Ενα αυτοσχέδιο πατητήρι κάπου στην ύπαιθρο του Ηρακλείου
Στην Μεσαρά αλλά και την ευρύτερη περιοχή του Ηρακλείου ο τρύγος μπορεί να τελείωσε όπως και το το πάτημα των σταφυλιών με τον πατροπαράδοτο τρόπο ωστόσο δεν ήταν λίγοι αυτοί που ελλείψει πατητηριών σκαρφίστηκαν διάφορους άλλους τρόπους ίσως όχι και τόσο παραδοσιακούς αλλά σίγουρα αποτελεσματικούς.
Σε μιά τέτοια διαδικασία παραβρεθήκαμε και φέτος όπου με το φακό του «Δια-sos-τε» καταγράψαμε τις εικόνες που δημοσιεύουμε.
Τα σταφύλια σε καφάσια και οι εργάτες τα πατάνε με γυμνά πόδια ή πάνω σε ναυλον που στη συνέχεια ο μούστος αδειάζεται σε κουβάδες και μεταδιάζεται σε βαρέλια.
Στο τέλος ο συντονιστής μετράει το μούστο με το γράδο και ανάλογα τον ισοροπεί με νερό ή ζάχαρη . Στν προκειμένη περίπτωση δεν χρειάστηκε ...
Και του χρόνου !
Παλιότερα υπήρχαν τα πατητήρια όπου έριχναν τα σταφύλια μετά τον τρύγο. Εκεί πιέζονταν από τους πατητές με γυμνά πόδια, έλιωναν και ο χυμός που παραγόταν ήταν ο λεγόμενος μούστος.
Συνήθως τα πατητήρια ήταν μια κατασκευή ορθογώνια ή τετράγωνη. Οι τοίχοι είχουν ύψος περίπου ένα μέτρο, ενώ το δάπεδο είναι επικλινές και έχει άνοιγμα ώστε να είναι εύκολη η ροή του παραγόμενου χυμού.
Οπως αναφέρει η wikipedia, η καλλιέργεια της αμπέλου ήταν γνωστή από την 4η χιλιετία π.Χ στον ελληνικό χώρο .
Τα αρχαία πατητήρια (ληνοί) λειτουργούσαν παρόμοια με τα σημερινά.
Ήταν πρότυπες κατασκευές σε επικλινές έδαφος ώστε ο χυμός να κυλά και να συλλέγεται στο χαμηλότερο κτίσμα (υπολήνιο).
Κατά την πανηγυρική αυτή διαδικασία, οι πατητές κάνοντας ρυθμικές κινήσεις τραγουδούσαν τους Επιλήνιους ύμνους.
Κατόπιν συνέλεγαν τον χυμό σε μεγάλα πιθάρια τα οποία τα σφράγιζαν και τα έθαβαν για να επέλθει η ζύμωση. Πολλά από αυτά τα πατητήρια σώζονται ακόμα και σήμερα σε περιοχή του Αγίου Θωμά σκαλισμένα πάνω σε μεγάλα βράχια.
Δείτε επίσης
-
Δεν υπάρχουν καταχωρήσεις