Επάγγελμα: Ψυχολόγος, ακόμη taboo;
Γιάννης Συκιανάκης, Φοιτητής στο Τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ Αθηνών
Φωτο: psylogie.blogspot.gr
Να γίνει πιο «ανθρώπινη κοινωνία» και λιγότερη επιφανειακή.
- Δεν νιώθω πολύ καλά τον τελευταίο καιρό.
Να… στο σχολείο...
Να… ξέρεις οι συμμαθητές μου με κοροϊδεύουν και κάποιες φορές με χτυπούν.
Δεν ξέρω ακριβώς τον λόγο.
Δεν ξέρω το «ΓΙΑΤΙ».
Να…. μου λένε ότι συμπεριφέρομαι αφύσικα και ότι τα γυαλιά μου είναι αστεία.
- Σιγά! Και τι θες τώρα; Να μην συμπεριφέρεσαι έτσι! Καλά στα λένε..!
- Ίσως να απευθυνθούμε στο σχολείο ή σε κάποιο ψυχολόγο να με βοηθήσει;
- Ψυχολόγοοο; Τρελάθηκες παιδί μου; Θες να ρεζιλευτούμε;
Έτσι συμβαίνει σε κάποιες ελληνικές οικογένειες. Δυστυχώς εν όψει 2016 το επάγγελμα του ψυχολόγου αποτελεί taboo για πολλούς Έλληνες.
Παρά τις εξελίξεις σε πολλαπλά επίπεδα (παιδεία, υγεία, τεχνολογία) τα στερεότυπα στην Ελλάδα γερά κρατούν και δεν μας αφήνουν να εξελιχτούμε , κυρίως, ηθικά και πνευματικά.
Το αποτέλεσμα;
Χιλιάδες αυτοκτονίες και τα κοινωνικά προβλήματα έχουν αυξηθεί απειλώντας την κοινωνική αρμονία και ισορροπία.
Δυσκολευόμαστε να δούμε το πρόβλημα, να έρθουμε αντιμέτωποι με αυτό, να το κοιτάξουμε κατάματα! Φοβόμαστε την κοινωνική κατακραυγή και τα λόγια του «κόσμου».
Άλλωστε, έχει αποδειχθεί ότι ως κοινωνία είμαστε του «ΦΑΙΝΕΣΘΑΙ» και όχι τόσο του «ΕΙΝΑΙ».
Προτιμούμε τη καταπίεση και το δήθεν παρά την ελευθερία και την αλήθεια. Υποδυόμαστε «κάτι» ξένο από εμάς, «κάτι» τελείως διαφορετικό από αυτό που είμαστε ,γιατί ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ εμάς τους ίδιους και την αντίδραση του διπλανού μας..!
Έτσι ,λοιπόν, αρνούμαστε να βοηθηθούμε και να ζητήσουμε τη βοήθεια ενός ειδικού.
Πηγή του προβλήματος;
Η άγνοια και η αμάθεια που ξεκινάει από την εκπαίδευση. Η βοήθεια ενός ψυχολόγου μπορεί να είναι καταλυτική και πολύτιμη σε περιπτώσεις που εμείς δεν μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε.
Πολλοί κλάδοι της ψυχολογίας στην Ελλάδα είναι άγνωστοι σ'εμάς και μάλιστα δεν έχουν αναπτυχθεί στην χώρα μας.
Ένας τέτοιος κλάδος είναι εκείνος της Θετικής ψυχολογίας που απευθύνεται σ' όλους τους ανθρώπους και ο οποίος έχει στόχο να κάνει τον άνθρωπο να αναθεωρήσει τις αξίες του , να αποβάλει το ανώφελο στρες και να σκέφτεται αισιόδοξα.
Αρκεί, λοιπόν, να αναλογιστούμε πόσες ζωές θα είχαν σωθεί εάν σκεφτόμασταν διαφορετικά και περισσότερο ανοιχτά ,χωρίς «κόμπλεξ».
Η αναδιοργάνωση πρέπει να ξεκινήσει από τα σχολεία, από τους πρώτους χώρους που ένα παιδί αρχίζει να διαμορφώνει το χαρακτήρα του.
Σύμβουλοι σταδιοδρομίας και ψυχολόγοι θα ήταν ωφέλιμο να παρείχαν βοήθεια καθημερινά σε μαθητές και καθηγητές.
Αλλά η αλλαγή πρέπει να αρχίσει να ριζώνει στη σκέψη του Έλληνα πολίτη και στο τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται τη ζωή του.
Ξεκινώντας με σταθερά βήματα και προσπάθειες ίσως μια μέρα καταφέρουμε να απεγκλωβιστούμε από κάθε προκατάληψη που εμποδίζει την ελληνική κοινωνία να εξελιχθεί ουσιαστικά σε θέματα ανθρωπιάς.
Να γίνει πιο «ανθρώπινη κοινωνία» και λιγότερη επιφανειακή.
Εν τέλει θέλουμε μια υγιή κοινωνία ή μια κοινωνία άρρωστη;
Γιάννης Συκιανάκης, Φοιτητής στο Τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ Αθηνών
