερα στο πολύ καλό τρίτο επεισόδιο.)
Τώρα, ύστερα από ένα ξεκίνημα νέας ανάβασης, μια απόπειρα αναστήλωσης του συλλόγου από ομάδα ντόπιων επιχειρηματιών αρχίζει και φρενάρει, κι είναι εδώ που το παρελθόν έρχεται ξανά– όχι πλέον ως απειλή, ή ως ένα όνειρο μακρινό που ρίχνει τη σκιά του στο σήμερα, αλλά ως μια σπίθα ελπίδας.
Παρακολουθούμε την αφήγηση του πώς ο Πουρσανίδης έγινε κεντρική φιγούρα στην διοργάνωση ενός φιλικού προς τιμήν του Ευγένιου Γκέραρντ, ο οποίος χτυπημένος από μια σπάνια ασθένεια είχε μείνει παγιδευμένος σε ένα σώμα που τον πρόδωσε. Μέσα από τις διηγήσεις της συζύγου του Κατερίνας και των δύο της γιων συμπληρώνεται το προφίλ ενός ανθρώπου που αποτελούσε σπουδαία μορφή και πέρα από τους πάγκους. Που κέρδιζε τον σεβασμό και την εμπιστοσύνη των ανθρώπων, που έκρυβε μέσα του τεράστια αποθέματα δύναμης.
Ο Γκέραρντ επισκέφθηκε το Γεντί Κουλέ ξανά τον Νοέμβριο του ‘17 για το προς τιμήν του φιλικό παιχνίδι που ένωσε ξανά θρύλους του ΟΦΗ αλλά και ένα σωρό παίχτες που υπήρξαν φίλοι και αντίπαλοί του. Όλα τα μονοπάτια της ζωής και της καριέρας του Γκέραρντ στην Κρήτη συναντιούνται, με τον ίδιο να βρίσκεται στο κέντρο του γηπέδου ακόμα και μη μπορώντας πια να κουνηθεί– και να αποθεώνεται υπό βροντερές ιαχές χιλιάδων οπαδών, και με κάθε άνθρωπο που βρίσκεται στον αγωνιστικό χώρο να γκρεμίζεται από τη συγκίνηση και τη συναισθηματική φόρτιση.
Το συλλογικό παρελθόν είναι πάντα ζωντανό κι είναι εκείνη τη στιγμή που τα πάντα γίνονται πραγματικά. Που φυτεύεται ο πρώτος σπόρος, του να συγκεντρωθούν οι βετεράνοι, τα παιδιά του Γκέραρντ, και να σώσουν ξανά τον ΟΦΗ.
Στο σήμερα, παρακολουθούμε άλλο έναν αγώνα να μείνει η ομάδα ζωντανή– αυτή τη φορά, στο κυνήγι μιας θέσης για τα πλέι-οφ, όπου ύστερα από ένα σερί κακών αποτελεσμάτων χρειάζεται νίκη απέναντι στον Παναθηναϊκό για να μείνει ζωντανό το όνειρο. Κι αν και η ομάδα χάνει με 2-1 μέχρι το 85’, καταφέρνει με μια απίθανη ανατροπή στο τέλος και γκολ στο τέλος των καθυστερήσεων, να πάρει μια νίκη που την κρατά ζωντανή, φέρνοντάς τη σε απόσταση βολής από την θέση των πλέι-οφ, κι από τον ίδιο τον Παναθηναϊκό.
Κάποιες φορές χρειάζεται να βρεθείς στο χείλος για να κάνεις την υπέρβαση που είναι αναγκαία, να βρεις αυτό που είχες μέσα σου και ίσως δεν το γνώριζες καν. Χρειάζεται ένα σπρώξιμο, ένα συναισθηματικό ηλεκτροσόκ. Που κάνει το χθες να μοιάζει όχι με βάρος αλλά με έμπνευση, και κάνει το αύριο να μοιάζει όχι με αγωνία αλλά με συναρπαστική πρόκληση.
Αλλά για το αύριο, θα πούμε περισσότερα την επόμενη εβδομάδα, με το φινάλε της σειράς.
https://www.news247.gr/
