Τοπικά νέα

Άντε να το πεις στους...Μεσαρίτες υπουργέ μου!

Κώστας Α. Μπογδανίδης 17 August, 2022 ΤΟΠΙΚΑ ΝΕΑΑΡΘΡΑ

Άντε να το πεις στους...Μεσαρίτες υπουργέ μου!

Ήταν η παρθενική μεγάλη βόλτα με το πρώτο μου αυτοκίνητο. Σχεδόν πριν 30 χρόνια. Με τις οικονομίες της εποχής, κάτι…δόσεις και πολλές θυσίες για να αποκτήσεις θέση στο βολάν. Στο δικό σου όχημα! Μοναδικό συναίσθημα. Τι ευτυχία ήταν αυτή με το σαραβαλάκι να κατεβαίνω στη νότια Κρήτη. Εκεί μετά τις στροφές της Αγίας Βαρβάρας να λιώνεις μέσα στο κουβούκλιο χωρίς-εννοείται- αιρ κοντίσιον και να έχεις στο διαπασών το ραδιόφωνο με την χαρακτηριστική φωνή του Νίκου Παπάζογλου: «Μπαίνουμε στον Υδροχόο /Και θ' ανάψουνε φωτιές/Οι καιροί νερό θα φέρουν|Έτσι λεν αυτοί που ξέρουν/Κι όμως θα καούν καρδιές/Όλα τριγύρω αλλάζουνε/Κι όλα τα ίδια μένουν…»

Ένα ερωτικό τραγούδι που είχε γραφτεί δέκα χρόνια πριν από εκείνη τη βόλτα και όμως παρέμενε λατρεμένο…Ούτε ο ιδρώτας ποτάμι δεν με έκανε να δυσανασχετώ, ούτε ο δαντελωτός μικρός δρόμος με πείραζε, ούτε η…κίνηση σημειωτόν με τα φορτηγά μπροστά με ενοχλούσαν. Όλα ηταν μαγικά, νεανικά και…φουριόζικα. Έτοιμοι να κατακτήσουμε τον κόσμο όπως έκαναν πριν από μας τα παιδιά των λουλουδιών που κατέβαιναν στην περιοχή με αραμπάδες. Το ταξίδι άξιζε, ο προορισμός προς τον Κομμό πάνω από όλα.! Τι όμορφες και ανέμελες εποχές, τι ωραίες και ανεξίτηλες στη μνήμη εικόνες…

Έκτοτε πολλές φορές ξανάκανα τη διαδρομή, με καλύτερα και πιο αξιόπιστα οχήματα, μεγαλύτερος και πιο ώριμος-λέμε τώρα- , με κουτσούβελα μέσα στο κλιματιζόμενο όχημα … «Όλα τριγύρω αλλάζουνε/Κι όλα τα ίδια μένουν…»

Και πριν μερικές μέρες ξανά το ίδιο ταξίδι. Με μνήμες και φρέσκο αέρα, από αυτές που γεμίζουν και δροσίζουν το δικό σου είναι. Με τα παιδιά πλέον μεγαλύτερα, να εξηγείς, να αναπολείς , να τους λες τις δικές σου εμπειρίες. Και στο ψηφιακό πια ραδιόφωνο ξανά η φωνή του αείμνηστου Νικόλα… «Οι καιροί νερό θα φέρουν/ Έτσι λεν αυτοί που ξέρουν!». Και ξαφνικά κάτι άλλαξε. Το τραγούδι που κάποτε το είχες στο νου σου ως ερωτικό, τώρα ακουγόταν ως…πολιτικό, κοινωνικό…σχεδόν εκδικητικό! Ο δρόμος έμοιαζε…ατέλειωτος, κουραστικός, ένα δράμα μιας πολιτείας που δεν μπορούσε δεκαετίες μετά να…φέρει την ανάπτυξη, να δώσει μια ώθηση στην περιοχή που δικαίως θα ήθελε να είναι ανεξάρτητος νομός, γιατί έχει δυναμική, έχει κόσμο, έχει άποψη.

«Όλα τριγύρω αλλάζουνε/ Κι όλα τα ίδια μένουν…» τραγουδούσε ο αγαπημένος βάρδος κι εγώ πια αντί να απολαμβάνω τη μουσική, τους στίχους, την αύρα του…άρχισα να εκνευρίζομαι! Μπροστά μου ένα λεωφορείο που δεν μπορούσα να περάσω, ένας ατέλειωτος μικρός δαντελωτός δρόμος, ο Βουρβουλίτης πιο…μικρός και έρημος από τότε…κίνηση συνεχής, τα πάντα με ενοχλούσαν πια…Τι συνέβη υπουργέ μου; Έχασα την παιδικότητά μου; Τον νεανικό μου ενθουσιασμό; Γιατί όλα με ενοχλούν πια σε αυτό τον δρόμο; Γιατί δεν απολαμβάνω το ταξίδι; Σκέψου, σκέψου…μην το αφήνεις να σε καταβάλλει. Κατέληξα στην σκέψη ότι είναι μια κατάπτωση της ηλικίας, μια μελαγχολία επειδή τελειώνουν οι διακοπές. Είναι μια εξήγηση. Αλλά άντε υπουργέ μου να την πεις στους Μεσαρίτες. Που ο δρόμος είναι η ζωή τους. Είναι η επιβίωσή τους. Έχουν κάνει τα πάντα, έχουν αλλάξει επίπεδο, αλλά κάποιος θέλει να τους κρατά πίσω, τους…έχει βάλει μπάρες και δεν μπορούν να προχωρήσουν!

«Όλα τριγύρω αλλάζουνε/ Κι όλα τα ίδια μένουν…» Ξέρω…υπουργέ μου θα μου πεις…ότι θα τον φτιάξεις, μετά θα φιλοσοφήσεις με την άποψη ενός άλλου τραγουδοποιού και θα μας πεις να μην γκρινιάζουμε και να απολαύσουμε το ταξίδι: « Ο ταξιδιώτης, λες, παίρνει μονάχα έναν δρόμο. Ο ονειροπόλος τους παίρνει όλους.» Οδήγα και σώπα λοιπόν…για να μην πω τίποτα χειρότερο!