Ήξερε μόνο ότι έπρεπε να φύγει από ‘κεί. Το δεξί του πόδι είχε κοπεί από το γόνατο. Το είχε ακρωτηριάσει ο «σταυρός» του τρακτέρ. Το κινητό του σπασμένο. Κανείς στον ορίζοντα για βοήθεια και ας «έσπρωχνε» ο αέρας τη φωνή του έως και 1,5 χιλιόμετρο μακριά. Έδεσε πολύ σφιχτά με σύρμα το ακρωτηριασμένο μέλος για να σταματήσει την αιμορραγία, ανέβηκε στο τρακτέρ, έβαλε πίσω το κομμένο πόδι και οδήγησε πάνω από χιλιόμετρο, κατευθυνόμενος προς το χωριό του, τον Πλάτανο Μεσσαράς.
Να μην το βάλουν κάτω αλλά να κάνουν την προσπάθειά τους μέχρι τέλους, προτρέπει όσους βιώνουν μία δύσκολη κατάσταση. Και για τον ίδιο στην αρχή τα πράγματα ήταν δύσκολα. Είναι σαν ένα παιδάκι που μαθαίνει να περπατάει… Σήμερα, όπως λέει, είναι πάνω από 70% ενεργός στην καθημερινότητά του
Σχεδόν 14 μήνες μετά, η «Π» συνάντησε στον Πλάτανο τον 53χρονο Αλέκο Κατεχάκη. Τον είδαμε να οδηγεί το αυτοκίνητό του, να ανεβαίνει στο τρακτέρ, να μαγειρεύει στο σπίτι του, να κάνει τις παρέες του.
Το χαμόγελο παραμένει πλατύ στα χείλη του και εκείνος έξω καρδιά. «Είμαι πολύ καλά, παραπάνω από καλά» μάς λέει, αρνούμενος ότι έκανε κάτι φοβερό. Έχει απομυθοποιήσει πλήρως όσα συνέβησαν εκείνη την ημέρα. «Ήταν μία απλή αντίδραση» επιμένει, και ας ρωτούσε ο γιατρός που χειρίστηκε το περιστατικό αν ο 53χρονος αγρότης είχε υπηρετήσει στα ΟΥΚ.
Χαρακτηριστική είναι η μαρτυρία του γαμπρού τού Αλέκου, Μανόλη Πηρουνάκη: «Προσπάθησαν να σώσουν το γόνατο του για να είναι πιο λειτουργικό το πόδι, αλλά δεν κατέστη εφικτό.
Ο Αλέκος είναι ένας άνθρωπος που πάντα είχε ψυχή και πριν το ατύχημα. Εγώ δεν θα μπορούσα να το κάνω, θα λιποθυμούσα. Ο γιατρός με ρώτησε αν είχε υπηρετήσει στα ΟΥΚ διότι έκανε κινήσεις σαν να ήξερε πώς να σταματήσει την αιμορραγία. Όπως μού είπε, ήταν θέμα τριών λεπτών… Όταν έχει κοπεί η κεντρική αρτηρία, πεθαίνεις. Ο Αλέκος πήγε στο νοσοκομείο χωρίς να χάνει σταγόνα αίμα».
Το φοβερό ατύχημα συνέβη πολύ νωρίς το πρωί της 12ης Αυγούστου του 2020. Είχε μόλις τελειώσει το ψέκασμα και είχε βάλει μπρος να πλύνει εσωτερικά το βυτίο. Μία διαδικασία που την έκανε από κοπέλι, όπως λέει, επί 33 χρόνια. Ούτε και ο ίδιος κατάλαβε πώς την έπαθε. Πρώτα έπιασε το παντελόνι στο αριστερό πόδι, κατάφερε να απεγκλωβιστεί, όμως τελικά έπιασε το δεξί του πόδι.
Ο γιατρός ρώτησε αν είχε εκπαιδευτεί στα ΟΥΚ.
“Ο τρόπος που έδεσε το πόδι του με το σύρμα ήταν
σαν να ήξερε πώς να σταματήσει την αιμορραγία.
Ο Αλέκος πάντα ήταν ένας άνθρωπος
με ψυχή και πριν το ατύχημα. Εγώ προσωπικά θα είχα λιποθυμήσει”
«Αφού κατάφερα να φύγω, πέφτω κάτω… Ήταν τέτοια η ένταση που δεν κατάλαβα καν ότι είχε κοπεί το πόδι από το γόνατο, εντελώς. Σηκώνομαι να περπατήσω και πέφτω. Προσπάθησα ξανά, τα ίδια.
Δεν είχα καταλάβει ακόμα τι είχε συμβεί. Τότε κοίταξα και είδα ότι είχε μείνει ένα κομμάτι κόκκαλο. Το τηλέφωνο σπασμένο στο τρακτέρ μαζί με το κομμένο πόδι και την πατούσα. Τότε είπα: ή φεύγω ή κάθομαι και πεθαίνω».
Αρχικά σκέφτηκε να κατευθυνθεί προς Μοίρες, δεν ήξερε όμως αν προλάβει επειδή ήταν μακριά. Έτσι κίνησε για το χωριό. Είχε διασχίσει πάνω από χιλιόμετρο όταν συνάντησε ένα ζευγάρι συγχωριανών του, την Αθηνά και τον Χάρη που δούλευαν στον κήπο τους. «Τους φώναξα να φέρουν το αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου. Πάρκαρα στην άκρη του δρόμου και για την κυκλοφορία αλλά και για να μην τους χαλάσω τον κήπο, όσο και αν ακούγεται παράξενο».
Οι άνθρωποι, όπως ήταν φυσικό, υπέστησαν σοκ. Ιδιαίτερα η γυναίκα, η Αθηνά Αρβανίτη, δεν πίστευε στα μάτια της. Έβλεπε τον Αλέκο χωρίς παντελόνι, μέσα στα αίματα και με το πόδι κομμένο. Ο 53χρονος ανέβηκε στην καρότσα και τράβηξαν για το Κέντρο Υγείας Μοιρών. Μία διαδρομή που τούς φάνηκε αιώνας.
Ξέχασαν το κομμένο πόδι στο τρακτέρ
Στο Κέντρο Υγείας νοσηλευτές και γιατρός έπαθαν σοκ μόλις είδαν τον 53χρονο. Τότε συνειδητοποίησαν ότι μέσα στον πανικό, το κομμένο πόδι είχε ξεχαστεί στο τρακτέρ.
Ο Μανόλης Πηρουνάκης περιέγραψε στην «Π» ότι εκείνο το πρωί, και ενώ ακόμα δεν γνώριζε το παραμικρό, τον πήραν αρκετά τηλέφωνα από τον Πλάτανο. Ο ένας του ανέφερε ότι πάνω στο τρακτέρ του Αλέκου υπήρχε ένα κομμένο πόδι, ο άλλος ρωτούσε: «έχω το πόδι, να του βάλω πάγο;».
«Η ζωή είναι ωραία, αρκεί να ξέρεις να την ζεις!»
Σήμερα πια ο Αλέκος Κατεχάκης ζει μία φυσιολογική ζωή. Υπάρχουν δυσκολίες, όμως δεν το έβαλε κάτω. Έπεφτε, σηκωνόταν και πάλι από την αρχή. «Είμαι ενεργός πάνω από 70% στην καθημερινότητά μου, με την ανάλογη δυσκολία
Δεν κλείστηκα στους τέσσερις τοίχους, δεν είναι μόνο ο γιατρός και το φαρμακείο… Είμαι και στο δρόμο, προσάρμοσα τεχνικά το αυτοκίνητο που οδηγώ στη νέα πραγματικότητα, πάω στα χωράφια και στόχος μου είναι να τροποποιήσω και το τρακτέρ. Είναι στόχος να ξαναβγώ στα χωράφια» λέει.
Είχε τη θέληση, είχε όμως και αμέριστη υποστήριξη από συγγενείς, φίλους, το χωριό του ολόκληρο. Είναι ευγνώμων σε όλους και φυσικά στον γιατρό του, τον κ. Κουβίδη καθώς και στην εταιρεία Orthoway για το πρόσθετο μέλος.
Όπως λέει, δεν ένιωσε πόνο στιγμή. Το μόνο πράγμα που τον ενοχλεί αλλά σε βαθμό απόλυτα διαχειρίσιμο (με τη βοήθεια των ιατρείων πόνου) είναι ο λεγόμενος ψευδής πόνος, ο πόνος φάντασμα, το μούδιασμα που νιώθει σε ένα πόδι που δεν υπάρχει αλλά είναι καταγεγραμμένο στον εγκέφαλο.
Μέσα από τη δική του περιπέτεια, γνώρισε και άλλους ανθρώπους που βιώνουν ανάλογες ή και δυσκολότερες καταστάσεις από εκείνον. «Να μην το βάζουν κάτω. Να κάνουν την προσπάθεια μέχρι τέλους και θα τα καταφέρουν» προτρέπει όσους βιώνουν μία δύσκολη κατάσταση. Γιατί, όπως υπογραμμίζει με έμφαση, η ζωή είναι ωραία, αρκεί να ξέρεις να την ζήσεις!
ΠΑΤΡΙΣ
