Κόσμος

Ολοταχώς στον γκρεμό αν δεν κλείσει η β΄ αξιολόγηση

Ρεπορτάζ: Σταύρος Μουντουφάρης 28 March, 2017 ΚΟΣΜΟΣ

Ολοταχώς στον γκρεμό αν δεν κλείσει η β΄ αξιολόγηση

Ηχηρά καμπανάκια, σενάρια και ανησυχητικοί ψίθυροι, που διηγούνται στοιχειωμένες ιστορίες από το καλοκαίρι του 2015, δίνουν το στίγμα της διαπραγμάτευσης που παραμένει "κολλημένη" κυρίως στα εργασιακά, με την κυβέρνηση να εξετάζει τις επιλογές της μέσα από το πρίσμα των εξελίξεων στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ.

Οι δρόμοι που ανοίγονται είναι ή κλείσιμο της αξιολόγησης όπως-όπως, στη "λογική" ότι κάθε μέρα που περνάει τα πράγματα θα γίνονται χειρότερα, ή παράταση του αδιεξόδου ώστε να λειτουργήσει ως μοχλός πίεσης προς τους Ευρωπαίους, με το βλέμμα στις γαλλικές προεδρικές εκλογές (τέλη Απρίλη και αρχές Μάη) και γιατί όχι και τις γερμανικές, το Σεπτέμβρη.

Μια επανάληψη της ελληνικής κρίσης δε συμφέρει κανέναν στην Ευρώπη, και κυρίως τη Μέρκελ, που για πρώτη φορά βρίσκεται ενώπιον της κάλπης αντιμέτωπη με τόσο έντονες φωνές αμφισβήτησης, ενώ θα λειτουργούσε ως θείο δώρο προς τη Μαρίν Λεπέν, που έχει το ρόλο του "μπαμπούλα" στην Ευρώπη.

Από την άλλη, θα υπάρχει το αυτονόητο κόστος ενός ακραίου σεναρίου καθυστερήσεων για την ελληνική οικονομία, το οποίο γνωρίζει πολύ καλά το Μαξίμου, έχοντας λάβει τα προειδοποιητικά μηνύματα που εκπέμπονται εδώ και μέρες.

Εδώ εντάσσονται οι ψίθυροι που κυκλοφορούν για σχέδιο Β' άντλησης ρευστότητας, είτε με δάνειο- "γέφυρα" είτε με άλλες εναλλακτικές, αν το αδιέξοδο παραταθεί σε επικίνδυνα επίπεδα, ώστε να μην επαναληφθεί το καλοκαίρι του 2015. Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για παιχνίδι με τη φωτιά, καθώς ο χρόνος είναι χρήμα - κυριολεκτικά - και αποτελεί πια πολυτέλεια, κάτι που το γνωρίζουν όλες οι πλευρές.

«Τότε γιατί χρονοτριβούν;», είναι η αυτονόητη ερώτηση. Η απάντηση δεν είναι απλή. Θα μπορούσε να είναι η επανάληψη του γνωστού πια σεναρίου - όπως σε κάθε αξιολόγηση - όπου ροκανίζεται ο χρόνος για να φανεί ότι τα πράγματα είναι δύσκολα για εσωτερική και εξωτερική κατανάλωση, και πριν φτάσουμε στο χείλος του γκρεμού ως από μηχανής Θεός έρχεται η σωτηρία, μέχρι την επανεκκίνηση της διαδικασίας.

Σε αυτό το πλαίσιο ίσως εντάσσεται και η ερμηνεία που δίνεται για τη συνεχιζόμενη εκροή των καταθέσεων και το Φεβρουάριο, που έφτασε τα 750 εκατομμύρια ευρώ, λησμονώντας όμως μία βασική παράμετρο: ότι μπορεί μεν η καθυστέρηση στην αξιολόγηση να έχει προκαλέσει ένα αρνητικό κλίμα, όμως για τα νοικοκυριά η αιτία των αναλήψεων είναι η αυτονόητη έλλειψη ρευστού, αφού πια είναι δύσκολο να καλυφθούν τα καθημερινά έξοδα και ως μόνη λύση απομένει το "μασούλημα" του όποιου κομποδέματος έχει απομείνει.

Χρονοδιαγράμματα

Το καλό σενάριο στο οποίο ποντάρει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή είναι να κλείσει η συμφωνία ως το άτυπο Eurogroup της 7ης Απριλίου στη Μάλτα, να επιστρέψουν οι Θεσμοί για να οριστικοποιήσουν τις λεπτομέρειες και να δοθεί η υψηλή "ευλογία" από την Ευρωομάδα στις 22 Μαΐου. Όμως τα πράγματα δεν είναι απλά.

Η κυβέρνηση ξέρει ότι ακόμα και η μείωση του αφορολόγητου που φαίνεται ότι έχει κλείσει στα 5.900 ευρώ είναι δύσκολο να περάσει από τη Βουλή, πόσω μάλλον τα εργασιακά, αν συναινέσει στις πιέσεις.

Παρατείνοντας όμως το θρίλερ, θα μπορεί (όπως έκανε και με το απειλούμενο "βέτο" στη Διακήρυξη της Ρώμης) να χρησιμοποιήσει το επιχείρημα του σκληρού αγώνα που έδωσε με τους δανειστές, ώστε να περισώσει ό,τι μπορούσε να σωθεί.

Από την άλλη κοιτάζει προς την εαρινή Σύνοδο του ΔΝΤ από 21 έως 23 Απριλίου, με την κρυφή ελπίδα ότι το Ταμείο, υπό την πίεση και του Ντόναλντ Τραμπ, θα αποχωρήσει τελικά από το ελληνικό πρόγραμμα, ώστε να περιοριστούν οι πιέσεις στο θέμα των εργασιακών.

Η όποια απόφαση, πάντως, λογικά δεν πρέπει να αναμένεται πριν τον Ιούνιο, όταν θα συζητηθεί η αναθεώρηση της "αρχιτεκτονικής" των μνημονίων από το ΔΝΤ. Και αν το Ταμείο συνεχίσει να χρονοτριβεί, τότε η συνολική συμφωνία για συμμετοχή του ΔΝΤ ή όχι, με την αντικατάστασή του από τον ESM στη δεύτερη περίπτωση, για χρέος και πλεονάσματα μετά το 2019, πάει για φθινόπωρο και βλέπουμε.

Ας μην ξεχνάμε ότι το Σεπτέμβριο η Γερμανία θα αποφασίζει "χοντρικά" (αφού η εκλογή καγκελαρίου δε γίνεται απευθείας από το λαό) Άγκελα Μέρκελ ή Μάρτιν Σουλτς, με τη δεύτερη εκδοχή να θεωρείται από την Ελλάδα ως ιδανικότερη λύση.

Οι απώλειες

Τα δεδομένα πάντως είναι ξεκάθαρα. Το "τρένο" της σύντομης εξόδου στις αγορές φαίνεται ότι έχει προσπεράσει ή έστω καθυστερήσει για πολύ πιο πέρα από το 2018, ενώ άδηλο παραμένει το τι μέλλει γενέσθαι με το περίφημο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Όσο για το κόστος αυτής της καθυστέρησης παραμένει άγνωστο, καθώς ουδείς γνωρίζει την ημερομηνία λήξης της εκκρεμότητας...

Με δύο ακόμα ενδιαφέρουσες αλλά "μελανές πινελιές" να προστίθενται στο κάδρο: το ενδεχόμενο αλλαγής στην ηγεσία της Ευρωομάδας, καθώς η καρέκλα του Ντάισελμπλουμ τρίζει επικίνδυνα με αποτέλεσμα νέες καθυστερήσεις αν οδηγηθεί το Eurogroup σε αλλαγή ηγεσίας και μια διάδοχη κατάσταση ακόμα πιο αρνητική για την Ελλάδα, και η πιθανότητα μιας σοβαρής κρίσης στις σχέσεις Ευρωπαϊκής Ένωσης-ΗΠΑ με τις "ευλογίες" Τραμπ, που, όσο κι αν μοιάζει απίθανη, δεν μπορεί να αποκλειστεί με έμμεσες συνέπειες και στο ελληνικό ζήτημα.

neakriti.gr

Ρεπορτάζ: Σταύρος Μουντουφάρης