Αθλητισμός

Αποκλειστική Συνέντευξη:Μανώλης Στεφανουδάκης

mesaralive.gr 16 May, 2015 ΤΟΠΙΚΑ ΝΕΑΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣΠΡΟΣΩΠΑ

Αποκλειστική Συνέντευξη:Μανώλης Στεφανουδάκης

φωτογραφίες:Μανώλης Στεφανουδάκης (αρχείο)

Ένας εξαιρετικός άνθρωπος με ευθύβολη ματιά, σκέψη και βολές! Τίποτα δεν λυγίζει την Κρητική λεβεντιά του και τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο στα θέλω της ψυχής του. Ένα φωτεινό παράδειγμα,στη γκρίζα καθημερινότητα της εποχής μας.

Όλα ξεκίνησαν από ένα μοιραίο αυτοκινητιστικό ατύχημα, που δεν καθήλωσε το ανήσυχο πνεύμα σου, αλλά ήταν η αφορμή να μετρήσει τις δυνάμεις σου και να αναμετρηθείς με τη ζωή. Πως/Ποιος ήταν ο Μανώλης μέχρι εκείνη τη μέρα… τι όνειρα είχε;

Ο Μανώλης μέχρι εκείνη τη μέρα ήταν ένας αρτοποιός – ζαχαροπλάστης, που κοιτούσε τη περιουσία του, πως θα καλλιεργήσει τη γη που είχε και τίποτα παραπάνω, ούτε σχέση με τον αθλητισμό είχε, ούτε με τίποτα άλλο σχετικό. Κοιτούσα το σπίτι μου, ήμουν αρραβωνιασμένος τότε, είχα προγραμματίσει το γάμο μου λίγο πριν το ατύχημα, όμως ήρθαν όλα τούμπα! Ούτε με τον αθλητισμό είχα πολλά - πολλά, πέρα από μια κατάδυση που έκανα και λίγο που ασχολιόμουν με το motocross, τίποτα άλλο… Αυτός ήταν ο Μανώλης.

Διάβασα ότι ξεκίνησες να ασχολείσαι με τον αθλητισμό στα πλαίσια της αποκατάστασής σου, δηλαδή στα 25 σου χρόνια περίπου, όχι και πολύ μικρός για αθλητής, τι ήταν αυτό που σε πείσμωσε που σε έκανε “άλλο άνθρωπο”;

Οφείλω το ξεκίνημά μου στο φίλο μου, τον Παραολυμπιονίκη της κολύμβησης Γιώργο Καπελάκη. Στο Γιώργο οφείλω ότι είμαι αθλητής αυτή τη στιγμή, γιατί στα πλαίσια του προγράμματος αποκατάστασης που είχα με τη φυσικοθεραπεύτρια μου, την Ελένη Μακριδάκη, κάναμε φυσικοθεραπεία στο νερό - μέσα στη πισίνα… εκεί έκανε την προετοιμασία του για το Πεκίνο και ο Γιώργος. Ερχόταν εκεί για προπονήσεις και μου λέει μια μέρα “Μανώλη κάνεις που κάνεις τις φυσικοθεραπείες σου…την προπόνησή σου, έλα να σου βγάλω ένα δελτίο, να δούμε τι μπορείς να κάνεις παραπάνω”. Γέλασα… και του λέω “τι μου λες βρε Γιώργο τώρα, δεν το συζητώ”! Επέμενε όμως και βγάλαμε ένα δελτίο, πήγαμε στο πρώτο Πανελλήνιο πρωτάθλημα και γλυκάθηκα εκεί, μετά πήγαμε και στο δεύτερο… ήταν όμως πρόβλημα η μετακίνησή μου κάθε μέρα στο Ηράκλειο, γιατί εδώ το κολυμβητήριο δούλευε μόνο 2 μήνες! Επίσης, όλη η προετοιμασία γινόταν στο Ηράκλειο, κάθε μέρα το ίδιο, ήταν πολύ κουραστικό, δεν γινόταν και έτσι έκανα στροφή στο στίβο.

Τι είναι ο ειδικός αθλητισμός;

Καταρχάς είναι ένα μέσο, όταν είσαι καθηλωμένος, για να ξεφύγεις από το σπίτι σου! Πρέπει, όλοι αυτοί που είναι κλεισμένοι στα σπίτια τους, να αθλούνται για να ξεφεύγουν, αυτό που θα τους προσφέρει ο αθλητισμός είναι μόνο καλό. Ο ειδικός πρωταθλητισμός όμως είναι πολύ δύσκολη υπόθεση! Γιατί από τη μια έχεις να αντιμετωπίσεις τη δυσκολία της αναπηρίας σου και από την άλλη έχεις να αντιμετωπίσεις το κομμάτι μιας προετοιμασίας για αγώνες… ειδικά η προετοιμασία για αγώνες επιπέδου Παγκόσμιων πρωταθλημάτων ή Παραολυμπιακών αγώνων, είναι πολύ πιο δύσκολη, ακόμη πιο δύσκολη απ’ ότι σε έναν άλλο αθλητή.

Ποια είναι “η συνταγή” για να φτάσεις μέχρι εδώ και ποια συναισθήματα γεννιούνται μετά από τόσες μεγάλες επιτυχίες;

Η συνταγή για να φτάσεις εδώ είναι η καλή ψυχολογική και σωματική υγεία, ένα καλό προπονητικό team και πολύ θέληση για δουλειά. Για να μπορέσεις να καταφέρεις όλο αυτό, πρέπει να δέσει η ομάδα σου - να υπάρχει χημεία δηλαδή, ώστε να μπορεί να καταλάβει ο ένας τον άλλο. Πρέπει επίσης να έχεις χορηγούς, για να σε στηρίξουν… για να μπορέσεις να κάνεις μια σοβαρή προετοιμασία και να φτάσεις σε ένα τόσο υψηλό επίπεδο θέλει σοβαρή προετοιμασία και πολλά έξοδα!

Τι σου δίνει δύναμη για να συνεχίσεις τις προσπάθειές σου;

Σίγουρα η μεγαλύτερη δύναμη είναι η αγάπη του κόσμου, που καθημερινά μου εκφράζει την συμπαράστασή του… κάθε φορά που φέρνω ένα μετάλλιο και συναντώ τον κόσμο στο δρόμο με χαιρετάνε. με αγκαλιάζουν, με φιλάνε και μου λένε “μπράβο… έτσι… δυνατά, είμαστε περήφανοι για σένα, γιατί μας εκπροσωπείς, μας κάνεις χαρούμενους”… αυτό είναι η μεγαλύτερη δύναμη. Τουλάχιστον εγώ προσωπικά από αυτό αντλώ δυνάμεις…Κάθε φορά που βγαίνω στο εξωτερικό και έρχεται η σειρά μου να ρίξω μια βολή, όλα αυτά σκέφτομαι… όλο αυτόν τον κόσμο που πιστεύει σε μένα, με αγαπάει πραγματικά και με στηρίζει … και λέω μέσα μου “Μανώλη, πρέπει να κάνεις ότι πιο δυνατό μπορείς”…

Αγωνίζεσαι σε αθλήματα που χρειάζονται δύναμη, πως τα καταφέρνεις, δεν είναι κουραστικό;

Είναι υπερβολικά κουραστικό και δεν σου κρύβω ότι είναι φορές που ξυπνώ τα μεσάνυχτα από πόνους στα χέρια, ειδικά όταν είμαι σε ένα “βαρύ” πρόγραμμα προετοιμασίας, επειδή έχω ήδη και την επιβάρυνση, καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας στα χέρια μου! Με ένα τέτοιο φορτίο, προπονητικά υψηλό, είναι πραγματικά βραδιές που δεν μπορώ να κοιμηθώ… δηλαδή είναι φορές που παίρνω παυσίπονο για να μπορέσω να συνεχίσω τον ύπνο μου. Πονάω υπερβολικά και γι’ αυτό νομίζω ότι κάποια στιγμή πρέπει να βάλω ένα τέλος σε όλο αυτό.

Έχεις πάρει μέρος σε πολλές διεθνείς αθλητικές οργανώσεις, οι Έλληνες αθλητές είναι ανταγωνιστικοί, σε σχέση με τους αθλητές του εξωτερικού;

Νομίζω ότι η Ελλάδα έχει πολλά ταλέντα, αν είχε και την οικονομική δύναμη για να στηρίξει αυτά τα ταλέντα, θα ήμασταν στη κορυφή σε πολλά πράγματα… όχι μόνο στον ειδικό αθλητισμό! Γιατί βλέπεις να βγαίνουν αθλητές καθημερινά, απλά η χώρα μας δεν έχει τη δυνατότητα να τους στηρίξει… να τους δώσει δηλαδή τα απαραίτητα εφόδια, για να βγουν μπροστά! Αλλά ακόμα και εμείς, η ομάδα η δικιά μας, μια χούφτα ανθρώπων που εκπροσωπούμε τη χώρα και φέρνουμε τόσα μετάλλια, γιατί είναι διοργανώσεις που φέρνουμε σημαντικά μετάλλια, σε σχέση με άλλες “μεγάλες/δυνατές” χώρες που έχουν οικονομική άνεση και πολλούς αθλητές, ας πούμε τη Ρωσία, η οποία κατεβάζει μια ομάδα με 70-80 άτομα, και εμείς πάμε με 10-12!

Ποιοι αποτελούν την υποστηρικτική σου ομάδα στους αγώνες;

Επικεφαλής αυτή τη στιγμή είναι ο Γιώργος Βαρβεράκης, ο οποίος είναι ομοσπονδιακός προπονητής ποδηλασίας και παλιός αθλητής στίβου, ο Ιπποκράτης Σκατζάκης, που δουλεύουμε απίστευτες ώρες μαζί στο γήπεδο , χειμώνα, καλοκαίρι, με βροχή, με χιόνι!… με χιόνι έχουμε πάει πολλές φορές και μας λένε τρελούς!, αλλά αυτό μας έχει βγει σε καλό και στα βάρη είναι ο Ιάκωβος Ιωαννίδης .

Ποιος πληρώνει όλους αυτούς τους ανθρώπους;

∆εν θεωρώ ότι πληρώνονται. Είναι περισσότερο εθελοντική η προσφορά τους… από τα χρήματα που μας δίνουν οι χορηγοί παίρνουν μια μικρή αποζημίωση, ίσα - ίσα για τα καύσιμά τους - τίποτα παραπάνω, πως να πληρωθεί ένας τέτοιος αξιόλογος άνθρωπος!... Πιστέψανε σε μένα, γιατί βλέπουν την προσπάθεια που κάνω και λένε “ναι, αξίζει και εμείς να βάλουμε το δικό μας λιθαράκι και να βοηθήσουμε το Μανώλη να ανέβει εκεί που πρέπει ”, και γι’ αυτό θεωρώ ότι έχει πετύχει αυτή η ομάδα... η ομάδα μας. Και δεν έχει κανείς παράπονο από τον άλλο, πάντα ότι έχουμε να πούμε θα το βάλουμε κάτω… θα το αναλύσουμε… θα το κουβεντιάσουμε και τελειώνει εκεί. ∆εν έχουμε παρεξηγηθεί ποτέ μεταξύ μας, ούτε ο ένας - ούτε ο άλλος… ξέρεις εμένα μου έδωσε κάτι παραπάνω ή κάτι λιγότερο, αυτά δεν υπάρχουν μεταξύ μας.

Δηλαδή, μοιραζόσαστε στην ουσία αυτά που σας δίνουν οι χορηγοί σας, έτσι;

Ούτε καν αυτό! Φαντάσου πέρσι, προβληματιστήκαμε λίγο με τις χορηγίες, πέρα από τη MINETTA τον κεντρικό χορηγό μας δεν είχαμε άλλο χορηγό! Τους βάζω κάτω και τους λέω “…παιδιά πείτε μου τι κάνουμε, δυο λύσεις έχω να σας προτείνω, η μια λύση είναι να κάνουμε μόνο έναν αγώνα, στον οποίο θα διαθέσουμε τα 5.000 ευρώ και τα υπόλοιπα χρήματα θα σας τα μοιράσω και η άλλη λύση είναι να κάνουμε αγώνες και να μην πάρετε καθόλου λεφτά”… και οι τρεις επέλεξαν να κάνουμε αγώνες και να μην πάρουν καθόλου λεφτά! Και δεν πήραν καθόλου χρήματα, παρόλο που ο Γιώργος Βαρβεράκης εξαιτίας ενός τροχαίου είχε πρόβλημα στο πόδι του και πραγματικά χρειαζόταν λεφτά! Αλλά και ο Ιπποκράτης είχε και αυτός πολλά προβλήματα οικονομικά, ήταν φορές ας πούμε που είχε φτάσει στο σημείο να τον αφήσει το αυτοκίνητο από καύσιμα, και να μην μπορεί να έρθει για προπόνηση, σου λέω για τέτοια οικονομικά προβλήματα και κανείς ποτέ δεν παραπονέθηκε για χρήματα .

Τι προγραμματίζεις για το άμεσο μέλλον σε προσωπικό, αλλά και σε αθλητικό επίπεδο;

Σε αθλητικό επίπεδο ο μεγάλος μας στόχος είναι οι Παραολυμπιακοί Αγώνες στο Ρίο. Είναι ένας μακροχρόνιος στόχος που μπαίνει αμέσως με το που σταματάς μια Ολυμπιάδα, αν έχεις στόχο να συνεχίσεις για αλλά 4 χρόνια. Μετά το Λονδίνο ο προγραμματισμός μας ήταν αυτός… να προπονηθούμε 4 χρόνια για να πάμε στο Ρίο. Είπαμε, θέλουμε να είμαστε στο φόρτε μας όταν θα έρθει η ώρα. Βέβαια η κάθε χρονιά έχει και κάποια μίνι προετοιμασία, είτε σε πανευρωπαϊκό είτε σε παγκόσμιο πρωτάθλημα. Φέτος ας πούμε έχουμε το παγκόσμιο πρωτάθλημα. Έχουμε ήδη κάνει μια σειρά αγώνων και έχουμε πάει πάρα πολύ καλά, έχουμε μετά από λίγο καιρό έναν αγώνα στην Ιταλία και ένα στο Βερολίνο, λίγο πριν το παγκόσμιο τον Οκτώβριο… θέλουμε οπωσδήποτε να βρεθούμε στη Ρωσία, επειδή ο παγκόσμιος πρωταθλητής είναι εκεί και θέλουμε να βρεθούμε στο χώρο του, να αγωνιστούμε διπλά - διπλά και αμέσως μετά να πάμε στο παγκόσμιο, να δούμε που φτάσαμε φέτος το στόχο.

Ποια είναι η σχέση με τον τόπο καταγωγής σου και το χωριό σου τη Γαλιά;

Σχέση ζωής… δεν θα μπορούσα, παρόλο που μου έχει δοθεί η ευκαιρία, να φύγω από εδώ… δε μπορώ να φύγω από εδώ. Μου έχει αποδείξει ο κόσμος ότι με θέλει εδώ και εγώ έχω αποδείξει στον κόσμο ότι θέλω να μείνω εδώ, αυτό που παίρνω κάθε μέρα από τους συγχωριανούς μου και αυτό που έκαναν οι συγχωριανοί μου για μένα είναι ανεκτίμητο, φανταστείτε έξω από το χωριό μου, μετά το Λονδίνο με περίμεναν να έρθω, είχαν χτίσει τοίχοι και τα γκρέμισαν για να μπω εγώ μέσα!... Μόνο αυτό να σου κάνουν, φτάνει!... δεν μπορείς να αποχωριστείς αυτή την τιμή, αυτούς τους ανθρώπους… με τίποτα.

Οι κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής της Μεσαράς σε αγαπούν, σε τιμούν και σε στηρίζουν, υπάρχει παράλληλα και οικονομική στήριξη;

Δυστυχώς η σημερινή κατάσταση της χώρας δεν το επιτρέπει. Τουλάχιστον οικονομικά. Από την περιφέρεια έχω βοήθεια.. κατά καιρούς με έχουν βοηθήσει… Καταρχάς με το που γύρισα από το Λονδίνο με βράβευσαν στο Περιφερειακό Συμβούλιο, μου κάνανε και μια πρόταση να μου δώσουν κάποια χρήματα για ενίσχυση… δεν τα δέχτηκα για μένα, ζήτησα αυτά τα χρήματα να πάνε στο σύλλογο Α.με.α “ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ” που τα είχαν ανάγκη, για να αγοράσουν εξοπλισμό για τα παιδιά - έχουμε χτίσει μια μικρή μονάδα εδώ, για ειδικό αθλητισμό…πραγματικά τότε μας χορηγήθηκε ένα ποσό της τάξης των 5.000 ευρώ.

Ελλάδα της κρίσης, πως την βιώνει ένας αθλητής του δικού σου μεγέθους και των δικών σου αθλητικών αναγκών.

Η κρίση μας έχει πλήξει πολύ περισσότερο, γιατί εκτός από το κράτος που είναι απών στα οικονομικά και κάποιοι επιχειρηματίες που ήταν κοντά μας και μας στήριζαν δυσκολεύονται αυτή τη στιγμή.

Θα ήθελες να μιλήσεις για τα επιπλέον προβλήματα που τυχόν βιώνεις στην καθημερινότητα σου και αν ναι ποια είναι αυτά ;

Εγώ δεν έχω κάποια σοβαρά προβλήματα, πέρα από το κομμάτι της περίθαλψης, π.χ. το ΙΚΑ, που έχουν πάρει κάποιες υπηρεσίες του από την περιοχή μας και τις έχουν πάει στο Ηράκλειο, κατά τα άλλα είμαι εντάξει!

Από ότι αντιλαμβάνομαι, από τα Δελτία Τύπου που κοινοποιείς, δεν είσαι καθόλου αγνώμων στους ανθρώπους και τις εταιρείες που σε στηρίζουν. Ποιους θα ήθελες να ευχαριστήσεις επιπλέον;

Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους αυτούς τους ανθρώπους που δεν φαίνονται, όπως είναι η γυναίκα μου που πάντα είναι δίπλα μου, αυτή γράφει και όλα τα δημοσιεύματα . . .Το σύντεκνό μου Αντώνη Κουτεντάκη και τη φυσικοθεραπεύτρια μου που είναι συνεχώς κοντά μου… είναι πάρα πολύς ο κόσμος που θέλω να ευχαριστήσω… είναι και πάρα πολλοί αυτοί που κάθονται και δουλεύουν για μένα… πάρα πολύς ο κόσμος που με βοηθάει. Ο Γιάννης Ρηγάκης επί παραδείγματι, που φτιάχνει την πατέντα στο ειδικό κάθισμα που αγωνίζομαι και που με αυτό ταξιδεύω για τους αγώνες σε όλο τον κόσμο.

Είσαι ο πρόεδρος και η ψυχή, του πολύ σημαντικού και δραστήριου συλλόγου Α.με.α Γονέων & Φίλων Νότιας Κρήτης "Το Μέλλον", θέλεις να μας μιλήσεις γι’ αυτό;

Ο σύλλογος μας ιδρύθηκε από ένα παρεάκι, από εμένα, το Γιάννη Πρατικάκη, την Κατερίνα Φουντουλάκη, τη μαμά του Εφραίμ την κα Τζανάκη, το Γιώργο Βολωνάκη κ.α., δε θυμάμαι τώρα να σου πω όλα τα παιδιά.

Εκεί που κάναμε τις παρέες μας, είπαμε ότι κάτι πρέπει να κάνουμε και για μας, πρέπει να κάνουμε κάτι για να αλλάξουμε λίγο την περιοχή μας, τον τρόπο ζωής μας… να δραστηριοποιηθούμε. Και έτσι ξεκινήσαμε…! Τότε, επί δημαρχίας του κ. Αρμουτάκη, ήταν Δήμαρχος Μοιρών, πήραμε καταστατικό , μας παραχωρήθηκε ένα μικρό γραφειάκι και ο σύλλογός μας άρχισε γρήγορα να αναπτύσσεται, να κάνει μέλη, δραστηριότητες, ημερίδες… διάφορα πράγματα.

Ο πρώτος στόχος που βάλαμε στο μικρό εκείνο γραφείο μας ήταν να φύγουμε γρήγορα, να βρούμε κάποιο μεγαλύτερο - δικό μας χώρο - να έχουμε λογοθεραπεύτρια, τότε ήταν που έγινε και η ένωση των δήμων, είχε βγει Δήμαρχος η κα Πετρακογιώργη, ζητήσαμε ένα εγκαταλειμμένο δημοτικό σχολείο… μας παραχώρησαν το δημοτικό σχολείο της Φανερωμένης … εκεί πραγματικά έχουμε στεγάσει το σπίτι μας… τα όνειρά μας!

Γιατί εκεί έχουμε αίθουσες φυσικοθεραπείας, λογοθεραπείας, εργοθεραπείας, ένα εργαστήριο, εξωτερικούς χώρους που τα παιδιά δραστηριοποιούνται, έχουμε φτιάξει περίπου 700 τετραγωνικά μέτρα γκαζόν.

Έχουμε κάνει πάρα πολλά πράγματα και έκτος από όσα έχουμε κάνει εκεί, έχουμε ακόμη δημιουργήσει θέσεις αναπήρων σε όλο το δήμο, έχουμε κάνει επίσης τις παραλίες προσβάσιμες στην περιοχή μας και κάθε μέρα όλο και κάτι παραπάνω ζητάμε, όλο και κάτι παραπάνω φτιάχνουμε… και εμείς αλλά και οι καθημερινές απαιτήσεις!

Ασχολείσαι προσωπικά με το θέμα.

Ναι… και εγώ, αλλά και όλα τα παιδιά του ∆.Σ. είναι εκεί και βοηθάνε, ευτυχώς έχουμε τη στήριξη και τη συμπαράσταση του κόσμου.

Έχετε συμπαράσταση από τους τοπικούς φορείς και την τοπική κοινωνία;

Έχουμε και από τους τοπικούς φορείς, δεν θα μπορούσαμε να πούμε ότι δεν έχουμε, αλλά θα μπορούσαν να μας δώσουν κάτι παραπάνω, να έχουμε κάνει ένα βήμα πιο μπροστά. Αλλά εντάξει… δεν μπορώ να πω ότι δεν έχουμε και συμπαράσταση.

Ποια είναι η φιλοδοξία σου γι’ αυτό το σύλλογο;

Να γίνει ένα κέντρο ημερήσιας φροντίδας, που θα φιλοξενεί μέσα σε αυτόν και ένα μικρό ξενώνα, πραγματικά το έχω σαν όνειρο, σα στόχο να το φτιάξω… για να μπορεί ένας γονιός, που δεν έχει στήριξη από πουθενά, να αφήνει το παιδί του για 5-6 μέρες, ώστε να μπορεί ο ίδιος π.χ. να μπει σε ένα νοσοκομείο ή να καλύψει κάποια υποχρέωσή του και να έχει τη δυνατότητα να το κάνει, γιατί αυτή τη στιγμή δεν την έχει αυτή τη δυνατότητα.

Στην εξωαθλητική σου ζωή πως είσαι; Έχεις κοινωνική ζωή και δραστηριότητες;

Δυστυχώς Όχι! … θέλω να βγω και να διασκεδάσω, δεν μου το επιτρέπουν όμως, ούτε το προπονητικό μου πρόγραμμα, αλλά ούτε και οι υποχρεώσεις του συλλόγου, αλλά και διάφορες άλλες που τρέχουν. Θα ήθελα να βγούμε μια βράδια με τη παρέα μου να πιούμε να διασκεδάσουμε, αλλά αυτή τη στιγμή ξέρω ότι δεν μπορώ, αν θα πιώ δυο κρασιά παραπάνω η επομένη προπόνηση το πρωί θα είναι λίγο πεσμένη και δεν θέλω να το κάνω αυτό.

Κάνεις κάθε μέρα προπόνηση;

Ναι, εκτός από την Κυριακή.

Ποια είναι η επιθυμία σου που δεν έχει εκπληρωθεί ακόμη;

Αυτό που κυνηγάμε τώρα είναι το παγκόσμιο ρεκόρ, θα ήθελα να αφήσω ένα τέτοιο τίτλο στην περιοχή, πιστεύω ότι είναι δύσκολο να το αποκτήσεις, όπως και δύσκολο ήταν το Παραολυμπιακό μετάλλιο, αλλά το θέλω και προσπαθώ πολύ γι’ αυτό…μπορεί να το καταφέρω!

Τα μετάλλια σου, τι τα έχεις κάνει;

Εδώ είναι όλα.

∆εν έχουν κάποια αξία αυτά;

Πως δεν έχουν, η μόνη τους αξία είναι συναισθηματική!

Έχεις κατακτήσει σπουδαία μετάλλια και τίτλους! Ποιο “μετάλλιο” θεωρείς ότι είναι το πιο σημαντικό στη ζωή σου;

Το πιο σημαντικό είναι το Παραολυμπιακό, είναι ένα μετάλλιο που δεν το περίμενα καθόλου, παρόλο που είχα φύγει από την Ελλάδα και έβλεπα τις επιδόσεις μου που τότε ήταν υψηλές. Πίστευα ότι ίσως να ήμουν στο χάλκινο μετάλλιο, αλλά όταν μπήκα στον αγωνιστικό χώρο και είδα τόσο κόσμο ένιωσα δέος!

Μέσα στο Ολυμπιακό στάδιο, εκείνη τη στιγμή έδωσα τον καλύτερο εαυτό μου, οι επιδόσεις μου ανέβηκαν κατακόρυφα 2 μετρά πάνω, επιδόσεις που δεν τις είχα κάνει ποτέ ξανά και έτσι εξασφάλισα την πρόκριση και στη συνέχεια τη νίκη.

Παγκόσμια, Παραολυμπιακά μετάλλια και η κόρη σου!

Εννοείται η κόρη μου, πάνω από όλα αυτή, δεν την αλλάζω με τίποτα!

Μιας και το ατύχημά σου ήταν τροχαίο, θέλεις να δώσεις ένα μήνυμα σε όλους όσους τρέχουν με αυτοκίνητα και μηχανές!

Το να βγεις απόψε και να πιείς πολύ, επειδή η παρέα σου θέλει ποτό, είναι το χειρότερο πράγμα που μπορείς να κάνεις στον εαυτό σου !

Βγες…πιες…γλέντησε…διασκέδασε…μην οδηγήσεις όμως ποτέ μεθυσμένος… τουλάχιστον πάρε ένα ταξί… αλλιώς μην πιείς!

Επίσης βάλε ζώνη ασφαλείας στο αυτοκίνητο και κράνος στο μηχανάκι … και τα δύο πραγματικά σώζουν ζωές, μην το αμελείς… γιατί ότι φέρνει μια στιγμή δεν το φέρνουν χίλια χρόνια!