Αγάπη σιδερόφρακτη στα χρόνια του πολέμου
Γεννήθηκε και άνθισε, καταπώς μου αφηγείται η γερόντισσα Σεβαστή, μ ‘ένα δάκρυ συγκίνησης να κυλά δειλά – δειλά στ’ αυλακωμένα από τον χρόνο μάγουλά της, τούτη η ανείπωτη και δίχως όρια αγάπη λίγο πριν τα μαύρα χρόνια της Κατοχής και της δυστυχίας.
Εκείνη 16 χρόνων κι εκείνος 22, δυο νέοι όμορφοι σαν τον ήλιο! Ο έρωτας, άγουρος για την έφηβη Μαρία αλλά και για τον αμάλαγο Μανώλη.
Κυλούσαν οι μέρες λίγο πριν τη μαύρη μέρα της 28ης Οκτωβρίου 1940, όμορφες ανέμελες γεμάτες αγάπη. Η μικρή Μαρία δεν είχε νου για τίποτα άλλο παρά μόνο για τον αγαπημένο τής καρδιάς της. Εκείνος είχε ένα μυστικό που δεν μαρτυρούσε σε κανένα…
Ήταν δικό του μυστικό!
Προσπαθούσε να μην το φανερώσει ώσπου χτύπησαν οι καμπάνες του πολέμου και το «ΟΧΙ» ακούστηκε από την μια άκρη ως την άλλη της χώρας μας, επομένως το καθήκον και το χρέος στην πατρίδα καλούσε τον νεαρό Μανώλη ο οποίος αποχαιρέτησε όλους για να πάει στην πρώτη γραμμή του μετώπου! Η Μαρία έμεινε στο χωριό να περιμένει και να προσεύχεται να ξαναδεί σύντομα τον αγαπημένο της.
Πέρασε ο καιρός με πολλές δυσκολίες πείνα και κακουχία. Η μικρή ζούσε κρατώντας τη φωτογραφία του αγαπημένου της ως φυλακτό στα χέρια της. Ώσπου ήρθε εκείνη η μέρα αλλά δεν ήταν όπως θα περίμενε κανείς!
Ο Μανώλης - προς έκπληξη όλων – φανέρωσε το ένοχο μυστικό του που κρατούσε καλά, χρόνια ολόκληρα. Γύρισε από το μέτωπο αλλά με τους Γερμανούς κατακτητές – ως πιστός οπαδός της χιτλερικής ιδεολογίας! Η Μαρία, γι’ αυτόν δεν υπήρχε στα όνειρά του αλλά ούτε και στην καρδιά του. Σκληρός, αγέλαστος είχε λάβει τη διαταγή να συλλάβει όλους εκείνους που μιλούσαν κατά του Χίτλερ.
Συνέλαβε λοιπόν, ένα βροχερό σούρουπο, τον αδελφό της Μαρίας – που ήταν κρυμμένος στο υπόγειο το σπιτιού φυλάσσοντας τον λίγο οπλισμό της αντιστασιακής οργάνωσης στην οποία ανήκε! Αφού τον οδήγησε στη «Γκεστάμπο» ο ίδιος, τον μαστίγωσε και μετά τον οδήγησε στον θάνατο…
Η Μαρία δεν πίστευε αρχικά αυτόν τον εφιάλτη που ζούσε, σαν να τρελάθηκε μεμιάς έτρεξε, ανέβηκε στη στέγη του σπιτιού της και με μια κραυγή «Ζήτω η Ελλάς» έδωσε βουτιά στο κενό!
Η γερόντισσα δεν είχε ανάσα πια, τα δάκρυα κυλούσαν ποτάμι, ο πόνος βουβός… η Μαρία ήταν η αδελφή της, μεγάλη λαβωματιά στην ψυχή της που κουβαλούσε χρόνια και δεκαετίες ολόκληρες!
Όχι πια πόλεμος! Μου είπε αποχαιρετώντας με.
Εύα Καπελλάκη – Κοντού [Εκπαιδευτικός και αρθρογράφος Lettere Classiche dell’ Universita’ degli studi di Napoli “Federico II”].
