Τοπικά νέα

Αποκλειστικό: Ο γεροντής, μερακλής Μεσαρίτης (φωτο)

mesaralive.gr 01 July, 2018 ΤΟΠΙΚΑ ΝΕΑΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣΠΡΟΣΩΠΑΑΡΘΡΑ

Αποκλειστικό: Ο γεροντής, μερακλής Μεσαρίτης (φωτο)

Ο γεροντής "Κρεμμυδογιάννης" ή Γιάννης Ζαχαριουδάκης όπως τον βάπτισε ο παππάς.

Τον συνάντησα στο σπίτι του "φυτεμένο" στο πράσινο, στο γραφικό χωριό του στις παρυφές του Ψηλορείτη - τον Ζαρό - βγαλμένο από άλλες εποχές θαρρείς, τον γεροντή "Κρεμμυδογιάννη" ή Γιάννη Ζαχαριουδάκη όπως τον βάπτισε ο παππάς.

Το προσωνύμιο τούτο είναι σαν την επιδερμίδα του! Το θεωρεί ένα με την προσωπικότητά του αλλά όπως λέει εκείνος, κάνει μια ευγενική παραχώρηση για να γράψω και το βαπτιστικό του: Γιάννης Ζαχαριουδάκης από τον όμορφο Ζαρό.

Ντυμένος με την παραδοσιακή φορεσιά και τα μαύρα του καλογυαλισμένα στιβάνια, με καλωσορίζει με τους δικούς του ανθρώπους - αναμνήσεις ολόκληρης ζωής εκεί πάνω στον τοίχο - να τον κοιτάζουν με αγάπη λες και μιλούν μυστικά και τον καλοδέχονται κάθε φορά, κάθε μέρα...
- Δες εκείνοι ήταν οι καλοί μου γονείς. Αγωνιστές, βοήθησαν να λευτερωθεί η Κρήτη στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, ήταν στην αντίσταση κι εγώ ήξερα για τους αντάρτες που ερχότανε στο φτωχικό μου για λίγο φαί και νερό και τσιμουδιά σε κανένα... Αντίσταση κι εγώ κι ας ήμουν μια σταλιά κοπέλι, εθάρου με πως έκανα κάτι σπουδαίο και το έκανα, όπως θωρώ εδά!-.
Στους τοίχους του σπιτιού του με θέα το γέρο Ψηλορείτη, ξετυλίγεται η περιπετειώδης ιστορία της ζωής του. Ακόμα και η πολιτική πορεία του τόπου μας, εκεί ξεδιπλώνεται. Θύμισες πολλές από τις οποίες άλλες είναι ξεθωριασμένες κι άλλες πάλι παίρνουν σάρκα και οστά και γίνονται τραγούδι, όπως αυτό της ξενιτιάς που έγραψε ο ίδιος και τώρα 'μπρος μου, σιγοτραγουδάει.
Είναι θαυμαστό πώς αυτός ο λεβεντοκρητικός περιδιαβαίνει τα μονοπάτια της θύμησης, σατιρίζοντας ποιητικά τη νιότη του. Εκείνη τη νιότη που άνθιζε και μοσχοβολούσε σε άνυδρα χρόνια, πέτρινα χρόνια... Πόλεμος - φτώχεια - εμφύλιος- μετανάστευση. Κι όμως, με περηφάνια κοιτάζει τις αναμνήσεις του, της ιστορικής μνήμης σ' ένα τοίχο αραδιασμένες και θυμάται τις ηρωικές μέρες της αντίστασης στη μαυρίλα του πολέμου κι ένα δάκρυ γεννιέται και σβήνει στα γεμάτα φως μάτια του.
Μου λέει το δύσκολο πόνο να νιώθεις τα πανιά του καραβιού σου φουσκωμένα από τη θύμηση και την ψυχή σου να γίνεται τιμόνι. Και να' σαι μόνος, σκοτεινός μέσα στη νύχτα και ακυβέρνητος σαν τ΄άχερο στ΄αλώνι.
Τίποτα άλλο δε μένει παρά να ονειρευτώ για λίγο με των ποιητών τα λόγια, νανουρίσματα γλυκά της θύμησης.
"...Στα λιμάνια την Κυριακή σαν κατεβούμε ν' ανασάνουμε βλέπουμε να φωτίζονται στο ηλιόγερμα σπασμένα ξύλα από ταξίδια που δεν τέλειωσαν σώματα που δεν ξέρουν πια πώς ν'αγαπήσουν".