Αέρινες σιωπές, φωτεινές μοναξιές

01 February, 2019 ΤΟΠΙΚΑ ΝΕΑΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣΑΡΘΡΑ

Σαν από αρχαία τραγωδία η πορεία, όλοι οι άνθρωποι μικροί και μεγάλοι προχωρούν κάτω από τη βροχή σαν σε σκηνικό κινηματογραφικής ταινίας. Βουβοί, μπροστά τους αναβοσβήνει το φωτάκι του κινητού – η μόνη επαφή τους με την πραγματικότητα – συνεχίζουν πού, γιατί, απάντηση καμμία!

Σιωπή, αέρινη σιωπή.

Τα πρόσωπα μελαγχολικά η πρότερη δροσιά έχει σβήσει, κάπως αχνοφαίνεται και φωτίζεται από το χλωμό φωτάκι του κινητού ή του τάμπλετ. Μοναξιές, άνθρωποι πολλοί, μόνοι, σιωπηλοί βαδίζουν προς μια πορεία που ίσως είναι χαραγμένη εντός τους - ασυναίσθητα εντός τους - δίχως την έννοια για το πού και για το πώς.

Μου έρχεται στο νου η εξομολόγηση του Καββαδία στο φίλο του …. Είδα πολλές φορές στη Νάπολη και στης Σικελίας τα στενά στις 3 τα ξημερώματα 3 γυναίκες με τα πέπλα τους να χορεύουν αέρινα στο στερέωμα και να χάνονται… Είναι σαν να θέλουμε να ονειρευτούμε ξανά με ανοιχτά μάτια. Είναι σαν να θέλουμε να ξεκλειδώσουμε τη χαρά, το όνειρο, από το σκοτάδι και να χορέψουμε ένα χορό μοναδικό.

Χαιρετώντας το όνειρο και του ποιητή το όραμα, η πορεία εμφανίζεται ξανά μπροστά μου. Ίδια βήματα, ίδιες κινήσεις τα ίδια φωτάκια να αναβοσβήνουν και τα μηνύματα απρόσωπα, ψυχρά, κωδικοποιημένα να ταξιδεύουν στο σύμπαν σκιάζοντας τον λόγο.

Σιωπές… αέρινες σιωπές σε μοναχικές υπάρξεις προχωρούν σε δρόμους αδιάβατους χωρίς σήμανση καμμία. Ίσως κι εύχομαι να γίνει αληθινό, κάπου το όραμα των γυναικών σε χορευτική μέθεξη να σπάσει τα δεσμά της σιωπής μας.

Εύα Καπελλάκη – Κοντού [Εκπαιδευτικός και αρθρογράφος Lettere Classiche dell’ Universita’ degli studi di Napoli “Federico II’].