Η Εθνική δημιουργεί υψηλές προσδοκίες, αλλά το ελληνικό μπάσκετ εκπέμπει SOS

Στην ελληνική επικράτεια κυριαρχεί ενθουσιασμός ενόψει του Ευρωμπάσκετ 2022. Υψηλές προσδοκίες για την Εθνική των Αντετοκούνμπο (που όπως και να έχει γράφουν ιστορία), την Εθνική του καλύτερου έλληνα προπονητή, την Εθνική του καλύτερου ρόστερ στη σύγχρονη εποχή, την Εθνική του νέου κλίματος, της λάμψης, της υγείας. 

Πέραν του ό,τι ο Πιραντέλο («έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε») στην προκειμένη δεν έχει καμία θέση σε ότι αφορά τη σιγουριά για ένα μετάλλιο που προφανώς είναι το προαπαιτούμενη για να διακατέχει ενθουσιασμός το ελληνικό κοινό, πίσω από τη βιτρίνα με τους NBAers (που παρεμπιπτόντως να πούμε ότι ουδείς μπορεί να πιστωθεί εξ ολοκλήρου στην παραγωγική διαδικασία του αθλήματος στην Ελλάδα), του 2+5 πρωταθλητή Ευρωλίγκας προπονητή, Δημήτρη Ιτούδη (δύο ως προπονητής της ΤΣΣΚΑ και 5 ως ασίσταντ στον ΠΑΟ), του τρεις φορές πρωταθλητή Ευρωλίγκας και 8 φορές παρόντα σε φάιναλ-φορ, Κώστα Σλούκα και των πολύπειρων άλλων διεθνών (Καλάθης, Παπανικολάου, Παπαπέτρου κλπ), το ελληνικό μπάσκετ εκπέμπει SOS. 

Σας ακούγεται υπερβολικό; Θεωρείται πως είναι “κίτρινο”; Χμ… Ας φτάσουμε έως το τέλος και τότε καταλήγετε στην ετυμηγορία σας. Σεβαστή όποια κι αν είναι αυτή! Τα πεπραγμένα όμως (και της) εφετινής σεζόν στις μικρές κατηγορίες, σε συνδυασμό με το κενό που υπήρξε τα τελευταία χρόνια στην παραγωγή καλών παικτών, την ποιότητα της Α1 και πολλά ακόμη προβλήματα του ελληνικού μπάσκετ (πχ αμφιβόλου αξίας ξένοι που δεν “βοηθούν” στην εξέλιξη των Ελλήνων μέσα από τον ανταγωνισμό, αλλά και ομάδες που μόλις κάποιοι ξένοι αποδειχθούν αξιόλογοι δεν μπορούν να τους κρατήσουν και τους αποδεσμεύουν στην πρώτη πρόταση από το εξωτερικό), δείχνουν πως παρά την προσπάθεια που γίνεται από τη νέα ηγεσία της ΕΟΚ και το νέο άνεμο που γενικώς πνέει στο άθλημα   και ο γιαλός μας είναι στραβός και στραβά αρμενίζουμε… 

ΤΑ (ΙΣΧΥΡΑ) ΑΛΛΟΘΙ 

Αρχικώς οι δικαιολογίες! Όλες σοβαρές και αρκούντως πειστικές. 

Φυσικά η νέα ΕΟΚ, σε λίγους μήνες μέσα δεν μπορεί να “καταδικαστεί” για τις αποτυχίες. Ούτε κάποιο αναπτυξιακό πρόγραμμα μπορεί να βγάλει παίκτες μέσα σε ένα-δύο χρόνια. Χρειάζεται πλάνο πολυετές. Αλλά σίγουρα χρειάζεται πλάνο διαφορετικό από ότι υπήρχε!

Επόμενη δικαιολογία, σοβαρή και πειστικότατη: Και στις τρεις διοργανώσεις των μικρών Εθνικών, οι προπονητές των τριών ομάδων των αγοριών αντιμετώπισαν σοβαρό πρόβλημα. Δεν πρέπει να παραγνωρίζεται. 

• Στην U20 (ρεκόρ 2-5 και 12η θέση), του Μάκη Γιατρά  ο Λευτέρης Μαντζούκας προερχόταν από κορονοϊό και τον επηρέασε, κάτι που δεν φαίνεται στο στατιστικό αν ανατρέξει κάποιος στα λεπτά συμμετοχής. Με 33 λεπτά ανά αγώνα είχε τα περισσότερα από κάθε άλλον, ενώ το κοντέρ έγραψε 40 ολοστρόγγυλα στο πρώτο νοκ-άουτ για τις θέσεις 9-16 (όπου αποφύγαμε την περιπέτεια των αγώνων παραμονής) και 43’ στο ματς με τη Σλοβενία… 

• Στην U18 του Ηλία Καντζούρη (ρεκόρ 3-4 και 12η θέση) τραυματίστηκε και αποχώρησε ο σημαντικότερος παίκτης της ομάδας, Αλέξανδρος Σαμοντούροβ (στο 2ο λεπτό του 2ου αγώνα). 

• Στην U16 του Βαγγέλη Ζιάγκου (ρεκόρ 5-2 και 4η θέση) τραυματίστηκε στο 2ο ματς και δεν μπορούσε να βοηθήσει ουσιαστικά από κει και πέρα, ο Λευτέρης Λιοτόπουλος που είναι ένα από πιο ενδιαφέροντα πόιντ-γκαρντ που έρχονται και που μαζί με τον πραγματικά εξαιρετικό Νεοκλή Αβδάλα ήταν το δίδυμο που αποτελούσε τον κινητήριο άξονα της ομάδας. 

Τρίτη δικαιολογία. Εν μέρει πειστική όμως! Εκείνο που ορθά μεν έλεγε τις ημέρες της προετοιμασίας και των αγώνων της U18 ο Ηλίας Καντζούρης, ότι «αυτά τα παιδιά τα τελευταία 2 χρόνια δεν έχουν αγώνες λόγω της πανδημίας», αλλά με την υποσημείωση δε πως η πανδημία αφορούσε όλον τον πλανήτη. Απλά το πιο λογικό συμπέρασμα είναι πως όσο λιγότερη ποιότητα διαθέτεις τόσο περισσότερο επηρεάζεται από την αποχή… 

ΤΑ FACT 

Προχωράμε με τα δεδομένα. Όπως προείπα σαφώς κι έχουν άμεση συνάρτηση με τα παραπάνω, όμως κάποια εξ αυτών είναι τόσο εντυπωσιακά αρνητικά που δεν δικαιολογούνται. Και θα πρέπει να προβληματίσουν σφόδρα την ομάδα των Ντικούδη (διοικητικός υπεύθυνος των Εθνικών ομάδων) , Τσαρτσαρή (επικεφαλής του αναπτυξιακού προγράμματος), Ζήση (General manager της Εθνικής). Στη συνέχεια θα αναφέρω πολλές παραμέτρους, που δεν έχουν να κάνουν με την Ομοσπονδία, αλλά είναι βέβαιο πως και στο πρόγραμμα κάτι δεν γίνεται σωστά. Ή αν θέλετε πρέπει να εκσυγχρονιστεί ώστε να βρει “απαντήσεις” στα προβλήματα που δημιουργεί η εποχή. 

Γιατί δεν είναι μόνο τα αποτελέσματα. Δεν είναι μόνο η μία νίκη στο πρώτο νοκ-άουτ στις 3 κατηγορίες των ανδρών (από την U16, που νίκησε και στο 2ο νοκ-άουτ και μπήκε στα ημιτελικά, όπου απογοήτευσε όμως), δεν είναι οι βαριές ήττες. Είναι και απλά. Τα βασικά του μπάσκετ. Τα απολύτως απαραίτητα για σχολές σαν την ελληνική που δεν φημίζεται ούτε για την αθλητικότητα της, ούτε για το ψηλά κορμιά. 

Είναι η ευστοχία τόσο στο τρίποντο, που είναι καταλυτικός παράγοντας στο σύγχρονο μπάσκετ, όσο και τις βολές. Είναι τα λάθη που αφορούν το σωστό “διάβασμα” του παιχνιδιού. 

Στο τρίποντο, ΟΚ, δεν είμαστε ποτέ Στέφεν Κάρι ή Ρέτζι Μίλερ. Αλλά αυτό απέχει από το να έχουμε σε όλες τις Εθνικές κάτω από 28% και να καταλαμβάνουμε στη σχετική λίστα χαμηλές θέσεις στις αντίστοιχες διοργανώσεις. 

Η U20 είχε 47/166 τρίποντα (28,2%) και όντας η πιο εύστοχη των τριών Εθνικών ήταν η 13η ανάμεσα στις 16 ομάδες που έλαβαν μέρος! 

Η U18 είχε 42/167 τρίποντα (25%) και ήταν η 11η στις 16 ομάδες. 

Η U16 που έκανε την καλύτερη πορεία (4η θέση) είχε 36/130 τρίποντα (27,7%) και προφανώς λόγω ηλικίας ήταν η 7η καλύτερη της διοργάνωσης. 

Ας δεχτούμε πως δεν είναι τόσο “μαύρα” τα πράγματα καθώς έχουμε συνηθίσει να ζούμε με “αδυναμία” στο τρίποντο. Στις βολές όμως; Πάμε να δούμε: 

Η U20 τελείωσε με 62,5% (η χειρότερη επίδοση του τουρνουά), η U18 με 65,8% (8η θέση) και η U16 με 59,9% (14η θέση στις 16 ομάδες). Δηλαδή μια τελευταία, μια προ-προτελευταία και μια στη μέση της λίστας.

Τα λάθη; 

Η U20 έκανε μόλις 13,6 ανά παιχνίδι (7η καλύτερη στη λίστα), η U18 με 13,9 λάθη μέσο όρο ήταν 4η καλύτερη ομάδα και τέλος η U16 με 21 λάθη ανά ματς ήταν η 3η ομάδα με τα περισσότερα λάθη. 

Τέλος για τους άνδρες να σημειωθεί πως δεν είχαμε δικαίωμα συμμετοχής στο Παγκόσμιο U17! 

ΕΘΝΙΚΕΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ

Τα αποτελέσματα για τις Εθνικές ομάδες μπάσκετ γυναικών είναι πιο ενθαρρυντικά. Και προφανώς υπάρχει εξήγηση για αυτό (*).  

Στο U20 η Εθνική του Θανάση Νίκλα, είχε 5 νίκες σε 7 ματς. Αλλά μιλάμε για τη β’ κατηγορία. Τερματίσαμε στην 5η θέση (οι 3 πρώτες προβιβάστηκαν), έχοντας φυσιολογικά -για τα δεδομένα- στατιστικά: 29,6% στο τρίποντο (7η θέση), 15,4 λάθη (3η καλύτερη) και ως συνήθως για τις Ελληνικές ομάδες ευστοχία από τη γραμμή των βολών στο 67%.

Στο U18, η Εθνική του Κώστα Κεραμιδά υποβιβάστηκε καθότι πήραμε την 14η θέση στις 16. Με 35,3% στο δίποντο (13η θέση), 22,2% στο τρίποντο (28/126 και 15η θέση), 67,5% στις βολές (7η θέση), και με 19 λάθη ανά αγώνα (3η ομάδα με τα περισσότερα λάθη. 

Τέλος σε εξέλιξη είναι το Eurobasket U16 όπου… κόντρα στο ρεύμα η Εθνική ομάδα του Γιάννη Κτιστάκη, τα πάει περίφημα στα τρίποντα. Με 40% ήταν η καλύτερη ομάδα της α’ φάσης, ενώ είχε 43% στο πρώτο νοκ-άουτ που έφερε την πρόκριση στα προημιτελικά, όπου περιμένει το φόβητρο της Ισπανίας. Παρεμπιπτόντως μιας και είπαμε Ισπανία, η οποία στη διοργάνωση που γίνεται στην Πορτογαλία νίκησε τη Φινλανδία με το εκκωφαντικό 90-49 ενώ στην α’ φάση επιβλήθηκε με 54π της Σλοβενίας (87-33), με 34 της Γερμανίας (66-32) και με 22π (71-49) της Λιθουανίας, στο τέλος θα γίνει ιδιαίτερη αναφορά για τις επιδόσεις της εφέτος. 

ΔΕΝ ΒΑΖΟΥΜΕ ΟΥΤΕ ΒΟΛΕΣ

Κατόπιν όλων αυτών είναι ξεκάθαρο πως έχουμε πρόβλημα στις βολές (το οποίο εμφανίζεται και στην Εθνική ανδρών μην λησμονούμε) και στα λάθη, εκτός από το τρίποντο που σταθερά ήταν ένα ζήτημα για το ελληνικό μπάσκετ. 

Τα στοιχεία είναι απογοητευτικά. Ανησυχητικά για το μέλλον του ελληνικού μπάσκετ, που την εποχή της κρίσης πάει από το κακό στο χειρότερο. 

Αναζητώντας τους λόγους για την εικόνα που παρουσιάζουμε τα τελευταία χρόνια και επαναλήφθηκε σε ακόμη πιο έντονο βαθμό εφέτος, μπορεί κάποιος να πει ότι το πρόβλημα είναι σύνθετο και η ευθύνη είναι πολυπρόσωπη. Επιγραμματικά, χωρίς μεγάλη ανάλυση γιατί κάθε περίπτωση σηκώνει τεράστια συζήτηση, θα έλεγα πως επιμερίζεται σε τρία μέρη. 

Ομοσπονδία: Εξαιτίας της κρίσης, που έφερε περικοπές στην επιχορήγηση, τον λανθασμένο επιμερισμό των εσόδων από τις χορηγίες και το τέλμα που είχε πέσει τα τελευταία χρόνια, το αναπτυξιακό πρόγραμμα συρρικνώθηκε. Το σκανάρισμα της περιφέρειας, οι προπονήσεις ανά περιφέρεια (κλιμάκια) ανήκουν στο ένδοξο παρελθόν. Συγκεντρώσεις για προπονήσεις “προεπιλογής” δεν γίνονται πια, με ότι αυτό συνεπάγεται για τον εντοπισμό ταλέντων στην επαρχία. 
(Εδώ να σημειωθεί πως σε ότι αφορά τη  “μάζωξη” των ταλέντων την ΕΟΚ, εμμέσως πλην σαφώς έχουν αντικαταστήσει οι μεγάλες ομάδες, που σαρώνουν ότι κυκλοφορεί λες και ο τίτλος του πρωταθλητή Ελλάδας στους Παίδες και τους Εφήβους είναι κάτι τόσο σημαντικό! - Τακτική που προκαλεί άλλου είδους προβλήματα και έρχεται σε αντίθεση με το (*) που θα αναλυθεί στην επόμενη παράγραφο. 
Ομάδες: Οι ισχυροί του ελληνικού μπάσκετ αρπάζουν οποιοδήποτε παιδί έχει ένα ταλέντο ή δείξει κάποια ικανότητα. Αποτέλεσμα να μην έχουν παραστάσεις, να μην τους δίνεται χρόνος να αγωνιστούν και σύντομα την πλειονότητα την καταπίνει το σκοτάδι στις τελευταίες θέσεις του πάγκου ή τα σπουδαία ταλέντα να μην προοδεύουν καθώς δεν έχουν ουσιαστικό ανταγωνισμό από τη μία και δεν αγωνίζονται σε επίπεδο ανδρών από την άλλη. 
Παίκτες: Τα παιδιά, μολονότι έχουμε τεράστια ανάπτυξη και ανάλογη αύξηση στον τομέα των  “ατομικών προπονήσεων” με σύγχρονα μέσα, μπάσκετ δεν παίζουν. Μπάσκετ κανονικό. Μπάσκετ του δρόμου και του τσιμέντου. Δεν παίζουν με την έννοια να διασκεδάσουν, να απολαύσουν τον ανταγωνισμό και να ξοδέψουν στα ανοιχτά γήπεδα ώρες από τον ελεύθερο χρόνο που αφιερώνουν στα videogames, στο Instagram, το Tik Tok κλπ. Τα παιδιά δεν παίζουν στα ανοιχτά γήπεδα. Κι ένας λόγος είναι ότι θέλουν παρκέ, κλιματισμό και όλα τα καλούδια. Συνάμα υστερούν σε νοοτροπία, είτε γιατί επηρεάζονται από τοξικό περιβάλλον στην οικογένεια είτε γιατί δεν έχουν μάθει να… υποφέρουν. 

ΖΩΝΤΑΝΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ

Θέλετε ένα παράδειγμα ζωντανό; Από τη γενιά των 90αρηδων που μας έδωσε τίτλους, ποιος ήταν ο πιο ατάλαντος μεταξύ των Σλούκα, Παππά, Παπανικολάου, Μάντζαρη, Γιάνκοβιτς, Σαρικόπουλου, Κατσίβελη, Παπαντωνίου, Μπόγρη (γεννηθείς το 1989), Κασελάκη; Αφήνω εκτός τους Γεωργάκη, Καραθανάση, Αγγελόπουλο οι οποίοι πάντως είχαν size.  Νομίζω πως η πλειονότητα θα συμφωνήσει πως ήταν ο Λεωνίδας Κασελάκης. Κι όμως ο “Κασέλ”, την ώρα που υπόλοιποι πλην του Σλούκα και του Παπανικολάου αναζητούν συμβόλαιο ή έστω ομάδα απλά και μόνο για να κάνουν προετοιμασία, μέσα από τη σκληρή δουλειά και με αργή αλλά σταθερή πορεία τους… προσπέρασε και είναι ο καλύτερος μεταξύ των υπολοίπων 11! Με διετές συμβόλαιο έναντι 310.000€ στο Περιστέρι, το οποίο τον έχρισε αρχηγό ενώ διεκδικεί τις πιθανότητες να μπει στην 12αδα της Εθνικής για το Ευρωμπάσκετ. Γιατί είχε τη σωστή νοοτροπία. Γιατί ματώνει καθημερινά. Γιατί την ώρα που οι άλλοι κάνουν αστειάκια στον πάγκο περιμένοντας να αρχίσει η προπόνηση εκείνος κάνει διατάσεις. Με μικρά και σταθερά βήματα αναρριχείται στη σκάλα του ελληνικού μπάσκετ.

Σύνοψη και ανακεφαλαίωση: Το αναπτυξιακό πρόγραμμα πρέπει να τροποποιηθεί και να δώσει κίνητρο στα παιδιά της περιφέρειας. Το σύστημα πρέπει να αλλάξει, ώστε τα ταλαντούχα παιδιά να βρίσκουν χώρο και χρόνο να αγωνίζονται (διότι μόνο μέσα από τον ανταγωνισμό βελτιώνεσαι. Επιμένω σε αυτό ΕΝΕΡΓΟ ΛΙΝΚ: https://www.sdna.gr/mpasket/748673_soste-toys-arsenopoyloys-toys-kalaitzakides-kai-toys-mantzoykes  κι εδώ εξηγείται ο αστερίσκος (*) που είχα βάλει για τις γυναίκες, όπου τα ταλέντα συλλέγουν εμπειρίες στις ομάδες τους και δεν συνωστίζονται σε 2-3 ομάδες). 

ΥΓ: Η Ισπανία είναι η απόλυτη κυρίαρχος των μικρών κατηγοριών και μπορεί να κάνει ένα μικρό διάλειμμα σε επίπεδο Ανδρών, αλλά έρχεται με φόρα για να επανακτήσει τα σκήπτρα. 

Σε 4 διοργανώσεις ανδρών και σε 3 γυναικών έχει δώσει 7 επτά τελικούς! Στους άνδρες κατέκτησε το χρυσό τις δύο (2/4) νικώντας στον τελικό του Eurobasket U20 τη Λιθουανία, και στον τελικό του U18 την Τουρκία. Στο Παγκόσμιο U17 ηττήθηκε από τις ΗΠΑ και στο Eurobasket U16 από τη Λιθουανία, 

Στις γυναίκες στο Παγκόσμιο U17 ο τελικός ήταν επανάληψη του τελικού των ανδρών στο Παγκόσμιο U17. Κατέκτησε το Eurobasket U20 και ηττήθηκε από τη Λιθουανία στο Eurobasket U18, ενώ είναι μεγάλο φαβορί για το Eurobasket U16 που είναι σε εξέλιξη. 

Ο πίνακας με την κατάταξη της πρώτης 6αδας σε κάθε εφετινή διοργάνωση είναι ενδεικτικός για την κυριαρχία της Ισπανίας, τη δυναμική της Λιθουανίας, αποτελεί επιβεβαίωση της ελληνικής ξηρασίας και δείχνει πως πράγματι στο Ισραήλ κάτι αποφέρει αποτελέσματα. 

Διοργανώσεις ανδρών: 
Παγκόσμιο U17 : ΗΠΑ, Ισπανία, Γαλλία, Λιθουανία, Σερβία, Αυστραλία, Σλοβενία, Πολωνία.
Eurobasket U20: Ισπανία, Λιθουανία, Μαυροβούνιο, Ισραήλ, Γαλλία, Τουρκία. 
Eurobasket U18: Ισπανία, Τουρκία, Σερβία, Σλοβενία, Γαλλία, Ιταλία. 
Eurobasket U16: Λιθουανία, Ισπανία, Γαλλία, Ελλάδα, Ισραήλ, Ιταλία.

Διοργανώσεις γυναικών: 
Παγκόσμιο U17: ΗΠΑ, Ισπανία, Γαλλία, Καναδά, Αυστραλία, Ουγγαρία
Eurobasket U20: Ισπανία, Τσεχία, Ιταλία, Γαλλία, Ουγγαρία, Πορτογαλία. 
Eurobasket U18: Λιθουανία, Ισπανία, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Τσεχία
Eurobasket U16: Σε εξέλιξη…

 

Δείτε επίσης

Δεν υπάρχουν καταχωρήσεις