Γεμιστά: κάθε λαός έχει τις δικές του εκδοχές
«Γέμιση για τις πιπεριές: Βάζετε να ροδίσει το κρεμμύδι με λίγο λάδι. Όταν μαραθεί, προσθέτετε τον κιμά, το κύμινο και λίγη ζάχαρη. Όταν το κρέας πάρει χρώμα, προσθέτετε τα ροδάκινα, τα μήλα, τα ρόδια, τις σταφίδες, τα αμύγδαλα και την κόκκινη ντομάτα, ψιλοκομμένη καλά για να ανακατευτεί με τα άλλα υλικά. Όταν ανακατευτούν όλα, βάζετε αλατοπίπερο και αφήνετε το μείγμα να στεγνώσει πριν το τραβήξετε από τη φωτιά. Ψήνετε ξεχωριστά τις πιπεριές και τις καθαρίζετε. Ύστερα τις ανοίγετε από τη μία μεριά και βγάζετε τα σπόρια και τις φλούδες τους».*
Η Μεξικανή συγγραφέας Λάουρα Εσκιβέλ περιγράφει λεπτομερώς μια πληθωρική γαμήλια συνταγή, θα έλεγα φαντασμαγορική, για πράσινες γεμιστές πιπεριές, περιχυμένες με σάλτσα-κρέμα από 100 καρύδια, καθαρισμένα υπομονετικά και επί μέρες από το εσωτερικό τους φλούδι. Αυτά τα γεμιστά είχαν τα χρώματα της μεξικανικής σημαίας: το πράσινο της πιπεριάς, το άσπρο της καρυδόσαλτσας και το κόκκινο του ροδιού. Γεμιστά λοιπόν, με τον γνωστό πλουραλιστικό λατινοαμερικανικό τρόπο.
Πολύ διαφορετικά από τα γνωστά δικά μας, λαδερά γεμιστά. Όσο «δικά μας», βέβαια, μπορεί να είναι με ντομάτες, πιπεριές και κολοκύθια, που δεν έχουν κλείσει δύο αιώνες παρουσίας σε ελληνικό χώμα, και ρύζι, το οποίο άρχισε να καλλιεργείται συστηματικά μόλις τη δεκαετία του 1960.
