ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Η εξομολόγηση μιας μάνας που «έχασε» τον μονάκριβο γιο της- Β ΜΕΡΟΣ (βίντεο)

mesaralive.gr 28 July, 2018 ΤΟΠΙΚΑ ΝΕΑΑΡΘΡΑ

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Η εξομολόγηση μιας μάνας που «έχασε» τον μονάκριβο γιο της- Β ΜΕΡΟΣ (βίντεο)

Η συνέχεια της εξομολόγησης ήταν σαν ανέβασμα μοναχικό και επίπονο στο Γολγοθά. Ένα Γολγοθά γεμάτο πόνο, δάκρυ, ανεξήγητα «γιατί» και συγκεχυμένα «διότι».

Η κα «Μαρία» χείμαρρος τώρα πια ο πόνος της, δεν τον χωράνε οι ωκεανοί της οικουμένης. Κυρίαρχο πρόσωπο της αφήγησης το μονάκριβο παιδί της, ο αγαπημένος της Γιάννης. Σιωπούσε από φόβο, ίσως κι από ντροπή. Μια ανεξήγητη ντροπή που οι κοινωνίες επιβάλουν στους ανθρώπους για να μπορούν να επιβιώσουν. Βλέπεις είναι οι άγραφοι νόμοι. Ήθελε από τα πρώτα κιόλας σημάδια βίας να φύγει αλλά πού να πάει; Θα ήταν εκείνη του Ευαγγελίου που προσπάθησαν με ελαφρά τη καρδία να πετροβολήσουν και ο Μεγάλος Δάσκαλος τους παρότρυνε «Ο αναμάρτητος πρώτος το λίθο βαλέτω».

Αυτή η μάνα που έχασε το παιδί της αρχικά από τη ενδο - οικογενειακή βία και μετά από τις ναρκωτικές ουσίες, με περισσή υπομονή και βαθιά θλίψη αλλά ηρεμία θεϊκή, μας εξιστορεί τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες της περιπετειώδους ζωής της.

Πέρασαν χρόνια από τότε που εκείνη βίωσε την κόλαση, η κοινωνία δεν άλλαξε, ίσως έγινε χειρότερη λόγω της παρατεταμένης κρίσης αλλά κυρίως της ανάδειξης της αδυναμίας της να στηρίξει επάξια τον ΑΝΘΡΩΠΟ. Δεν μπορεί να σώσει τα παιδιά της τους, νέους της, το μέλλον της. Για να σωθούν πρέπει να υπάρχει ουσιαστικός κοινωνικός ιστός με γερές βάσεις, παιδεία και πολιτισμό.

Όταν ο θεσμός της οικογένειας έχει απαξιωθεί, η παιδεία έχει απογυμνωθεί και ο πολιτισμός εντάσσεται και παραμένει στην αναφορά των ένδοξων προγόνων που τις περισσότερες φορές δεν γνωρίζουμε ποιοι ήταν και τι είπαν ή τι έκαναν για να είναι τόσο σπουδαίοι.

Αναφέρει με πόνο ψυχής η κα Μαρία, πως κανείς δεν σκέφτεται ότι υπάρχεις όταν βρεθείς στην αντίπερα όχθη του κακού. Σε υπολογίζουν μόνο όταν είσαι όρθιος και βαστάς γερά, διαφορετικά: «δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται»!

Κάνει έκκληση σε όλους μας, στις μανάδες κυρίως, να προσέξουμε τα παιδιά μας να μην ασκούμε βία και φυσικά να επιλέγουμε το δρόμο του διαλόγου και δια της μαιευτικής να ανασύρουμε την αλήθεια τους και μαζί να συμπορευτούμε στις δυσκολίες ώσπου να βγουν στο ξέφωτο.

Αντί λοιπόν να βάζουμε ετικέτες στους νέους που βρίσκονται στο δρόμο των ναρκωτικών, είναι καλύτερα να προλαβαίνουμε να δημιουργούμε - πολιτεία και κοινωνία - τις ανάλογες προϋποθέσεις ώστε τα νέα παιδιά να δραστηριοποιούνται εποικοδομητικά και να μην αναζητούν πρόσκαιρες ψευδαισθήσεις ευτυχίας και ευμάρειας.

Εν κατακλείδι, η βία γεννά βία και πόνο. Ο πατέρας του Γιάννη δέχτηκε βία στα παιδικά του χρόνια και έδωσε αυτό που διδάχτηκε άλλο τι δεν είχε. Η κα Μαρία έπρεπε ν’ ακολουθήσει τον αρχέγονο δρόμο της συνετής σιωπής. Η σιωπή είναι χρυσός. Το θύμα της κάθαρσης σ’ αυτή τη νεότερη τραγωδία υπομένει και συγχωρεί, ανέχεται και αγαπά, τον κόσμο του ολάκερο τον μεταφέρει στο προσωπικό καταφύγιο αυτό που θεωρεί δικό του δραπετεύοντας έτσι από την νοσηρή πραγματικότητα που στην ουσία του επέβαλαν να ζήσει στη σύντομη ζωή του.