Τοπικά νέα

Πεζοπορία σε άγνωστες ομορφιές...

26 September, 2019 ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣΑΡΘΡΑ

Στις άγνωστες ομορφιές της Κρήτης, στο εντυπωσιακό φαράγγι Κουδουμή και στο γραφικό οροπέδιο της Μονοκαράς, περπάτησε η ομάδα του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου, την Κυριακή 22 Σεπτέμβρη 2019.

Η πεζοπορία μας ξεκίνησε κοντά από το χωριό Σφάκα, της Σητείας. Κατεβήκαμε στο ρέμα του ομώνυμου ποταμού και με ανηφορική πορεία (για να καλύψουμε την υψομετρική διαφορά μέχρι το οροπέδιο) ξεκινάμε τη διάσχιση του φαραγγιού. Αρχικά τα σκεπασμένα με αρωματικούς θάμνους πρανή βρίσκονται σε απόσταση περίπου 20μ, όμως όσο προχωράμε 'ανοίγουν', το ύψος και η απόσταση ανάμεσα τους διαρκώς μεγαλώνει. Η κοίτη απλώνεται σε μεγάλο πλάτος, στρωμένη με στρογγυλεμένες πέτρες και μοιάζει με βοτσαλωτή παραλία. Τα τοιχώματα γίνονται όλο και πιο εντυπωσιακά, με αλλόκοτες οριζόντιες πτυχώσεις που έχουν σχηματιστεί από πετρώματα διαφορετικής σύστασης και απόχρωσης.

            Ακολουθούμε το στενό ‘κατσικομονοπάτι’ που έχουν χαράξει τα ζώα της περιοχής. ΄Οσο ανεβαίνουμε πληθαίνουν οι πέτρες στην κοίτη, που έχουν μεταφερθεί από το νερό του χειμάρρου που τρέχει με ορμή. Mετά τα πρώτα χίλια μέτρα, το φαράγγι σχεδόν 'κλείνει' από ογκώδεις βραχώδεις σχηματισμούς, στους οποίους πρέπει να σκαρφαλώσουμε για να προχωρήσουμε. Πολλές φορές συναντάμε πανύψηλους βράχους με παράλληλες πλάκες οι οποίες δημιουργούν φυσικά πέτρινα 'σκαλοπάτια', που εύκολα ανεβαίνουμε. Αρκετά συχνά όμως την πορεία μας διακόπτουν δυσθεώρητοι βράχοι που μοιάζουν με κάθετα τείχη που πρέπει να κατακτήσουμε. Η ομάδα πρέπει κυριολεκτικά να υποστηρίξει τα μέλη της, καθώς για να αναρριχηθούμε πάνω στους κάθετους βράχους χρειάζεται ο ένας να βοηθά, να τραβά και να στηρίζει τον άλλο.
            Τελικά η ομάδα αποδεικνύεται γρήγορη και ευέλικτη καθώς γρήγορα διαβαίνουμε τα δύσκολα σημεία. Βοηθά και ο υπέροχος φθινοπωρινός καιρός, με τον ελαφρά συννεφιασμένο ουρανό να μας χαρίζει θερμοκρασία ιδανική για σωματική άσκηση. Απολαμβάνουμε την ανάβαση με την αδρεναλίνη να ανεβαίνει, καθώς όσο προχωράμε τα βράχια πυκνώνουν και οι ακτίνες του ήλιου με δυσκολία διαπερνούν την πυκνή βλάστηση και τους πέτρινους όγκους για να φτάσουν μέχρι την κοίτη. Περνάμε δίπλα από σκοτεινές σπηλιές και στενά 'τούνελ' που έχουν δημιουργηθεί από αλλεπάλληλες κατολισθήσεις τεράστιων βράχων, με την άγρια ομορφιά του τοπίου να μας μαγεύει.
            Μετά από ανάβαση περίπου 2,5 ωρών, βγαίνουμε από το φαράγγι στο ...φως και βρισκόμαστε σε ένα διαφορετικό τοπίο, με την έντονη βλάστηση να κυριαρχεί, και τα μυρωδάτα φρύγανα να σκορπούν στην ατμόσφαιρα τα αρώματα τους. Φτάνουμε στη βορειοανατολική πλευρά του οροπεδίου της Μονοκαράς, με τους πρώτους 'μαγατζέδες' με τα κλειστά παραθυρόφυλλα να μας καλωσορίζουν.

            Λίγο μετά την έξοδο από το φαράγγι, συναντούμε τον κ Μετζογιαννάκη με το φορτηγό του φορτωμένο με τα ξακουστά για την νοστιμιά τους φρούτα του οροπεδίου. Σαν γνήσιος απόγονος του Ξένιου Δία, μας φιλεύει απλόχερα λαχταριστά αχλάδια και μήλα.
            Το μικρό στενόμακρο οροπέδιο παραμένει καταπράσινο, αν και έχει χάσει λίγη από τη φρεσκάδα του μετά τις ζέστες του καλοκαιριού. Είναι κατάφυτο από αμπέλια, μηλιές, αχλαδιές και καρυδιές (πιθανά από τις καρυδιές/καρές να προέρχεται και το όνομα του). Ιδιαίτερα εντυπωσιάζουν 4-5 μεγάλα πηγάδια, πετρόκτιστα με γεροκτισμένα σκαλοπάτια που οδηγούν μέχρι τον πυθμένα, εξαιρετικό δείγμα παραδοσιακής αρχιτεκτονικής που αντέχει στο χρόνο. Εξακολουθούν να καθρεφτίζουν στα ατάραχα νερά τους τον ουρανό, χρόνια και χρόνια, παρόλο που η χρήση τους άλλαξε, καθώς άλλαξαν και οι συνθήκες βιοπορισμού των ανθρώπων, που σιγά-σιγά εγκατέλειψαν το καρπερό οροπέδιο, αναζητώντας μιά πιο εύκολη ζωή στα πεδινά...
            Κάνουμε την καθιερωμένη στάση για ρακή στο μετόχι της κ. Κλειώ Γιακουμάκη, απαντώντας στο φιλόξενο κάλεσμα της κρητικιάς οικοδέσποινας στους περαστικούς οδοιπόρους. Απολαμβάνουμε την ξεχωριστή νοστιμιά που έχουν τα κεράσματα ‘από καρδιάς’ και με ανανεωμένη διάθεση κατευθυνόμαστε προς το μικρό ξωκλήσι του Τιμίου Σταυρού.

Παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής, ακολουθώντας παλιό μονοπάτι και χωματόδρομους. Αντικρίζουμε το Μόχλος απλωμένο μπροστά στη φουρτουνιασμένη θάλασσα, που αστράφτει με όλες τις αποχρώσεις του μπλε. Το μικρό νησάκι που βρίσκεται απέναντι από τον οικισμό, εντυπωσιάζει στεφανωμένο από τους κάτασπρους αφρούς των κυμάτων. ΄Οσο προχωράμε ξεχωρίζουμε τα πανέμορφα Στειακά χωριά: τη Σφάκα, μια χούφτα άσπρα σπιτάκια στη μέση του σκουροπράσινου κάμπου, με το ύψωμα του Προφήτη Ηλία με το μεγάλο ξωκλήσι να δεσπόζει από πάνω, την Τρουλωτή και Μυρσίνη που περήφανη αγναντεύει το πέλαγος. Ο κόλπος του Μεραμπέλλου αστράφτει κάτω από τον λαμπερό ήλιο, το ορυχείο γύψου ξεχωρίζει με την αλλόκοτη ασπράδα του και το μικροσκοπικό νησάκι της Ψείρα, που 'πλέει' στο μυχό του κόλπου μαγνητίζει το βλέμμα.
Με 14.692 βήματα περιπλανηθήκαμε σε μια ακόμη όμορφη, αν και άγνωστη περιοχή του νησιού μας. Επιστρέψαμε στην αφετηρία μετά από 5 ώρες έχοντας διανύσει 10,66χλμ και καλύψει υψομετρική διαφορά 553μ, γεμάτοι από πανέμορφες εικόνες της ορεινής μας φύσης.